Jisung acıdan dolayı hızla uykuya dalmışa benziyordu. Beyaz yogan sadece yüzünü açıkta bırakırken, kafama oturan şey ile olduğum yere çakılı kaldım. Ben onu ısırdım. O beni ısırdı. Onu ilk kez böyle ısıracağımı söyleseler, yalancılıktan dava açardım. İçinde bolca ah barındıran cümlelerin ve soruların arasında ben, özneyle yüklem arasındaki iple kendimi asacağım. Sonra şu, karşımda mışıl mışıl uyuyan, tatlı, şirin Jisung vicdanı ile cebelleşe dursun. İnsan olmanın yükü acılar ile taşınır güzel kalbim. Şimdi yaran çok taze. Çaresiz olduğunu bedenine ve ruhuma işlemişsin. Ama biliyor musun; insan zamanla çaresizlikten, mutsuzluktan ve umutsuzluktan da usanıyor. O yüzden şimdi kabullen ve beni biraz motive etki ona onu sevdiğimi söyleye bileyim. Kaybetmeyi sevmiyorum çünkü bunun alışkanlık haline geleceğini düşünüyorum. Koy kıçına rahvan gitsin desene... Yine saçmalamaya başladım. Semeho Ukesung Zorbalık yoktur. Softfic

Herşey bir gün Jisung'un, Mafya olan Minho'nun üstüne düşmesiyle ve ceketini temizleyip geri getirebileceğini teklif etmesiyle başladı.

Ben bir orduya meydan okurken bir kişiye esir düşmüştüm.

Kendi karanlığımda boğulurken bir yıldız misali aydınlattın hayatımı.

"Sadece huzurlu bir yaşam istemiştim ama belliki çok şey istemişim Minho"

minho: başkanlığı bırakacağını duydum ben de aday olmak istiyorum

Jisung:'nefret ettiğim çocukla aynı teleferikte bir kaç dakika baş başa olacağız sadece en fazla ne olabilir ki?' ❃ "Sevgili yolcularımız, teleferiklerimizde ufak bir arza yaşıyoruz. Lütfen sakin olun ve yerlerinizden ayrılmayın. Yardım 24 saat içinde gelecektir." (...)

Yakın zamanda bir trafik kazasında ailesini kaybetmiş olan anksiyete hastası Han Jisung, halasının yanına taşınmak zorunda kalıp, 11. sınıfı farklı bir okulda okumak zorundaydı. Fakat burada zaten mohvolan hayatını daha da berbat edecek olan Lee Minho ile tanışıp, ona âşık olacağından habersizdi...

"fazla açık sözlüsün lee minho"