Abisi tarafından emanet edildiği adamın karanlık yüzüyle tanışmaya başlayan Işık kurtuluş ve onu kendi cehennemine çeken suç örgütü lideri Han Barlas Kılınç'ın ailesi için aşık olduğu kadına zarar veren zehirli ilişkisi...

Uykuları gergin geçen insanlar ya askerdir ya da tehlikededir.Askerler,masumlara birşey olacak korkusuyla kafasını yastığa gerginlikle koyar.Tehlikede olan insanda kurtarıcı bekleyerek kafasını yastığa koyar. Masumların kurtarıcısı ise askerlerdir.Topraklarına sırf Türkiye'ye düşman olmadıklarından baskın yerler.Kadınlar ve çocuklar korkuyla çığlık atarlar evin babası ise savaşmak zorundadır,eşini ve çocuğunu korumak için eline silah alıp sokaklara çıkar. Bu masumları koruyan ülke ise Türkiyedir,hiçbir çıkarı olmadan savaşan belkide tek ülke olabiliriz. Üsteğmen Efil Kara bu masum çocuklardan biriydi, annesini ve babasını gözünün önünde öldürmüşlerdi.Büyüdüğünde intikam almak için asker olur ve olaylar gelişir iyi okumalar

"Geçecek mi peki?" Diyebildim yalnızca hafif çıkan sesimle. Yüzüne bakmak istemiyordum çünkü eğer bakarsam, gözlerinde duymaktan korktuğum cevabı görmekten çekiniyordum. "Geçmeyecek," dedi dudaklarından dökülenlerin yüreğimi bin bir parçaya ayırdığından habersizce. "Ama alışıyor insan." "Sen alıştın mı?" Dedim. "Alıştım." Dedi. "Nasıl peki acıya alışmak?" Bir süre öylece gözlerime baktı. O an anlamıştım. Gözleriyle konuşup anlatmaya çalışmasını gerektirecek kadar zordu belki de onun için sorduğum sorunun cevabı. Gözlerinin çırpınışına daha fazla dayanamayıp önüme döndüğüm sırada aramıza bıçak gibi saplanan gerçek dudaklarından dökülüverdi. "Ölüm gibi." Acı biz gibiydi demek ki...

"Ölen bir kuş, uçmayı unutmamayı öğretti bana Bora Kuşu. Öyle ya, kuş ölür, sen uçuşu hatırla." *** Altımdaki sandalyeyi çeken bir adamın ruhunun ilmeğine asılan arsız bir çocuktu ruhum. Tüm kancaları dolu olan portmantoya takılmaya çalışan bir ceket gibi iliştirivermiştim kendimi onun yanına, oraya tutunamayıp yere düşeceğimi bile bile. Keşke onu, anneannemin konserve yapmak için ayırdığı kavanozlardan birinde, bütün tehlikelerden uzak büyütebilseydim. *** ! sexting,cinsel içerikler barındırmaktadır! *yarı textingtir, düz yazı da içerir* *kitabın adı Füruğ Ferruhzad'ın şiirlerinden bir dizesidir.* Texting 19072023-zihnimin kara kuyusuna ilk doğuşu 17082023-buraya doğuşu 🕊

{ ÇOK YAKINDA DÜZENLENECEKTİR.} Bu kitap, İstanbul'dan Mardin'e gelen ve hayatının akışını değiştirecek bir aşkla karşılaşan Esila Avşin'in hikayesini anlatıyor. Esila, hem ailesinin zorlamasıyla hem de içinde bulunduğu toplumun baskılarıyla savaşırken, Mardin'in en güçlü ağalarından biri olan Aram Haznedar ile karşılaşır. Aram, ilk görüşte Esila'ya aşık olur, ancak bu aşk, törelerin, zoraki evliliklerin, berdelin ve acıların arasında filizlenmeye başlar. Kitap, Esila'nın içsel çatışmalarını, özgürlük arayışını ve Aram'a karşı hissettiği karmaşık duyguları derinlemesine işler. Aram ise güçlü ve kararlı bir adam olarak Esila'yı sahiplenmeye çalışırken, onu anlamaktan ve onun kalbine dokunmaktan zorlanır. Aralarındaki ilişki, zorlu koşullar, toplumsal baskılar ve geçmişteki acılarla test edilirken, bir yandan da büyüyen bir aşkın gücüyle şekillenir. Esila'nın, Aram'ın baskılarından kurtulmaya çalıştığı ve kendini bulma yolculuğunda, aynı zamanda duygusal anlamda ölümle yaşam arasında sıkışmış hissetmesi, kitabı dramatik bir hale getirir. Aram'ın aşkı ve Esila'nın bağımsızlık arzusu arasında gidip gelen ikili, birbirlerine duydukları aşkı, bazen birbirlerine acı vermek pahasına olsa da, sonunda bir araya getirmeye çalışır. Kitap, dramatik, romantik ve heyecan dolu bir şekilde, aynı zamanda gerçek bir hayattan uyarlanmış olmasının verdiği derinlikle, okuyucuya güçlü bir duygu yoğunluğu sunar. Esila'nın "ben ölüyorum ama kimse görmüyor" diyerek hissettiği umutsuzluk ve içsel çöküş, Aram'ın onu sarıp sarmalayan kararlı ve tutkulu sevgisiyle çelişir. İki karakterin de kendi kimlikleri, birbirlerine olan bağları ve birbirlerinin geçmişine dair farkındalıkları, hikayeye büyük bir derinlik katar.

