Kim Taehyung, o paslı künyenin soğukluğunda, nihayet anladı. Jungkook gitmemişti; o sadece, kendisini koruması için, otuz yıl önce, öfkeyle fırlattığı o son sözü tutmuştu. Taehyung, o gün kapıyı kapattığında, bir sevgiliyi değil, onu sonsuza dek koruyacak olan bir fedakârlığın mezarını kazmıştı. Oysa ne acıydı ki; Jungkook'un bıraktığı tek miras, sonsuza dek geri alınamayacak bir yemin ve bir daha asla sönmeyecek, kadife bir pişmanlığın yakıcı dumanıydı.