Yetim bir itfaiye şefi ve onun annesiz oğlu. yalanlarla yanlışlarla büyümek zorunda kalan adam. Barut Aslan. Muhtarın doktor kızı. Yalnız aşık. Sevdasını kalbine gömmüş bir kadın. yalnız bir adamla adamın yalnızlığına kendini gömmüş kadının aşkını okumaya hazır mısınız?

kaldırılan kitabım abimin arkadaşı (+18) -Ne yapmalıyız? Yakalanırsak kötü olur. Gökhan sessiz kaldı. -sakin ol. Ben heyecanlandım ve korktum. -Gökhan abi bişi desene! Gökhan bana döndü. Üstüme doğru yürüdü. -ne yapıyorsun? Ellerimi tuttu ve beni duvara yapıştırdı. -Abi mi? -Bir anda ağzımdan çıktı. -Adımı söyle. Sesim çıkabilecek en baştan çıkarıcı tonunda çıktı. -Gökhan... Gökhan'ın gözleri kısıldı. Doğruca bana bakıyordu. Öldürecek gibiydi. Bakışları kadar sert dudaklarıma yapıştı. Ellerimi bıraktı. Kalçama doğru ellerini götürdü. Ben de ellerimi boynuna sardım. Beni hafifçe ziplatip kucağına aldı. Bacaklarımı beline sardım. hızlıca arkasına dönüp beni yatağa bastırdı. Abimin arkadaşıyla abimin odasında seks yapacaktım!

"Küçük bir kız çocuğu gibisin." Soğuğun içime ilmek ilmek işlemesi gecenin ayazından değildi, onun buz gibi sözlerinden ürpermiştim. Gök yüzünde bizi seyreden yıldızlardan ziyade kendi ışığının aydınlattığı, o zehir karası delici gözlerine yerleşen alaylı parıltı ve söylediği son şeyle çileden çıkmıştım artık. İçimde lavlarını köpürterek sabrımın son demlerinde dolanan volkan patlamaya hazırdı, bu işin başka çaresi yoktu ve inceldiği yerden kopacaktı. Ben onun sayesinde çoktan büyümüştüm fakat o her seferinde inadına yapar gibi çocuk olduğumu savunuyordu. Beni bakışları, tavırları, hareketleri ve kelimeleriyle resmen eziyordu. Kalbimi eziyordu. "Çocuk falan değilim ben!" Diye bağırdım sonunda içimdeki ateşten okyanus çaresizce çırpınan benliğimi cayır cayır yakmaya başlarken. Aynı anda hem üşüyor hemde alev alev yanıyordum. Kendi içimde birçok imkansızı barındırıyordum. Sertçe yutkundum... Sesimi iyice yükselttiğimde tek bir mimiğimi bile kaçırmak istemiyormuş gibi dikkatle beni izlemeye başladı, artık gerçekten dayanamıyordum. "Çocuk değilim anladın mı? Değilim! Sana abi demek zoruma gitmeye başladığında büyüdüm ben!" Diye adeta haykırdım. "Duygularımı gizlemeyi öğrendiğimde büyüdüm! Susmayı öğrendiğimde, sessizce ağlamayı öğrendiğimde büyüdüm! Gözümün önünde başkasına dokunduğunda büyüdüm!" Ona ilk kez utanıp çekinmeden kurduğum bu uzun ve acımı haykıran cümleler tüm nefesimi tüketmişti fakat söyleyecek son bir sözüm daha kalbimin en ücra köşesinden saniyeler sonra çıkagelmişti. "Seni sevdiğim gün büyüdüm ben." Diye fısıldadı güçlükle soğuktan zangır zangır titreyen dudaklarım.

-Neden?'demişti sıcak nefesi genç adamın dudaklarına vururken. Uzun siyah saçları kirpiklerine takılmıştı. Ancak onu çekecek ne hali nede aklı vardı. Ona değen bedeni adeta karıncalanmıştı. Dolgun dudakları hafifçe titremişti. 'Neden kurtardın beni Tahir ağabey?' Neden? Neden ? Neden? Zihninde milyonlarca şey olsa da şuan duymak istediği şey bir cevaptı. Neden? Sesini, bakışını, gülüşünü haram ederken bu yaptığı nedendi ? Mahallesinin küçük kızına ağabeylik mi yapıyordu? Yoksa sağcılar kahvesinde solcu bir kızı polis elinden kurtardım diye alaya mı alacaktı? Tahir'in nefesi ciğerlerinde takılı kalmıştı. Kolları arasındaki kız perde ardından gördüğü o basma fistanlı bıcır bıcır kız çocuğu değildi. Örgülerine beyaz kurdeleler takılmış siyah önlüklü talebe de değildi. Bacaklarına geçirdiği kot pantolon, sırtına giydiği yeşil parka ve gözlerine sürdüğü kalın sürmeler ile bambaşka olmuştu. Genç bir kadın olmuştu. Lakin yinede içindeki o cıvıldayan kız çocuğunu yok edememişti. Çenesinin kıyısına bulaşan boya onu duvarlara yazı yazan bir devrimciden çok sulu boyasıyla resim çizen bıcırık yapmıştı. Çenesine doğru inen ince bıyıkları dudaklarının titreyişi ile kıpırdanmıştı. -Bilmiyorum.'demişti nefes verir gibi bir fısıltıyla. Sözleşmiş gibi gözlerini bir lahza çekmiyorlardı birbirlerinden. Mehmed Tahir'in eli kıpırdanıp kızın sırtından omuzuna doğru süzülmüştü. 'Bilmiyorum ama, eğer lüzum etseydi ben senin için ölüme de giderdim Feride.'

