Yaşamanın bedelini acılarımızla ödemiştik,acıların bedelini ise yıpranmış ve yorgun ruhlarımızla. Her şeye rağmen kaybolan ruhlarımızı aramaya çıkmıştık yorgun bedenlerimiz ile, ama ne ruhun yorgun bedene geri dönesi vardı, nede yorgun bedenin ruhu geri isteyesi. Tek bir şey onları kavuşturabilirdi, sevgi. Sevgi ruhu iyileştirirdi, iyileşen ruh bedene iyi gelirdi. Hiç sevgi görmeyen ruhlar bile iyileşirdi.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️