Birbirinden zıt iki insan birbirlerini sevebilecekler mi? Mafyanın oğlu olan Aras ve kendi halinde takılan Rüzgar Bir erkeğe aşık olacaklardan habersiz iki erkek. Peki onları ne zorluklar bekliyor olacak.

bir varmış bir yokmuş. Küçük bir kız varmış, bu kızın ismi Duruymuş, ailesi bu kızı 5 yaşında yurda bırakmış. Bu kıza 6 yaşında bir mafya aşık olmuş, kızın güzelliğine kız 17 yaşına girdi ve bu mafya bu kızı kaçırdı. Olaylar başladı.

Şeytanın kafesine düşmüş bedenlerin ruhları cehennem ateşiyle harmanlandı. Gaddarlık zihinlerde taht kurarken geçmişte ki sır geleceği helak etti! Kurumaya yüz tutmuş yapraklar, dallarından neredeyse düşmek üzereyken azraili beraberinde getirecek kadar da sert esen rüzgar adeta dallarında zor duran yapraklarla oyun oynuyordu.. Daldan bir yaprak düşecekti. Düşen, o yaprak toprağa ateş olup yayılacaktı. Şehir çöle dönecek, insanlık yok olacaktı. Acımazsız ruh kıyameti kopracaktı! -*- "Sen hiç birini öldürdün mü?" diye sordum bakışlarımı ağır bir şekilde, ona çevirirken. Boğazımda oluşan düğüme bir yenisi daha eklendi. Yüreğim sayamadığım kadar can çekişti. Siyah bir inci misali gözlerini üzerimde gezdirirken dudaklarının kıvrımı alayla bükülmüştü. "Sen hiç düş öldürdün mü?" dedi soruma karşılık bir soru eklemişti. Kiraz rengi dudaklarından dökülen kelimeler ruhuma nakış ederken, o gözlerinde ki şeytani ışık anlık yok olurken devam ettirdi kelimelerini içinde kıyametler koparken. "Birisini öldürmekten daha zalimce.." -*- Ölüm Şehrinin gölgesinde kalmış bedenler kana susamış olur... Bataklığa giren herkes azraille son bulur!

"Keşke ben o masanın arkasında sana ders veren adam olmasaydım Damla.Seni sınıfta gördükçe kendimi yerimde tutmak için nasıl çaba sarf ettiğimi bilemezsin" Zar zor nefes aldığı boynundaki damarların kalınlaşmasından belli oluyordu.Bakışları sert ve kararlıydı.Elimi uzatıp alnına düşen saçını geriye doğru okşadım. "Belki de kendini tutmanı istemiyorumdur." Yaklaştım. "Bir dudak mesafesi kadar yakınında olmak istiyorumdur belki..."

Alex yeni taşındığı evde kendini sürekli garib hissediyordu. Eve girdiğinde ya da birşeylerle ilgilenirken sürekli içinde bir şeyler oluyormuş gibi kendi evinden korkuyordu. Özelliklede duşa girerken hep izlenme hissi kafasını yiyordu. Bir gece biranda duşta elektrik gider Alex korkudan ne yapacağını bilemez. Tam hızla çıkıcakken iki el onun belinden tutar ve kendine çeker. İkisinin göğsü birbirine değiyordu. Alex ise çığlık çığlığa ondan kurtulmak istiyordu. -kapak tasarımı bana ait-

Çilek Alança Yıldırım mı demeliyim yoksa sen mi gerçek ismini açıklamak istersin Çilek Alança Saruhan? 17 yaşında tam bir neşe patlaması olan Çilek, ailesinin gerçek olmadığını ve küçük mahallesinden çıkıp Mardin'e gitmek zorunda olduğunu öğrenirse ne olur?

"Fırat abi oylanma gözünü seveyim kız bekliyor aşağıda" dedim kulak mememi emen adama hitaben. "Başlatma kızına şimdi" demesiyle omuzlarından tutup ittim. "Ne demek başlatma kızından şimdi? Ben onu kendime ayarlayana kadar neler feda ettim biliyor musun sen?" kurduğum cümlelerle kaşları an be an çatılırken yutkundum. "Sikimde değil neler feda ettiğin inanır mısın" deyip bu sefer beni duvarla arasına aldı. Burnunu boynumda gezdirip ensemde durup tam huylandığım bölgeye dudaklarını bastırmasıyla elimde olmadan kıkırdadım. "Lan Ahmet gel al şu abini mk yine kıstırdı köşeye beni" dedim yardım istercesine. "Ahmet gitti aşağı. Kızı oyalaması için" diyen adama hayretle baktım. "Yav abi allah aşkına sinirden ağlayacağım şimdi. Sal beni gözünü seveyim. Git abimi köşeye sıkıştır nolur. Ben sana bir kaç beden küçüğüm bak hem valla gay değilim kalkmıyor hala neyi zorluyoruz anlamıyorum"

