Vatan uğruna baş koymuş, düşmanın yüreğindeki korkunun izahı, acının işaret parmağı olan Sezin Kaza, yıllardır Keleş timinin başında duran üsteğmen kimliğinde görevini icra ediyordu. Ne yaptığını bilen, kendinden emin, dik oluşuyla bilinir, sayılırdı. Keleş ismini en doğudan batıya kadar duyurmuş, düşmanın ölmeden önceki son nefesindeki nefret olmuştu. Fakat bir gün, yaptığı küçük hata ile tüm çabaları bir anda başına yıkıldı. Yaptığı küçük hatanın sebebi ile başlarına atanan Yüzbaşı Turan Akkurt, kendisinden önce lakabı geçtiği an yeri titreten bir komutandı. Soğuk kalbi, acımasız bakışı, yangın öfkesi ile tanınırdı. Girdiği ortama heybetiyle girer, doğrularını kalemsiz kazırdı akıllara. Ve Sezin'in bildiği tüm doğruları silip kendi doğrularını yazmaya kararlıydı. ★ "Bende iki sevdanın ucu, bucağı yok, Kaza. Gönlümü almışım elime, ikiye bölmüşüm; sonu, sınırı olmayan iki sevgi sığdırmışım o iki parçaya." "Neymiş onlar?" "Biri vatan, diğeri sen." ★ KURGU, VATAN İÇİN CAN VEREN, MİLLETİNİ KORUYAN ASKERLERİN HATIRASINA YAZILMIŞTIR. GERÇEK ASKERİ OLAYLARDAN VE BİLGİLERDEN BAĞIMSIZDIR. DURUMLAR, OLAYLAR VE YERLER DEĞİŞTİRİLEREK YAZILMIŞTIR. KURGU GERÇEKLİĞİ TAMAMİYLE YANSITMAZ.

Victor Hugo, 1829 yılında yayımlanan Bir İdam Mahkûmunun Son Günü'nü yazdığında 26 yaşındaydı. Genç yazar, ölüme mahkûm edilen bir insanın son gününü büyük bir ustalıkla anlatarak kamu vicdanını etkilemeyi ve idam cezasına karşı bir protesto hareketi başlatmayı amaçlamış, başarılı da olmuştur. Bugün dünyanın birçok ülkesinde idam cezası yürürlükten kaldırılmışsa, böylesi bir cezanın hem trajik hem de insanlık dışı yanını daha XIX. yüzyılın ilk yarısında gözler önüne seren Hugo'nun bunda hiç de azımsanmayacak bir payı olsa gerek. Şiirleri, oyunları, Sefiller ve Notre-Dame'ın Kamburu gibi yapıtlarıyla Romantik dönem Fransız edebiyatının en saygın yazarlarından biri olan Victor Hugo'nun bu romanının bir başka önemli özelliği de, bir tür "zihinsel otopsi" niteliği taşımasıdır. Can Yayınları Çeviri: Erhan Büyükakıncı

TAMAMLANDI. ✩｡:*•.───── ❁ ❁ ─────.•*:｡✩ #01.08.24 Tarihi Kurgu kategorisinde 1. #12.11.23 Aşk kategorisinde 6. #12.11.23 Romantik kategorisinde 10. #13.11.23 Romantik kategorisinde 20. #06.12.23 Kurgu kategorisinde 39. #14.01.24 Savaş kategorisinde 1. #01.02.24 Kan Kategorisinde 1. Yeni Janglet İmparatorluğu'nun kuruluşunun 14. yılında, yüksek sosyetede adı hiç duyulmamış yirmi dört yaşında bir genç kızın evliliği duyuruldu. Çok güçlü olmayan bir Vikont ailesine mensup, sosyeteye çıkışını hiç yapmamış, üstüne üstlük evde kalmış bir kızdı Maria Aldeul. Buna karşın savaş kahramanı ve İmparatorluk nişanına sahip, İmparatorun sağ kolu olan Kont Firansoa ile nişanlanmıştı. Önemsiz bir Vikont kızıyken bir yemin ile birdenbire Firansoa hanesinin Kontes'i olmuştu. Çoğu insan onun bu pozisyonu hak etmediğini düşündü. Zenginlik, saygınlık, ünvan, yakışıklı bir koca... Her bir kadının hayal ettiği şeylere sahipti ve bunları hak etmek için hiçbir özelliği yoktu. Tek özelliği ağırbaşlı tavırları ve nispeten güzel suratıydı. Düğün günündeki vücudunu su gibi saran gelinliği ve duru sesiyle herkesin aklında "ağırbaşlı leydi" olarak kalmayı başardı. Ne yazık ki Maria, hiçbir zaman ağırbaşlı olmamıştı. Kontun malikanesinde nöbet tutan bir şövalye, korkuyla mırıldandı. "O değil... O normal bir leydi değil." * Hikaye benim eserimdir. Düzgün bir Türkçeyle yazılmıştır. Olaylar, ülkeler ve siyasi düzen Orta Çağı andırsa da tamamen hayal ürünüdür. Yer yer +18 cinsellik ve şiddet içerecektir. Rahatsız olabilecek okurlar için +18 kısımlar bölüm bölüm ayrılmıştır. O bölümleri atlayarak okuyabilirsiniz. * Kapak tasarımı: Godeleness

Şüphe; Şüphe, dünyanın en kötü duygusudur. Heleki her an yüzüne baktığın veya bakmak zorunda kaldığın insanların yüzüne şüpheyle bakmak zorundaysan berbat bi duygudur. İnsan, ister istemez kendini suçlu hisseder. Fakat ben hissettimiyorum. Çünkü benim asıl amacım etrafımdaki insanlara şüpheyle bakmak. Çünkü ben buna mecburum. Çünkü gerçekleri öğrenmek zorundayım... . . . . . Alıntı* "Neden bana böyle diyorsun?" Diye sordum dayanamayarak. "Ne diyormuşum?" Diye sordu oda. Ne demek istediğimi biliyordu ama o kelimeyi bana söyletmek istiyordu. "Ay parçası," dedim tek nefeste. "Neden bana ay parçası diyorsun?" Gülümsedi derince. İlk defa gülüşünü sevdiğimi fark ettim. "Bilmem," dedi muzip bir ifadeyle. "Belki de karanlığımı aydınlattığın içindir." Dediğinde kaskatı kesildim. . . . En büyük düşmanım sandığım adamın, en büyük dostum olacağını nerden bilebilirdim ki? Belki de daha fazlası olacağını...