Genç adam yanında bebekler gibi uyuyan karısını uyandırmadan yavaş yavaş saçından öptü. Bu kadını öylesine çok seviyordu ki, ona bir şey olsa ömründen ömür giderdi. Henüz yeni evlilerdi ama bu sevgisinin yeni evli olmalarıyla bir alakası yoktu. Onu daha ilk gördüğü zaman vurulmuş, aptal aşığa dönmüştü. Daha o zaman biliyordu, bu kadınla evlenip yuva kuracağını. Allah biliyordu ya o olmasaydı evsiz bir adama benzerdi. Çünkü o kadın ona ev, yuva hissi veriyordu. Doğru kişi olduğuna ilk gördüğü andan beri emindi. Belki daha çok erkendi ama tek bir dileği vardı onun . Tamamlanmak, aile kurmak. Ama şimdilik sevdiği kadının yeğenleriyle idare ediyordu. Aşk denilen kavram ne garip bir duyguydu. Daha öncesinde ben asla yapmam dediği şeyleri karısı söyleyince öyle de güzel yapıyordu ki. Hanımcı olmam demişti ama sanırım sonu hanımcılığa doğru gidiyordu. Varsın hanımcı olsundu ama sevdiği kadın hep onunla kalsındı.

Genç kadın yaralı kalbinin ağırlığını hissederek uzandığı füme rengi koltuktan kalktı. Başucunda duran su dolu bardağından bir yudum içti. Kuruyan damağına iyi geldiğini hissederek her zaman kapısını kilitlediği misafir odasının önünde durdu. Anahtarı elinde sıktı, bu kapıyı açsa ve mutluluk yine onun kalbinin etrafında şekillense çok mu şey isterdi? **Şurimşine :Lazca canımın içi, sevgilim **