"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

-tamamlandı.- "Bak şimdi efekt sonucunda bir sayı çıkacak ve sen bu sayı kimin forma numarasıyla denk olursa ona anonim olarak yazacaksın." Kaşlarımı çatarak ona baktım. Tam bu sırada Çağıl'ın takımından Efe basket atmıştı. Alkışladıktan sonra İkra'ya geri döndüm. "Peki neden böyle bir şey yapıyoruz?" ilgimi çektiği için sevinçle yerinde kıpırdandı, bu sevincini aşırı bulduğum için ona kötü bakışlar attım. "Hadi ama öyle bakma. Hayatımıza renk katacak." oflayarak arkama yaslandım. "Tamam ama neden bu hikayede yanan ben oluyorum?" Sırıtarak "Belkide bu olay sayesinde aşk yüzünden yanacaksın. Denemekten zarar gelmez." dedi. "Tamam, yapalım." diyerek kabul ettim. Umarım bu yaptığımdan pişman olmazdım. "O halde bak bakalım kameraya." diyerek efekti çalıştırdı. Sayılar birbir yuvarlanırken saniyeler içinde bir sayıda durdu. İkimizde birbirimize bakarak şok içinde "13." dedik. Ah hadi ama 13 olamaz. Her yerden alkış sesi yükselirken Çağıl'ın attığı son basketle takım kazanmıştı. Herkes ayakta alkışlarken ben şaşkın bir şekilde Çağıl'a bakıyordum. • siz: dudaklarına değen sigara çok sakin, ben olsam tutuşmuştum çağıl: dudaklarıma senin dudakların değsin birlikte yanalım (17.58) •• 110323 ~ 081123 kısahikaye#8 〔220623〕 texting#1 〔250623〕 yazışma#1 〔280623〕 anonim#3 〔200723〕 gizli#1 〔040823〕 rastgele#3 〔080823】 gizli#2 〔080823〕 rastgele#2 〔140823〕 basketbol#1 〔140823〕 mesajlaşma#5 〔140823〕 roman#1 〔150825〕