Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

[Tamamlandı] Leyla:Günaydın kocacım Ben Karın Daha doğrusu nikah kıyıldıktan sonra ortada bırakıp kaçtığın karın [Kapak Tasarımı - @kitapkurdululu] ¹Romantizm ¹Kısa

Bir kitapta bulduğu haritayla hayatı değişen Lavin, gizemli mektupların peşine düşer. Ama bazen, düşman dediğin kişi sana yardım eder; dost dediğin ise seni yaralar... Aşk, sırlar ve ihaneti iç içe yaşayan Lavin'in hikayesi seni de sarsacak.

Alya, soğuğun hüküm sürdüğü bir mahallede büyüyen cesur bir kızdır. Hayatın ona sunduğu zorluklar arasında tek umudu, bir gün çok daha iyi bir geleceğe adım atmaktır. Karaca Koleji'nden gelen bir mektup, tüm hayatını değiştirebilir. Fakat başarı yolculuğu, her zaman dostça karşılanmaz. Bu, umudun, dostluğun ve karanlıkla cesaretin sınandığı bir büyüme hikâyesi.

18 yaşında üniversiteye hazırlanan bir kız... Beren... Annesini hiç görmemiş, babasıyla yaşayan güçlü bir kız, her ne kadar kendini güçlü görmese bile. O, bir inşaat işçisinin kızı. Hayatında, arkadaş olarak sadece Müge var. Ama bu durum Beren'in, Ankara da ünlü olan Mertoğlu Kolejine gitmesiyle değişir. Orada bir sürü arkadaşlar edinir. Işıl, Hakan, Savaş, Serenay ve... Okan. Mertoğlu Kolejinin sahibi, Bora Mertoğlu... Burslulardan nefret ediyor. bursluları okulunda bulundurmayan Bora, acaba Beren'i okulundan gönderebilecek mi? Onun tabiriyle, Amele kızını. Belki de nefret ettiği o kızda farklı bir şey görecek ve hiç olmaz dediği şey kaderine yazılacak. Beren, acaba ilk öpücüğünü onu koruyan Okan'a mı verecek, yoksa ona türlü eziyetler ederek okulundan atmaya çalışan Bora'ya mı? Bu bir Amele Kızı hikayesi...

"Öp beni" "Ne! " Başını bana çevirdi. "Duydun, öp beni. " Dediklerini yapıyordum evet ama bu fazlaydı. Ben bunu yapamazdım. Başıma karşıya çevirdiğimde ne yapmaya çalıştığını anlamıştım. Tam karşıda Arel oturuyordu. Öfkeli gözlerini üzerimize dikmişti. Ben bunu Arel'e yapamazdım. "Asla! " Karan kaşlarını çatıp konuştu. "Bir daha düşün istersen. " İşte yine beni tehdit ediyordu, mecbur bırakıyordu. "Lütfen bana bunu yapma, lütfen. " "Dediklerimi yapmak zorundasın yoksa anlaşmamızı unuttun mu? " Bu yaptığım için kendimden nefret edecektim. Ama Arel için mecburdum. Dudaklarımı Karan'ın dudaklarına bastırmadan önce son sözlerimi söyledim. "Senden nefret ediyorum. " Dudaklarım onun dudaklarındayken gözyaşımın tuzlu tadını hissetmiştim.

" Ben aradığımı buldum dağılın lan," Kükrer gibi çıkan sesi ona sarılan genç kızı korkutmuştu. Hemen büyük elini tutup avucuna bir şeyler yazmaya başladı titreyen minik parmaklarıyla. Ela gözlü adam avucuna yazılan soruyla kocaman gülümseyip alnını öptü küçük bedenin. " He ya... Senin için geldim çakır gözlüm."