O iri eli hala boğazımda hissedebiliyordum. O kadar gerçekti ki adamın avucundaki nem adeta tenime yapışmıştı. Tenime ve dudaklarıma. * Birileri bağırıyordu ama o andan sonra ne olduğunu umursamayı bıraktım. İri avucunu sırtıma yaslayıp beni göğsüne bastıran adamın yaydığı sıcaklığa odaklandım. "İyi olacaksın," dedi kulağıma. Defalarca tekrarladı aynı kelimeleri. Ne kadar çok duyarsam gerçekleşmesi o kadar mümkünmüş gibi. "İyi olacaksın. İyi olacaksın." * Ayla, yıllar sonra yeniden rüyalarına tutsak kaldığında ölüm, bir kez daha onun peşindedir. Her gece uykularına saldıran korku dolu anların izini sürebilecek cesarete sahip midir? İpuçlarının izini sürerken, aynı zamanda hayatında ilk defa birine güvenmeli ve o kişiye gerçekleri itiraf etmelidir. Tüm bunların göründüğü kadar kolay olmamasının sebebi ise, rüyalarının ona olacaklardan haber vermesidir. Kim geleceği gördüğünü iddia eden birine inanabilir? Kenan, insanları korumaktan da öte kötülüklerle savaşmak için kendine bir yol çizmiştir. Gördüğü her şey ona kendinden başka kimseye güvenmemeyi öğretmiş, ancak bu şekilde gerçeklere ulaşabileceğini göstermiştir. Değil herhangi birinin sözlerine inanmak, rüyalarına inanmayı seçmesi asla hayal edebileceği bir şey değildir. * Paranormal bir olayın çevresindeki gizemle dolu bir aşk hikayesi okumaya başlayacaksınız. Ayla ve Kenan'ın birbirleri için doğru insanlar olup olmadığını görecek, rüyaların bizi kötülüklerin pençesinde kıvrandırdığına tanık olacaksınız. Güvenip güvenmemeyi, inanıp inanmayı seçecek ama her zamanki gibi en çok aşkın içine düşeceğiz. Yeni hikayeme hoş geldiniz!

Elif, aşkın üzerindeki gücünden korkuyordu. İnsanın gözünü kör eder derler ya, işte tam olarak bunu yaşıyor, kendini tanıyamıyordu. Yürüdüğü yolda aldığı yaraları sarmayı dahi başaramamışken Efe Kozan karşısına çıktığında, kaçmaktan başka çaresi olmadığını biliyordu. Ama Efe, kararlıydı. Elif'in tüm bahanelerini yok etmek, attığı tüm adımların kendisine çıktığından emin olmak için canla başla uğraşacaktı. Duygularına yenik düşen Elif arzularının esiri olduğunda, kendine bir yalanı sık sık söylemeye devam etti. Bunun adına aşk değildi. Kontrol daima kendi elindeydi.

05.10.18 Wattys Ödülleri 2018 Kazananı - Modernistler Kategorisi *** Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı bu hikâye. Onlar hep vardılar ve oyuna yeni kurallar koydular. Tozpembe rüyalar görmediler, kâbuslarında canavarlarla savaştılar. Çiçekler açmadı avuçlarında, gözyaşı yerine kan akıttılar. Piyon oldukları oyunda Vezir'e ve Şah'a meydan okudular. Bir varmış bir yokmuş, av olanlar avcı olmuş. ⁂ Nihayetinde adam kıvılcım, kadın ormandı. Mızrap, bir kıvılcım gibi yaktı; Eyşan, yemyeşil bir orman gibi tutuşup yandı. ⁂ Matthew Perryman Jones - Living in the Shadows ⁂ Uçurum üç kitaplık bir seridir ve serinin tüm kitapları bu başlık altında yayımlanmaktadır.

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Dışarıda devam eden bir hayat, içimde kalbi duran bir kız çocuğu vardı. Asi Merve Karakuyu, ailesi ve kendisiyle devamlı olarak savaş veren genç bir üniversite öğrencisidir. Ansızın bastıran yağmurun kelebeğin kanatlarını ıslatması gibi hayatına birdenbire giren esrarengiz bir adam, Asi'nin hayatını kökten değiştirmeye başlar. Asi ne kadar kaçmaya çalışsa da kader ağlarını her seferinde karşılaşmaları için örecektir. "Kelebeğin kanatları ıslanırsa parçalanır," dedi bana yavaşça. "Ama sen zaten paramparçasın küçücüğüm." "O zaman bırak," dedim. "Islanayım."