Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.

Günahın adı kadınsa, günahkâr olan kimdi ve erkek, günahla günahkâr olmanın neresindeydi? Yaratılış aynı iken ve var oluş sebebi tekken, kadın ile erkek arasında olduğu söylenilen farkın adı neydi? Güç, erkeğin avuçları arasında yaşıyorsa eğer, güçsüz olana hunharca dokunmak hangi inancın kabulüne sığar ve hangi canlının adını "İnsan" koyardı? Kim, neden, nasıl ve niçin onu doğuranın da bir kadın olduğunu unutup, anlık bir zevk uğruna koca bir hayatı hiçe sayardı? Yanlış ve doğrunun el ele tutuştuğu bir yolda, haklı olan haksız, haksız olan haklı görülürken, insan neden kendi adaletini kendisi yazınca suçlu sayılırdı? Evet, kadının adını günah koymuşlardı; ama "onlar" unutmuş olsalar bile, adını günah koydukları varlığın rahminde can bulmuşlardı!"

"Kocaman bir ayı olabilirim, ama ben bile dünyanın en sevimli bal arısına zarar veremem. Vereni siksinler."

Arızanın ta kendisi olan adam DOĞU ÜZEYİROĞLU! Ne çok iyi ne çok kötü. Onu acımasızlaştıransa kardeşinin bir başka kıza ondan habersiz nakil edilen kalbi. Batu'nun kalbini geri almaya ant içtiği günlerin azabını ise yaşam çiçeği yeni oksijen almış İnanç Gürmen çekecekti. Sessizliğin içinden doğmuş Ekinezya. Bütün sessizliğini Doğu Üzeyiroğluna karşı bozmuş hazırcevap bir dişi. Kızılperestin acılarına göğüs geren, Her darbesinde dimdik ayakta duran, İblisin cazibesine kapılan Gürmen kızı. Nakil edilen kalbi ARIZALI geri alabilecek mi? Peki ya bu savaşta ölüm olsa? Kalbi aldıktan sonra pişmanlıklar sarsa? Geri dönüşümü olmayan yollara direksiyon çevrilecek mi? COPYRİGHT © TÜM HAKLARI SAKLIDIR

Pekâlâ bir kitap yazıyorsunuz.Günümüzden on beş yıl sonrasını.Peki siz paspal,gözlüklü, beceriksiz bir kız olsaydınız ne yazardınız? Bizim kahramanımız Helen ne mi yazdı? Kendi hayalini... Zengin bir kız; tabii ki güzel,başarılı ve seksi. Yazdığı bu kitapta olmazsa olmaz iyi bir erkek ve kötü bir erkek de... Birisi mükemmel aşık ,diğeri ise tam bir playboy. Belki biraz dram katmak istemiş olabilir ve bu yüzden kendi hayalindeki kız karakterini, başka bir erkeğe aşıkken ailelerin zoruyla bu playboy ile nişanladı. Evet evet...Güzel bir hikâye olacaktı. Ama... Hikâyenin yarısındayken bir sabah uyandığında kendini nerede buldu dersiniz? Playboyun evinde mi? EVET!

Çok zaman onun yanında, diken değil de gül olmak geliyordu içimden.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.