Kitap oldu. Dört kitabı basıldı. ❝El bebek, gül bebek değil; el bebek, öl bebek.❞ Karanlık örgütün kurduğu düzen için doğmuş bir kız çocuğuyken ona verilen en büyük ceza sevgisizlikti. Kaderini kabullendi ve kartını oynadı. O kim miydi? Hisar Alatav. Hayır, sil. His Alatav. Karanlık düzenin kıyameti olmak üzere. O ise Bronz. Karanlık örgüte başkaldırıp kartları yeniden dağıtan adam. Ona Bronz derler. Onların tohumları el bebek gül bebek değildi; el bebek öl bebekti.

İnsan ne dilediğine dikkat etmeli, zira kalbinden geçen iyi ya da kötü hiçbir dilek gerçekleşmeden peşini bırakmaz, derler. Ben, ölüm diledim. Bir ölümle başladı her şey. Bir başka ölüm onu izledi. Ve bir diğeri...

gerçekleri ararken geçmişi ile yüzleşmek zorunda kalan dedektif, katillerin yanı sıra kendi karanlığını da keşfeder. Bu bir peri masalı değil, mutlu son ile biten hikaye hiç değil. Bu bir intikam hikayesi... 'Bu karanlık sırların üstesinden gelebilir misin, dedektif ?'

Ellerimi göğsümde birleştirmiş ona baktığımı görünce o da şaşırmıştı. "Ne oldu?" Aklımdan geçenleri söyledim "gerçekten çekilmezsin!" Gerçekten çekilmezdi. Aniden soru dolu bakışlarının yerine muziplik geçmişti. Hafif öne doğru eğilip yüzlerimizi bir birine yaklaştırdı. Aptalca sırıtırsan ve benim kalp atışlarım kulaklarıma gelirken o sakince konuştu. " En azından yakışıklıyım." Bir de geri çekilirken göz kırpmasın mı? Delirecem! "Bu ne mütevazilik Faruk bey?" Arabanın önüne gelince ona döndüm. Binmeden, buraya kadar benimle gelmiş adama en azından bir veda etmeliydim. Ayrıca belgeleri evime getir esini söylemeliydim. Elimden geldiğince askeriyeye gelmek istemiyordum. Fakat arkamı döndüğümde gözlerime dolu gözleriyle bakan bir adam görmeyi beklemiyordum. Ne olduğunu anlayamadım. Kötü bir şey mi demiştim? "Lütfen, lütfen Asena. Bana eskisi gibi seslen. Ömer de, Faruk deme." Sesi titremişti. Tıpkı babam gibi... Ben bugün sayısız kalp kırmıştım bilerek yada bilmeyerek. Birini daha kaldıramazdım. Ben böyle biri değildim. "Ta-tamam, özür dilerim Ömer. Ama bana en azından gerçek ismini söyleyebilirdin. Hem Ömer görevdeki adın değil miydi? Neden?" "O sana ait Asena, sadece sana güzelim."

Kim av, kim avcı? Lerzan, Pamir'in gölgesinde yürüyordu ama ne zaman avcı, ne zaman av olacaklarını bilmiyorlardı. Gücün, ihanetten ince bir çizgiyle ayrıldığı bu dünyada, herkesin bir sırrı vardı. Kan kokan sokaklar, sessiz çığlıklar ve karanlığın içindeki bilinmezlik... Lerzan, geçmişin izlerini sürerken, kendisini bir ölüm kalım oyununun içinde buldu. Ancak unuttuğu bir şey vardı: Bazen gölgeler bile kendi varislerini kendileri seçerdi. Gerçekler gün ışığında mı saklıydı, yoksa karanlığın içinde mi? ➡ İhanet, intikam ve güç savaşlarının iç içe geçtiği bu hikâyede, Lerzan ve Pamir'in kaderine tanık olmaya hazır mısın? Onlarla bir yolculuğa çıkmaya hazırsan, BAŞLIYORUZ... {Gölgelerin Varisi adına sahip ilk kitaptır.} Not: Bu eser, tamamıyla şahsıma ait olup tüm hakları saklıdır. İçeriğinde yer alan karakterler, olaylar, diyaloglar ve mekânlar tamamen hayal ürünüdür. Gerçek kişi, kurum veya olaylarla herhangi bir ilişki kurulması mümkün değildir. Eserin izinsiz olarak kopyalanması, paylaşılması, alıntılanması ya da başka platformlarda yayımlanması 5846 Sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu kapsamında suç teşkil eder. Böyle bir durumun tespiti halinde yasal yollara başvurulacaktır.

