You'll do well to remember this And I won't try to say goodbye. 𝟐𝟎𝟏𝟔-𝟐𝟎𝟐𝟎

Tyler to nastoletni chłopak. Ma brązowe włosy i brązowe, sarnie oczy. Ale przede wszystkim, Tyler jest chory. Z jego głową jest coś nie tak. A jego niebieskowłosy przyjaciel, Josh? Czy on w ogóle istnieje? Przedstawiam polskie tłumaczenie słynnej w fandomie historii, napisanej w oryginale przez SoloChaos (linki do oryginału i kontakt do autorki znajdą się na końcu), inspirowanej piosenką Twenty One Pilots - Forest. • Ostrzeżenie • Opowiadanie jest znane z triggerowania ludzi, zawiera sceny seksualne, wspomina o ciężkich problemach psychicznych, traumatycznych wydarzeniach i jest smutne w cholerę.

"Chcę opisać wam tu cudownego i niepowtarzalnego chłopca. Chłopca, który zmienił moje życie. Chłopca, którego zabiliśmy." "You may say I'm a dreamer But I'm not the only one."

❝Czy nosisz coś innego oprócz tych cholernych kurtek, Way?❞ ❝Bielizna się liczy?❞ ➸ Historia opowiada o nastoletnim emo bałaganie - Gerardzie, który ma małą obsesję na punkcie Tumblra, kotów, kurtek i kawy. Jest w szkole znany z tego, że świetnie maluje, prowadzi bloga, na którym wszystkich obraża oraz nienawidzi 99% społeczeństwa. W przeciwieństwie do swojego brata posiada jedynie jednego przyjaciela, a jego frekwencja stanowi poważny dylemat, czy chłopak powinien wyleć ze szkoły, czy nie. O dziwo, Gerard się komuś podoba, a tą niezwykle głupią osobą jest Frank Iero we własnej osobie. Buntowniczy, punk rockowy szesnastolatek, który umrze na raka płuc i spotyka się z Alexem. Frank jest w stanie zrobić wszystko, aby nie usychać z miłości do siedemnastoletniego hejtera, lecz pomimo tego, życie bywa nieprzewidywalne. Istnieją problemy, istnieją niedomówienia oraz myśli, które kształtują ich drogi. A Brendon często pije mleko w tej opowieści. ➸ liczba słów: 118 849 ©pajpyr2016

Każdy ma czasem gorszy dzień. Niewyobrażalnie zły humor, pecha krążącego nad głową jak wielka chmura burzowa. Ten feralny piątek był właśnie takim dniem. Jedynym promykiem słońca, który przebił się przez chmurę złych zdarzeń, był Gerard Way, który uratował mi życie, tylko po to, by potem mnie zabić.

Gdzie dzień to klata, więzienie, a noc to najcudowniejsza rzecz. Gdzie słońce to myśliwy, który swoimi rękoma dosięgnie nawet najskrytsze miejsce na tej planecie, prócz serca tego chłopaka. Słońce już tam nie dotrze, ponieważ spaliło to miejsce na smierć i teraz jest tylko ciemność. Księżyc to narrator, a niebo to wierny fan i obserwator. Gdzie księżyc reżyseruje zakochania, płacze, smutki, zabójstwa, samobójstwa, a niebo tylko obserwuje i czasami uroni łzę, a czasami nie wytrzyma i wybuchnie płaczem. Słyszałam nawet, ze chwilami może nawet się zdenerwować i wpaść w furię! On jest tam każdej nocy, w dzień on go nie widzi. Jakby znikał. Kim on jest? On chce do niego podejść. Chce coś powiedzieć. Chce dotknąć jego ust. Chce ogrzać jego usta. On chce mu powiedzieć co czuje. On staje się jego najlepszym przyjacielem. On codziennie z nim spaceruje. Codziennie w inne miejsca. Czy on w ogóle jest z tego miasta? On wie o nim wszystko, a z drugiej strony nic. autorka cudownego zdjęcia na okładce: _nobody__

"the hardest part of makin' love is breakin' up so if you don't mind, I think we should stay in love" inspirowane piosenką jessego rutherforda 'i think we should stay in love'

Gerard nie lubi ludzi. Nie lubi niczego. Właściwe on nawet nie żyje, on tylko jest. Cholerna wymuszona egzystencja.... Ale czy da się przeżyć... a raczej istnieć bez jakichkolwiek niespodzianek ? Iero na nowo nauczy go co znaczy "żyć".

Ssę w tłumaczeniu, ale pewna leniwa buła mnie zmusiła~ (Nie tłumaczę tytułu, bo byłby to grzech niewybaczalny.) Link do oryginału: http://shoved2agree.livejournal.com/ Opis: "Gerard Way widzi świat inaczej niż wszyscy. Samotny i odsunięty od wszystkiego, czuje się skrzywdzony, jednak uparcie twierdzi, że w jego umyśle czają się odpowiedzi na wszelkie pytania, które go nurtują. Czy Gerard naprawdę chowa w sobie jakiś niesamowity sekret? Czy może po prostu jest szalony, tak jak inni w tym miejscu?"

"- Przepraszam. - powiedziałem przez łzy, chwytając jego rękę. - Przepraszam. - powtórzyłem, jeszcze mocniej ściskając jego martwą dłoń." inspirowane teledyskiem bemy 'oxygen'