Soğuk bir kış, karda bulunan kanla kaplı bir ceset, ve bu cesetle kalmayıp arkasından çıkan başka cinayetler. Edith, Leo ve Isaac'in bulmaya çalıştığı, peşinde olduğu bir katil belki de tam tersi. Karmaşık duygular, hissettiğimiz ama aslında bir hiç olan korkular, unutulamayan anılar, unutmak istemediğimiz anlar, sevdiğimiz ve korumak istediğimiz insanlar, ağlamak istediğimiz zamanlar olsa bile içinize akıtmak zorunda olduğumuz göz yaşları... Bunların hepsi acıtan ve güçlendiren zamanlardır. Edith ve dostlarıda bunlarla zayıf bunlarla güçlüydü. Onlar için en önemli şey sevdiklerini korumaktı her zaman. Bu onların göreviydi. Yapmak istedikleri bir görev.. Ama zamanla katil her birine zarar verecekti. Kalplerine zarar verecekti onların. Kalpleri daha önce hiç yanmadığı kadar fazla yanacaktı bu sefer.. Katili bulacaklardı. Her ne olursa olsun, onu bulacaklardı. Katil, masumların kanını zehirlemezdi. Bunu biliyorlardı. Ama onun kanı çoktan zehirlenmişti.

-Gözlerin çok güzel ama ağlama tamammı? Diye sordu eliyle yanağımdan akan göz yaşlarımı silerek.kaşlarımı çattım -Gözlerim kafve rengi nesi güzel. Kafasını iki yana salladı ve gülümsedi gülümsemesi çok samimiydi. -Gördüğüm en güzel kahve rengi gözler. Sırıttım. -Aşk ilanımıydı şimdi bu. Yine piç smile attı. -Sen nasıl istersen hanımefendi...