Elif ile Furkan'ın hikayesi bu. Bir yanda günümüz modasına uymaya çalışan,dinine bağlı gibi gözüküp dünyevi lezzetlerde kaybolan Elif, diğer yanda ailesinin tam tersi, Allah aşkıyla yanıp tutuşan, ismi gibi hakkı ile batılı birbirinden ayıran Furkan... Beşeri aşk ile bağlanıp İlahi aşkı fark edecek olan Elif'i hangi imtihanlar karşılayacaktır? Furkan bir saye gibi hep peşinde olacak mı? İmtihan kokan bir şiir gibisin sen! 08.06.16

Hissettiğim tuhaf duygular ile sertçe yutkundum. "Sen gerçekten delisin, değil mi?" diye sordum. Güldü, gülüşüyle her iki yanağında can bulan koca gamzelerine kaydı gözlerim. "Kim bilir, belki." Ardından gözlerini gözlerime çevirdi. "Ve sen de bu deli adamın karısısın." Gözlerimi kıstım ve bacaklarımı toplayıp eteğimi de düzelttikten sonra onun olduğu tarafa döndüm ve karşısında durdum. O da aynısını yaptığında karşı karşıya kalmıştık. "Sence ben çok mu akıllı bir kadına benziyorum?" Sözlerimle güldü tekrar, her gülüşünde gamzeleri ortaya çıkıyordu ve kendimle bakmamak adına savaş veriyordum. "İyi ya işte, iki deli iki yanlış geçinir gideriz." Şaşkındım. "Sen ne ayaksın bilader?" diye sordum. "Düne kadar kapalı kutu gibi dolanıp duruyordun, kafanı bile kaldırmazken şimdi bir gülmeler, bir konuşmalar..."Gülüşü büyüdü, sanırım derdi beni sinir etmekti. Zira nedensizce sinir olmuştum. Ayrıca otuz sekiz yaşındaki bir adamın böyle güzel bir gülüşe sahip olması haksızlıktı. Öyle bir baktı ki yüzüme, sertçe yutkundum. Çünkü bakışları buram buram şefkat kokuyordu. Sağ elini usulca kaldırdı ve i sol yanağıma yerleştirdi, kıpırdayamadım. "Daha dün yabancı bir kadındın çünkü bana, şimdi ise helalim, Allah'ın emanetisin." Normalde olsa bu dokunuş yüzünden büyük bir kavga çıkaracak olan ben, delirecek olan ben alnımdan öpmesine rağmen tek kelime etmeden donmuşçasına kalakaldım. Gözlerim, alnımda hissettiğim dudaklarla kapandı.

Birlikte büyüdü onlar... Fakat büyüdükçe değişti birinin hisleri. Arkadaşlık değildi bu içindeki, sevdi Hafsa. İçin için, gizli gizli sevdi Fatih'i. Kimi zaman diline kadar taştı aşkı, ama her seferinde zorlukla yuttu. Zira konuşsa Fatih yüzüne bakmazdı. Peki Fatih öğrense gerçekten yüzüne bakmaz mıydı? 🍃 Öte yandan ikisinin de en yakın arkadaşları olan Esra ve Yiğit... Deli dolu, biraz da çılgın İstanbul'lu Esra ve arsızlaşan çağa ayak uydurmamakta kararlı, eski kafalı olmaktan fazlaca memnun olan Urfa'lı Yiğit.. Ya kader bu iki zıt karakteri devamlı yan yana getirirse? Nereye kadar karşı koyabilecekler hislerine? MÜMTENİ Yanlış anlaşılmalar, öfkeyle söylenen laflar ve tek tek kırılan umutlar... 🌾 Bu isimde yayınlanan ilk kitaptır. Tüm hakları bana aittir!

Peki ya biz? Açılmak üzere duran süslü bir kurdale miyiz? Yoksa açılması neredeyse mümkün olmayan gösterişsiz bir kördüğüm mü?

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

ASKIDA / Hani her insan kendi hayatının baş rolüdür diye bir söz var ya. Her insan kendi yalanlarının baş rolüdür. Hayat doğru yazılır. Yanlış yaşanır... \/\/\/\/\/\/ "İsmini neden sevmediğini anladım Hifa." dedi önümde diz çökerek. "Neden?" diye sordum. Bu kadar yakınımda olması tuhaftı. Hep mesafe olurdu bizim aramızda. "Doğduğunda ismini kulağına fısıldamamışlar sana. Benimsememişsin. Kabul etmemişsin bu güzel ismi. Ezan okumamışlar sana fısıltıyla. " Saçlarımı geri attı ve kulağımı ortaya çıkarttı. Hayır.. hayır. Bu kadar yakın olmamalıydı. Bana göre sorun değildi ama o, sorun olurdu onun için. Dudaklarını kulaklarıma yaklaştırdı. Yumruklarımı sıktım. "Allahu Ekber, Allahu Ekber." diye fısıldadı. Gözlerimi yumdum ve yutkundum. "Selim?" diye fısıldadım. Dinlemedi devam etti. En sonunda, "Hifa." diye fısıldadı. "Hifa." "Hifa." "Senin ismin Hifa, güzel kız."