Akşamın en sessiz zamanını bekledi Ateş, Eda' ya gitmek için. Kıştı, soğuktu, sokaklar boştu, evler karanlıktı. Herkes uykuya dalmıştı. Ateş, usulca Eda' nın kapısını çaldı. Anında açıldı kapı. Son zamanlarda ne zaman Eda' ya gelse, kapıyı çalması bitmeden açıyordu Eda, sanki sürekli kapının arkasında bekliyor gibi... Bir şey demeden içeri girdi. İkisi de kapıda konuşma devresinin bittiğini söylemeden de biliyorlardı. "İyi misin?" dedi Eda. "Sen?" dedi Ateş. Kafasını salladı Eda. Heyecan aralarında dolaşıp, onlarla alay eden küçük kardeş gibiydi. "Sen iyiysen ben de iyiyim." dedi Ateş. Eda, aniden ona doğru adım atar gibi yaptı ama sonra geri çekildi. Bunu bir kez daha yapmıştı ve o zaman da Ateş ona sarılacağını düşünmüştü ama sarılmamıştı. Başlama tarihi 10.08.2020 Bitiş tarihi 04.06.2021 Orijinal hikayemdir. Çalınması, kopyalanması, alıntı yapılması durumunda yasal haklarımı kullanacağımı bildiririm. #2 Genel Kurgu 04.02.2021 🎉🎊 #1 Aksiyon 06.02.2021 🎉🎊 #1 Genç Kurgu 09.06.2021 🎉🎊

Bir mahalle. İki kadın. Ve yavaş yavaş içeri sızan yepyeni bir hayat... Hüma ve Miray, geride bıraktıkları onca karmaşadan sonra küçük bir mahalleye taşınırlar. Yenimahalle; sokaklarında çocuk kahkahaları, balkonlarında çiçekler, pencerelerinden umutlar süzülen bir yerdir. Burada, tozlu raflardan silinmiş bir hayalin peşindedirler: Bir pastane. Küçük bir dükkan, büyük bir başlangıç. Ama bazen hayat, tam da en sessiz anlarda başlar. Fırın kokularının arasına anılar karışır, mahalleye sinmiş sesler kalbin içine işler. Camdan içeri yalnızca güneş sızmaz; geçmişin gölgeleri, geleceğin ihtimalleri ve belki... bir çift göz de o camın ardında bekler. Bu, acele etmeden anlatılan bir hikâye. Yavaş yavaş. Tıpkı mutluluk gibi...

Her şey eflin'in internette gördüğü bir akımı abisinin arkadaşına denemesi ile başladı. Ben : seni bir arkadaş bir dostum gibi sevdim. Batu abi : Eeee? Ben : sen oturmuş bana aşktan dem vuruyorsun. Batu abi : Ne diyosun abim? Ben: bende sevdiğin çok şey var adı aşk değil. Batu abi :neymiş? Ben : çağırdım mı? Batu abi : yooo. Ben: ayarttım mı? Batu abi: Eflin içtin mi güzelim sen? Ben : kendin geldin ya. Batu abi: nereye geldim? Ben: şimdi dinle . Batu abi: dinliyorum. Ben : Biiiiirrrr çok sıkıldım. Batu abi : Noldu niye sıkıldın biri birşey mi dedi? Ben : ikiiiiii yerim çok dar. Batu abi: Nerdesin sen? Ben: ooooo senden çok var. Batu abi : bok var. Ben: Beni mi buldun şimdi? Batu abi : Eflin ne diyon gece gece ? Ben : çok işim var. Batu abi: kızım ne işin var gece gece ? _____________________________________ Uyarı: Bu kitap, şiddet, travmatik deneyimler +18 unsurlar küfürlü konuşmalar veya diğer duygusal olarak zorlayıcı ögeler içerebilir. okurların her biri için farklı bir etki yaratabilir. İçeriğin, gençlerin ve yetişkinlerin duygusal dünyasında çeşitli izler bırakması olasıdır. Lütfen kişisel sınırlarınızı göz önünde bulundurarak okumayı tercih edin.

"Benim..." dedim gözlerim anlık dudaklarına kayarken. Etli dudaklarının üzerindeki su taneciklerini diliyle temizlediğinde gözlerim gözleriyle buluştu. "...korumam ol, Kara Yağız."

Hikaye 🔞 İçeriklidir. +18 Yaşını doldurmamış kişilerin okuması tavsiye edilmez. 🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞 Delirmiş gibiydi, kolumdan çekerek odaya götürdü. Kapıyı kapatıp beni kapıyla bedeni'nin arasına sıkıştırdı. Okşanmakmı istiyorsun dedi. Elini elbisemin üzerinde kaydırdı, bacağımda ki derin yırtmaçtan içeri sokup iki bacağımın arasına girdi. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi ne o gözlerini gözlerimden çekiyordu nede ben. Parmakları ile kilodumun üzerinde daireler çiziyordu, gözümü kapattığım bir anda kilodumu yana çekip parmaklarını içime soktu ağzımdan minik bir çığla karışık inleme çıktığı an dudaklarıma yapışdı. Dili ağzımın içini talan edip dudaklarımı emerken, parmakları içimde gel gitler yapıyordu. Dudaklarımdan ayrılıp, dudaklarını kulağıma boynumun arasına gömüp, benim elime boşal dedi nefes nefese inleme ile hırıltı arası çığlık atıyordum,ve bacaklarımın titremesiyle sıcak bir sıvı içimden akıyordu.... Hikayeye başlama tarihi. 01.07.2021