Mürekkep damlalarının dans ettiği bir dünyada, duyguların en derin sırları şiirlerin sayfalarında buluşuyor. "Mürekkebin Son Damlası," duygu ve düşüncelerin en güzel halini yansıtan bir koleksiyon sunuyor. Şairin kelimelerle oynadığı bu kitap, okurları hislerin renkli dünyasına davet ediyor. Bu kitap, insanın iç dünyasının zenginliklerini keşfetmek isteyen herkes için bir ilham kaynağı olacak. "Mürekkebin Son Damlası," duygu dolu bir yolculuğa çıkmanız için kapıları aralıyor. Şiirin büyüsüne ve sözcüklerin sihrine teslim olmaya hazır mısınız?

Her insan, hatırladığını sanır. Oysa bazı anılar silinmez; çünkü hiç var olmamıştır. Bu roman, hafızası sıfırlanmış bir kimliğin, adını hatırlamadan varlığını ispat etme savaşını anlatıyor. Bir akademi... dışarıdan bakıldığında prestijli, içeri girildiğinde ürpertici. Bir sistem... sorulara değil, sessizliğe değer veren. Ve bir çiçek: Asfodel. Ölümle yaşamın arasında, hafızanın kıyısında açan bir çiçek. Bu hikâye, yalnızca bilimkurgu ya da karanlık akademi anlatısı değildir. Bu, "ben kimim" sorusuna verilen en karanlık cevaplardan biridir. 313 sadece bir numara değil. O, sisteme karşı ilk çatlağın, hafızasız bir devrimin başlangıcıdır. Eğer bu sayfaları çevirmeye cesaret ettiysen, bir uyarı: Gerçek her zaman kurtuluş değildir. Bazen uyanmak, kabusun kendisidir.

" En korktuğun şey ne ? " Diye sordum cevap verip vermemekle kararsız kaldı " ölmek " dedi " ölünce yaptığım hatalardan çok korkuyorum" Kalbim acıdı " sen " dedi " sen korkuyor musun ?" " Hayır " dedim sert bir şekilde yutkundu . Bakışlarından derin duygular gezindi. Yine uzun bir sessizlik oldu saniyeler uzun dakikalara dönüştüğünde " cennet " dedi . Sandalyesini biraz daha yaklaştırdı . Artık ona daha dikkat ettiğimde saçlarının dağılmış olduğunu ve göz altlarının mosmor olduğunu gördüm sanki hiç kalkmamıştı buradan " İsminin anlamı cennet bu yüzden senin ismini çok seviyorum" birşey söyleyemedim . " Benim cennetim olurmusun ? " " Belki o zaman ölümden korkmam " gözlerime öyle bakıyordu ki yalvarır gibi ilk geldiğimde bana asla bakmayan adam gözlerimin içine büyük duygularla bakıyordu . Gözlerimi kaçırıp odada gezdirdim o an buranın hastane olmadığını fark ettim bakışlarımı tekrar gözlerine çevirdim . " Olamam " dedim . Gözlerindeki kırgınlık yüzünden ağlayabilirdim . " O kadar güzel değilim " güzelsin diyemedi . Sandalyesini benden biraz daha uzaklaştırdı ve ayağa kalktı " iyi hissettirecek " dedi " başkasını düşünerek uyumak "

Sessizliğe çığlık atanların sesi olsun. Bir şizofrenin hikâyesi...

Hakları saklıdır, kopyalanamaz ve yayınlanamaz .