Bir adım daha atarak aramızdaki mesafeyi kapattı. Ondan uzaklaşmak istedim ama bu beni güçsüz yapardı bu yüzden karşısında dimdik durdum. Tabii ben sadece öyle düşündüm dışarıdan nasıl göründüğüm hakkında hiçbir fikrim yoktu. Harika kokusu burnuma doldu. Bunun verdiği mükemmel hisle hafifçe gülümsedim elimde olmadan. "Sen hala benim gözümde bir sürtüksün." dedi. Gözlerim yanmaya başlamıştı bile. Artık dayanamıyordum ki. İlk başta beni bu işe bulaştıran oydu. Gitmek isteyen bendim beni zorla tutan oydu fakat şimdi tam tersi olmuştu. Onun yanında ben duruyordum o beni kaç kez kovmuştu ama ben gururumu çiğneyerek onunla birlikte kalıyordum. Bekaretimi almıştı. Bana hiç yaşamadığım şeyler yaşatmıştı. Dövmüş , küfür etmişti. Vücudumda ki bazı izlerin sebebi o'ydu! Ama ben... hala onu seviyordum. Onu başkalarıyla görmek canımı yakıyordu. Boğuluyor, Hissizleşiyor, Göğsümde kocaman bir deliğin açılmasına sebep oluyordu. O delik hiç kapanmıyordu yaranın altı iltahaplıyor beni boşluğa düşürüyordu. Bu diri diri gömülmek gibiydi , benim için daha fazlası. Lafı daha fazla uzatamazdım. Ona gerçeği söyleyecektim ister kabul etsin ister etmesin. Yutkundum. Gözlerimden akan yaşları silip gözlerinin içine baktım. "B-ben hamileyim." dedim bir çırpıda. Gözleri şaşkınlıktan hafifçe büyüdü. Sonra o gözlerin siyaha döndüğünü gördüm. Tişörtünün altından kasları belli oluyordu gerilmiş , boynundaki damarlar ortaya çıkmıştı. Kolumu canımı acıtacak derecede sıktığında ağzımdan bir hıçkırık kaçtı. "Umurumda gibi mi gözüküyor?" dedi sakin bir sesi tonu ile. Gözlerimi kapattım o anda hissettiğim şey ile gözlerim yerinden çıkacakmış gibi açıldı!

"Sakın, sakın Ala, aklının ucundan dâhi geçirme." Diye burnundan soludu. Sinirle bir adım attım. İşaret parmağımı doğrulttum. "Sakın Yüzbaşı, sakın ola bana o isim ile seslenme. Senin o ismi demeye artık hakkın yok! Balca'yım ben anladın mı?!" Sendeledi, canı yanmıştı, yansındı. Bana bunu yapmayacaktı. "Senin adın o, ben nasıl senin adını başka bir isminle sesleneyim Ala!" Benim adım artık Ala değildi, o Ala'yı bitirmişti, Ala tekrar ölmüştü. Bir daha gelmemek üzere. Sinirle omzundan ittim. Tekrar sendeledi. Kimsenin yıkamadığı Yüzbaşı Karan Çevik'i ben bir itmeyle yıkıyordum. "Öldürdün lan Ala'yı, öldürdün. Bir daha geri getirmemek üzere öldürdün." Gözlerinde yapma der gibi bir hâli vardı. Yapacaktım. "Deme öyle, nolursun Ala yalvarıyorum sana deme öyle." Sol gözünden yaş aktı. "Ne yalvarıyorsun lan sen bana! Ne hakla? Hangi sıfatla bana yalvarıyorsun. Artık ne ölüne ne ölüme Karan Çevik." İki Yüzbaşı, iki çocukluk arkadaşı, iki asker arkadaşı, iki şehit çocuğu, iki yaralı çocuk. Bir tim komutanı, bir o timin askeri. Ya ikisi birbirini tamamlayacaktı, ya da ikisi de birbirini bitirecekti...