İlk senesinde arkadaş edinemeyip normalden daha da içine kapanan Maya'nın hayatına birdenbire giren üniversitenin basketbol takımından dört kişi ile yalnız hayatının son buluş hikayesidir. * 29.06.23 TAMAMLANDI.

Sert, kavgacı, kaba saba, ailesine bile pek gülmeyen bir adam 3 yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?

"Bana bak, sen beni hırsızlıkla suçlayamazsın!" "Suçlarsam ne olur?" "Hiçbir şey olmaz! Ben koskoca Firuze Parfümeri'nin ceo'su Mehmet Bera Özkayahan'ım, ya sen? Sen kimsin de senin suçlaman bir şeylere sebep olsun ha? Kimsin sen?" Karadeniz damarımın tam şu an tuttuğunu anlayıp elimi koltuğun kenarlarına vurarak ayağa kalktım. Ve tam karşısına dikilerek onu, saatler önce bana telefonda söylemiş olduğu cümlelerle vurdum. "Ben, Firuze Sade Erden. Diğer bir ifadeyle; az önce ayaklarına kapanarak af dilediğin, birkaç gün sonra da seni dava etmemem için yalvaracağın o kadın!"

Arkeolojik çalışma yaptığı sırada geçmişe giden bir kadın tarihi değiştirebilir miydi? [Tamamen hayal ürünüdür.] #Tarihi 1

"Adın ne senin?" Genç kız heyecanla içi coşarken sırıtmamak için kendini sıkıyor, böyle olunca dudağının altındaki küçük, iç ısıtan gamzesi ortaya çıkıyordu. "Vabia, komisevim." Genç adam duyduğu güzel ses ve onu eğlendiren konuşmayla kendini gülmemek için tuttu. "Sen bana en iyisi komiserim deme." Kız iri, kahverengi gözlerini heyecanını yitirmeksizin gezdirdi adamın üzerinde. İçi içine sığmıyordu. "Ne diyeyim? Amivim?" Kız güzel ve sevimli görünen yüzünü meraklı bir hâle soktuğunda genç adam daha da sıktı kendini gülmemek için. Görünüşte bir su perisi gibiyken konuştuğunda ufak bir kız çocuğu gibi hissettiriyordu. Yusuf komiser tek kaşını kaldırıp indirdi. Hâlâ daha gülmemek için kendisini sıkıyordu. "Yok amirim de deme." Kız bu sefer kaşlarını havalandırdı. İlk defa canlı bir polisle tanışmıştı fakat adama daha ne diye hitap edeceğine bile karar verilmemişti. Bu nasıl polisti böyle, kitabında yazacağı polis karakterler de bunun gibi mi olmalıydı? Bu adamdan hiç polis havası sezinleyemiyordu. Heyecanı yavaş yavaş yerini sorgulayıcı hislerine bırakırken kaşlarını kaldırdı, böylece alnı kırıştı ve Yusuf için daha da sevimli bir hâl aldı bu durum. "Memuv bey?" Sonunda dayanamayıp kıkırdadı Yusuf. Genç kız gözlerine aynı sevimli ifadeyle bakmaya devam ederken gülmemek için kendisini tutmak zor geliyordu adama. "Memur bey de deme." Rabia sinirli olduğunu sandığı ama Yusuf'u daha da eğlendirdiğini bilmeden çattı kaşlarını. "Ne dememi istevsiniz o halde?" Sesinin sinirli çıkmaması için çabalamıştı. Genç adam onu sinirlendirmek istemediği için gülüşünü kısa kesti. Ufak bir kız çocuğu gibi görünsede koca kızdı ve belki de onunla dalga geçtiğini düşünebilirdi. Küçük bir tebessümle dudaklarını ıslattı. "Polis de sen bana iyisi mi." Biçimli kaşları daha da çatıldı k

Dağda pençezen... Bayırda gelinciği postalı altında ezen. Herkese vahşi atmaca, bana garib bir hazen. "Soğuk su ve sigara... Belki dedim, sevgilim. Belki iyi gelir yarama." Yüzbaşı Çakır Biryan Alaca & Ferimah Karabağ

Küçük kız, elindeki papatyaya konan kelebeğe kocaman olmuş gözlerle baktı. "Anne bak keyebek" İçten bir şekilde gülümsedi genç kadın. Parkın az ilerisindeki banklardan birine oturmuştu. kelebeğin konduğu yerden uçmasıyla kaşları çatıldı küçük kızın "Keyebek! Buyaya gey hemen" diye bağırıp kelebeği kovalamaya başladı "Yağmur! Çok uzaklaşma" diye seslendi kadın kızının arkasından. Yağmur yaşıtlarına göre fazla enerjikti. Karı koca "Hep böyle kalırsa Allah yardımcımız olsun" diye geçiriyorlardı içlerinden Kadının yüzündeki tebessümü bölen şey ise karnında hissettiği ani sancıydı. Buna anlam veremedi. Doğuma daha 3 ay vardı ve bu sancı hiç normal değildi Sancı her saniye katlanarak arttı. Kadın yerinde iki büklüm olurken dudaklarından dökülen inlemeye engel olamadı "Ahh!" Çevredeki üç beş insan kadının etrafında toplanırken onun bakışları kızını aradı. Neredeydi bu kız?! "kanaması var!" diye bağırdı çevredeki kadınlardan biri Doğum için daha çok erkendi Acı katlanılmaz bir hâl alırken bilincinin yavaş yavaş kapandığını, gözlerinin karardığını hissetti...

Bir sabah gözlerimi açtım; on yedi yılım yalanmış. ** 'Harf Hatası' ismiyle yayımlanan ilk kitaptır. (Karışan hayatlar ve abiler klişesidir.)

'YENGİ' FİNAL OLDUKTAN SONRA DEVAM EDİLECEK Abilerim/Gerçek aile kurgusudur. Beni ülkemden uzak tutmalarının arkasındaki nedeni hiçbir zaman anlayamamıştım. Ta ki yedi ay öncesine kadar. Büyükannem ölüm döşeğindeyken öğrenmiştim koca bir yalanın başrolü olduğumu. Annesinin biricik kızı Perla... Abilerinin göz bebeği, ailesinin nazlı çiçeği Perla... Yalanlarla büyütülen, masallarla uyutulan talihsiz kız Perla... ... "Baba! Ne oluyor? Kendine gel!" "Bu kez birini göndermiş!" Nefes alamıyormuş gibi sesli bir soluk çekti ciğerlerine. "Küçücük kızı alet etmiş... Saç teli değil, toka değil, fotoğraf değil lan! Çok başka oynuyor bu sefer puşt herif!" Eliyle içinde oturduğum arabayı işaret etti. "Orada lan kız! Oğlum dayanamıyorum artık! Bitsin lan artık! YETER!" Kürşat Bey'in yanındaki adam başını yavaşça arabaya doğru çevirdi. Camlar filmli olduğu için beni görmesi imkansızdı. Ağır adımlarla arabaya doğru ilerlemeye başladığında oturduğum yerde koltuğa daha da yapışmıştım. Arabanın yanında durdu adımları. Sürgülü kapıyı hızla açarak gözlerini içeride gezdirdi. Saliseler sonra bakışları beni bulduğunda ben köşedeki koltuğa sinmiş turuncu saçlarımın arasından ona bakıyordum.