Bakışlarımı tekrar babama çevirdiğimde gülümsedim. "Ben geldim baba." Dedim güçlü durmaya çalışırken. "Hiç sevmediğin, elinin tersiyle silip attığın kızın geldi. Sırf kendini öldürmek istedi diye namussuz ilan ettiğin, kendini neden öldürmek istediğini sormaya tenezzül etmediğin ve istemediği halde başkasıyla evlendirdiğin kızın geldi. Bunca yıldır şiddete uğrayan ama sırf buraya ölmeden dönmek istemeyen kızın geldi." Dedim ağzımdan kaçan bir hıçkırıkla. Ağlıyordum içim parçalanıyordu çünkü. Babamın ölen abimin ölümünden beş sorumlu tutması nefesimi kesiyordu "Küçük kızın geldi baba. Saçını ördüğün kızın geldi." Dedim tekrar hıçkırıktan. "Benim bedenim ölmedi baba ama ruhum zaten öldüydü. Ben ölemedim baba ama buraya gelirken zaten bir ölüydüm. Hem ben hazırlıklı geldim baba. Şimdi çekebilirsin tetiği hepinize hakkım helaldir. Ben hazırım ama bir isteğim olacak." Dedim bakışlarımı babamdan çekip Poyraza çevirirken. "Oğlumu ailesiz bırakmayın baba. Bana yaptığın gibi oğluma da sırt dönme olur mu baba? Çünkü benim sevgiye ihtiyacım varken bana sırt döndün. Beni baba sevgisinden hep mahrum bıraktım ama oğluma yapma bunu olur mu baba? Beni sevmediğin kadar sev onu çünkü onun da benim durumuma düşmesini istemiyorum. Ben öldükten sonra bana veremediğin sevgiyi oğluma ver olur mu?" Dedim gözümden süzülen yaşları elimin tersiyle silerken. Bütün bakışlar benim kınar cinstendi. Bir tek o yabancının hariç. Merhamet vardı onun bakışların, korku vardı. Özlem vardı.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.