istanbulun'un taş sokakları gece karanlığında sessizliğe gömülmüştü. Yağmurun yeni durduğu kaldırımlar, sokak lambalarının sarı ışığında parlıyordu ve ıslak taşlar adımların yankısını büyüterek şehre gizemli bir ritim veriyordu. Ezra Arslan, elinde dosyalar ve eski belgelerle ilerliyordu. her adımı,hem korku hem merak karışımı bir ritimle kalbini hızlandırıyordu.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.