"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım." Gözlerini gözlerimden ayırmadan sıkıntılı bir nefes çekti ciğerlerine. Kelimelerini özenle seçtiği o kadar belliydi ki, söyleyeceği şeyi söylemek aynı zamanda da bunu beni kırmadan yapmak için kendisini frenliyordu. "Kendinize bunu yapmayın. Size defalarca söyledim, benim hayatımda böyle bir şeye yer yok." Birkaç gündür ağlamaktan kuruyan gözlerim son cümlesiyle tekrar dolarken ona belli etmemek için başımı yere eğdim. Zorlamayacaktım, onu sevmem için onun sevgisine ihtiyacım yoktu. Ben onu, onsuz da severdim. "Anladım." dedim fısıltıyla. Eğer yüksek sesle söyleseydim ses tellerimin titrediğini anlardı. Karşısında sevgi dilenen aciz bir kız gibi durmak istemiyordum. Birini sevmek hiçbir zaman acizlik değildi. Zaaftı, her insanın tadamayacağı ama tadanın da binlerce kez şükredeceği bir duyguydu. Yaşamı boyunca bir insan için olup olabilecek en güzel zaaftı sevgi. "Başka bir şey yoksa eğer.. İyi günler." Dolu gözlerimi görmesin, bana acımasın diye başımı kaldıramadım. Yanından geçeceğim sırada kolumu tutan iri kemikli, nasırlı elleri tüm vücudumu ateşe vermiş gibi titretmişti. Sesli yutkunuşunu ve kolumdaki elinin titrediğini hissettim. Baş parmağı kolumun üzerini bilinçsizce okşarken yerde olan gözlerim kolumdaki elini buldu. Bir an için fikrini değiştirdiğini sandım ama o bunu fark ettiği gibi elini hızlıca geri çekti üzerimden. "Vazgeç.." diye mırıldandı acı çeker gibi. Sesi kısık ve pürüzlüydü. "Beni sevme. Ben ruhu olmayan, yaşamayı bilmeyen, acı hissetmeyen bir adamım. Sana acı vermek, bu hayatta isteyeceğim en son şey bile değil." 🔴 (Minimum Aksiyon/Bol Aşk)

Asker ve mahalle kurgusudur. Ulaş yıllardır içinde taşıdığı aşkın ağırlığı altında eziliyordu. İçinde biriktirdiği aşk öyle büyüktü ki, sanki her nefes alışında daha da artıyordu. Sevdiği kadın karşısında, yanı başındaydı ama ona uzaktı. Aralarında kilometreler vardı sanki. Uzansa dokunabilirdi, neden elleri ona ulaşmıyordu. " Ruhumun ışığı, güzel kızım. Evim yurdum." dedi uyuyan kadının saçlarını yavaşça okşarken. O onun eviydi. Bakışları cenneti, kalbi yuvasıydı. Bu hayatta iki şey için gözünü bile kırpmadan canını verebilirdi. Biri vatanı iki sevdiği kadındı. Not : Arkadaşlar bölüm sayısı fazla değil bazı bölümler part olarak ve birkaç alıntı paylaşıldığı için böyle gözüküyor.

"Beni bu şehre sor, de ki; bu adam daha önce birisine böyle sevdalanmış mı? Sor. Bu adamın sol yanı benden önce hiç aşktan yanmış mı?" "Sen ilk defa yandığından mı yananın bir sen olduğunu sandın Yusuf?"

Alparslan & Dilara ^ " Rahat dur, " deyip yanıma yaklaştı. Gözlerimi kapayıp karnımdaki acının geçmesini beklerken dudaklarımın üzerinde hafif bir baskı hissettim. Gözlerim aralandığında Alparslan konuşmuştu. " Dayanamadım. " " Gitme, " dedim. Söylediğine aldırmadan. Başını iki yana salladı. O kadar yakınımdaydı ki... Kokusu ciğerlerime bayramı yaşatırken her iki gözüne de hızlı hızlı bakıyordum. " Gideceğim, " dedi dudaklarıma doğru. " Hayır, " dememle benden uzaklaşıp kapıya doğru adımladı. " Katil olursan seni asla affetmem. Duydun mu Alparslan? Bir daha sana asla yüzümü göstermem. " ^ " Esas karakter kitaba 20. Bölüm de dahil oluyor. " Küfür içerir. KİTABIMDA REKLAM İSTEMİYORUM. YAPILAN REKLAMLAR DA SİLİNECEKTİR. ÇALINMA GİBİ BENZERİ DURUMLARDA HUKUKİ İŞLEMLERE BAŞVURULACAKTIR