Asker ve mahalle kurgusudur. Ulaş yıllardır içinde taşıdığı aşkın ağırlığı altında eziliyordu. İçinde biriktirdiği aşk öyle büyüktü ki, sanki her nefes alışında daha da artıyordu. Sevdiği kadın karşısında, yanı başındaydı ama ona uzaktı. Aralarında kilometreler vardı sanki. Uzansa dokunabilirdi, neden elleri ona ulaşmıyordu. " Ruhumun ışığı, güzel kızım. Evim yurdum." dedi uyuyan kadının saçlarını yavaşça okşarken. O onun eviydi. Bakışları cenneti, kalbi yuvasıydı. Bu hayatta iki şey için gözünü bile kırpmadan canını verebilirdi. Biri vatanı iki sevdiği kadındı. Not : Arkadaşlar bölüm sayısı fazla değil bazı bölümler part olarak ve birkaç alıntı paylaşıldığı için böyle gözüküyor.

Parmaklarım küllerinde dolaştı. Sonra birden yağmur bastırdı. Gülümsedim ve beni izledi. Sustu ve onu dinledim. Sessizliği bile güzeldi. "Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."

Neden...neden hep böyle olmak zorunda. Hayattaki tüm adilsiz şansızlıkları kullanmışım gibi öyle çaresiz. İşaret parmağıyla çenemi tutup kafamı kaldırırken gözlerindeki o acımasızlık içimi yakıp kavuruyordu. Sanki alabileceğim en büyük darbeyi kendisinin atacağını belli eder gibi. Peki ben anlayabilecek miydim? Her şeye rağmen... "Ben olduğum sürece aklında ki düşünceleri tek tek sil gül güzelim." Yüzümü kendisine daha çok yaklaştırıp "iplerin benim ellerimde, kurtuluş yok." İçimdeki fırtınalara yenisini ekliyordu. Hemde en beterini acılı acılı. Söküp atarcasına. Peki ben bunları kestirip atacak mıydım yoksa bile bile her şeye kanacak mıydım? YETİŞKİN İÇERİK BARINDIRIR!!! 18 yaş altı dikkat!!!

acımasız bir hayatta büyüyen ve yaşamaya çalışan bir kız ve onun önüne çıkar asker bir adamın hikâyesidir...

Bir mahalle, dostluklar, yaralar ve sevdalar... Meyra Alpkara; her şeyini dansa adamış, çiçekleri ve onlarla konuşmayı delicesine seven kıpır kıpır, genç bir kızdı. Her düşüşün hayatın daha dik ayağa kalkabilmemiz için yarattığı bir fırsat olduğunu düşünecek kadar da hayata bağlıydı. Fakat hayat her zaman, herkese karşı nazik davranmazdı. Meyra, bir gece öyle bir düşüş yaşamıştı ki tüm ezberleri bozulmuş, canı acımıştı. Canı çok acımıştı. Ama en önemlisi kalbiydi... Bir kalp, kambur kalabilir miydi? Onun, o akşam kalbi de kambur kalmıştı. Cihangir Alakurt ise, gidişiyle ardında bıraktığı bu kambur kalbe daha ne kadar kıyabilecekti? Bir gidiş... Hayır, bu bir terk ediş. Peki bir terk ediş, sizden en fazla ne alabilirdi?