Yürüyordum. Sonunda ne olacağını bilmediğim bir yola iyi olmak için çıkmıştım. Gerçi bana daha ne olabilirdi ki, bu hayat daha ne yapabilirdi bana? Artık acımaz dediğim canımı daha ne yakabilirdi? Arafta kalmış bir şekilde yürüyorum iyi olmak için çıktığım bu yolda kötülüklerle karşılaşma ihtimaline karşı yürüyorum. İçimdeki küçük çocuğun yavaş ve küçük adımlarına zıt bir şekilde yürüyorum. İçimdeki yangını umursamadan kendinden emin adımlarım takip ediyor birbirini. Bu yolun geri dönüşü olmayacağını bile bile yürüyorum. Ben içimdeki yangına sebep olan herkesi daha beter yakmak için yürüyorum. Artık eski ben olmayacağımı bile bile, korkularımı yene yene yürüyorum. ♠️ "Bu hamlenin sonunu biliyorsun, değil mi? Gerçekleri öğrenmelerini istiyor musun? Herkes gidecek, herkes! Gerçekler ortaya dökülecek ve hepsi kaybolacak." "Ben onlara inandım, güvendim. Peki ne oldu? Her şey bir yalan, hepsi bir oyunmuş meğerse. Benim duygularımı hiçe saydılar. Ama artık oyun yok! Eğer bu yolun sonunda bir şey kaybedeceksem, en azından geriye kendimle kalacağım. Her şeyi, her şeyi ortaya dökeceğim. Dönüşü yok, dönüşüm yok... Yandığım kadar değil, yakabildiğim kadar yakıcam!"

"Bir ölüyü umut diriltemez, her ölen kefen giymez,mezara gömülmez ve her ceset bulunmaz." 🥀 Lavin Hera İz, geçmişin izini sırtında taşıyan canavarın pençelerinin kurbanı seçilmişti. Ölüm birkez uğramıştı ruhuna, canını almadı ama ölmüş hislerin cesetlerini tenine işlemişti... Zihninde kan kokan sessiz ölüm çığlıklarının ağıtları yankılandığında karanlığa sahipti hatırlayamadıkları . Bir gün mezarlığa gittiğinde yalnız değildir ve onu uzaktan izleyen biri olduğunu hisseder. Korkunun biçtiği kefen ile kaçmak ister ama Karsas'taki ormana girmekten başka şansı yoktur. Canavarların ve vahşi yırtıcıların avı olanların cesetleri bile bulunmayan ölümün ensesinde nefes aldığı kurbanların hikayesi olduğunu bilip bu ormana gitmeyi mi yoksa , Onu izleyen Azrail'in ölüm kokan kollarınamı gidecektir?

"Bir diğer yılan ise boynuma dolanıyordu. O keskin dişler etime saplandığı an cehennemi boylardım." "Fısıltılar beyninin içine sızdı ve bir şarkıya dönüştü." Yazdığım kısa hikayeleri topladığım bir kitap. Saygı çerçevesinde yapılan her türlü eleştiriye açığım. Keyifli okumalar(mitolojik yaratıklarla ne kadar keyifli okursanız artık)

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

"Bazen bir çiçek, yalnızca güzel olduğu için değil; bir savaşın ortasında büyümeye cesaret ettiği için özeldir." Savaşın gölgesinde çocuklar büyür, insanlar susar, kalpler kırılır. Ve bazıları... savaşın ortasında bile birbirinin elini bırakmaz. F-16 pilotu Umay Deniz Çakır, gökyüzünden yere düşen umutların hikâyesini yazıyor. Görev ile vicdan, emir ile kalp arasında sıkışmış bir kadının; yıkımın ortasında bile sevgiye, korumaya ve yaşamaya direnen bir insanın öyküsü... Savaş Çiçeği, kanla sulanmış topraklarda yeşeren masumiyetin ve yitip gitmeyen bir umudun romanı.