Nasırlı elleri, silah tutmaktan sertleşmiş, gözleri alışagelmiş kurşun, saçlarına karışan barut, hayallerini süsleyen şehadet... Umay'ın hayatı kendisine gelen telefona kadar bunlardan ibaretti. Sabah güneş doğmadan kalkar, gecenin zifirinde askerlik yeminini tekrarlayarak bir eli silahında uykuya dalardı. |Hikayede geçen kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.|

İnsanın en masum olduğu dönemi çocuk olduğu zamanlardır, öyle değil mi? Doğru. Fakat eksik. İnsanın en acımasız olduğu dönem de çocuk olduğu zamanlardır. Kimi çocuk sevgiyle arkadaş edinir, oyunlar kurardı. Kimisi ise tek bir korku salmasıyla etrafına toplardı kendi tebaasını. Ben ve benim gibi çocukların sevgi cumhuriyetine karşı, zorbaların korku imparatorluğuydu aslında durum kısaca. Diyelim ki bir zamanlar çocuktuk. Biz de, onlar da. Lisede de mi çocuktuk? Türlü türlü oyunlar kurarken de mi çocuktuk? İnsanların hayatlarında unutamayacağı anılar bırakırken, hafızalarından kazıyarak silmek istemelerine rağmen bunu başaramıyor oluşlarının sorumlusu olurken de mi çocuktuk? Tuvalete kilitlerken, okulun önünde alay konusu ederken, yapmadıkları şeylerle suçlarken ve hatta manipüle ederek kendilerinden bile şüphe etmelerini sağlarken de mi çocuktuk? Değildik. Ne biz ne de onlar. Bunu inkar edecek insanın vicdanı sorgulanmazdı zaten.

Yamaç gibi dik olan Rüzgar ve onunla birlikte savrulan Yaprak'ı. Kimi zaman bir Ateş kadar kızgın, kimi zaman Rüzgar kadar sert. Daima solunda ve soluğunda olan ailesiyle çok küçükken vedalaşan bir çocuk. Ama şimdi... Şimdi her şeyi yeniden yazan bir adam... "Peki bu iş nasıl bitecek? Bu intikam bitecek mi?" "Asla, asla bitmeyecek. Biz bitti desek bile o bitirmeyecek. Ve biz de gerekeni yapacağız. En iyi şekliyle." Karanfil ve Buz Prensin hikayesine hoş geldiniz. Bu bir farklılık hikayesi. Başlangıç: 18.11.2020 (04.06.2021 - farklılık #2) (09.06.2021 - değişik #17) (20.06.2021 - ciddi #4) (22.06.2021 - güven #803) (07.07.2021 - edebiyat #215) (15.08.2021 - roman #75) (17.09.2021 - güzelsevmek #32) (25.01.2022 - karanfil #1) (20.03.2022 - olay #3) (02.03.2023 - değişik #31) (06.01.2024 - yazar #4)

Acılarla dolu bir kız ne kadar iyileşebilir ki? (Aile kurgusu ya da abi kurgusu dediğiniz şeyden) 🍂 •Bu hikaye küfür, argo kelime, şiddet gibi unsurlar içermektedir. •Bu hikâyedeki tüm karakterler ve olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.

Abi kitapları kıtlığı çekiyorsanız doğru yerdesiniz. Sizden istediğim ana karakter olan kız ile empati kurmanız. Babasına olan düşkünlüğünü anlamanız. Bu kitapta önyargılı abiler yok, karışan bebekler yok. Alışılmış klasik abilerim hikayesi değildir. Dikkat! Bu kitabı okurken neden benim abim yok diye dert yanabilirsiniz :) "Onu istemiyorum." Nefret dolu bakışları bendeyken babamdan uzaklaştı. "Benim kızım değil o!" dedi ve üstüme atılmak için hamle yaptı. Fevri bir hareketle geriye kaçarken hemşirelerden biri annemin koluna enjektör sapladı. Sakinleştirici olduğunu tahmin ettiğim sıvı bedenine girdi, hareketleri yavaşça kesilirken hala sayıklıyordu. "Gerçekleri söyle ona Yılmaz." dedi uykuya dalmadan hemen önce. "Öz ailesini bulsun." Beni bitirecek kelimeler dudaklarından döküldü. Annem odaya alınırken babam da peşinden gitti. Bedenim titredi, vücudumu soğukluk kapladı. Bir insan narkozluyken asla yalan söyleyemezdi. Başlangıç: 12 Haziran 2022

Ailenin ne demek olduğunu bilmiyordum, aslında ailenin samimiyetsiz, yalandan gülümsemelerle geçen akşam yemeklerinden, dışarıya karşı aldatmaca için olan sahte sevgilerden, nefretten ibaret olduğunu sanırdım. Normal olan yetiştirildiğim hayat değilmiş. Normal olan anne, babanın seni sevmesi, ne olursa olsun yanında olması, başını okşamasıymış. Alışkın olduğum normal, ait hissetmeme engeldi. "Arya, abim gelsene niye orada duruyorsun?" && Luzia: yalnızlığı seven kimse Abi #1 20.11.2023 Aile #1 20.11.2023 Gerçekailem #1 11.07.2024