İklim Akağaç, yaşıtlarının arasında en iyi patencilerden biridir, ancak etrafa saçtığı gülümsemelerin, kazandığı ödüllerin ve zarafetinin ardında başka bir hikaye vardır. Onu son noktalarına kadar zorlayan, mükemmel olması için elinden geleni yapan bir anne. Karza Dinçer ise hırs kelimesinin anlamını öğrendiğinden beri yalnızca kazanmaya oynamıştır. Umurunda değilmiş gibi davranıyor olmasına rağmen buz patenine büyük bir önem veriyordur. Bu yüzden partneri yaralandıktan sonra Karza ile eşleştirilen İklim, bunu reddetmeye çalışsa da zirveye ulaşabilmek için ona ihtiyacı vardır. Tek sorun ikilinin birbirinden öldüresiye nefret ediyor olmasıdır. Bunu görmezden gelip kendilerini kandırmaya devam etseler de partnerliklerine başladıkları anda aralarındaki gerilimi inkar edemezler.

Umut, en karanlık anda doğar ve bazı kıvılcımlar, devrimi başlatacak gücü taşır. Kış Gündönümü; robot teknolojisi, nükleer kış ve baskıcı bir rejimin kıskacındaki bir toplumun hayatta kalma ve umudu yeniden inşa etme mücadelesini anlatıyor. Aşk, arkadaşlık ve direnişin iç içe geçtiği bu hikâye, okuru karanlık bir gelecekte bile inancın ve cesaretin izini sürmeye davet ediyor.

"Bana insanları nasıl bu kadar kolay öldürdüğümü sormuştun, hatırlıyor musun Günbatımı?" hatırlıyordu. Onunla geçirdiği her saniyeyi beynine işlerken sorduğu bu basit soruyu hatırlıyordu. "Onların bana yaptıklarını gözlerimin önüne getiriyorum. Ardından diğer insanlara yaptıkları günahlarını. Eğer birini öldürmek istiyorsan," dudaklarını kadının kulağına yasladı. Sıcak nefesi artık her taraftaydı. "Günahlarını hatırlamak zorundasın, Günbatımı." "Neden?" kulaklarına sürtünen dudaklarından gülümsediğini anlamıştı. Onu ne zaman görse gülümsüyor olurdu zaten. "O zaman kendimi bir günahkar değil de bir kurtarıcı gibi görüyorum. Senin dediğin gibi, Tanrı tarafından görevlendirilmiş bir Azrail." "Kendine Azrail demeyi kes!" vurmamak için uzatmak istiyordu. Kavga edelim de unutalım istiyordu. Karşılarında ona yalvararak bakan erkeği görmezden gelerek birbirlerine bağırmalarını istiyordu. "Diğerlerinin değil, senin Azrail'inim. Unutma Günbatımı." belindeki eli sıklaştı. "Şimdi vur onu, Günbatımı." Tetiği çekti. Artık o da günahkardı. Gözlerinin önünden geçen anılarının ardından karşısındaki beden yavaşça yere düştü. Göğsünden akan kan yerde küçük bir göl oluşturdu. "Bu onu öldürmez, Günbatımı." kulaklarında yankılanan diğer sözleri. Ardından kulaklarını her duyduğunda tıkamak istediği ses tekrar yankılandı. Yerde yatan beden hareketlendi. O anda bedenini saran el çekildi. Cesedin önüne yığılan bedeniyle elindeki silahı sıkı sıkı tuttu. "Cehennemine hoş geldin, Günbatımı."

Asistan-patron kurgusudur! (Tamamlandı) Dudaklarının varlığını dudaklarında hissediyor, teninin sıcaklığını teninde hissediyordu. Bedeni üzerinde kurduğu hakimiyeti varlığını sürdürürken, kendisini nasıl bir ateşin içine attığın farkında bile değildi. Arden MAHİZER. Kendisini alt üst edecek bir enkazdan kurtulduğunu sanarken, kor gibi yanan dört ateşin arasında yanıp kül olacağından bihaber, sığındığı limanda kendisini bekleyen büyük bir fırtınanın olduğunu bilmiyordu. Hayata dair tek bir umudu bile kalmadığında, kendisini sürüklendiği uçurumun başında bekleyen bir ışığı ve bu ışığın kendisini yakıp kavurmasını beklemiyordu.