Druga część dylogii „Ride" Po tym, jak Kylie wyleciała do Paryża mija pięć lat. Przez ten czas dziewczyna dorasta, staje się bardziej bez emocji, a na jej twarzy widać tylko chód i nic więcej. Przez ten długi okres czasu Kylie się usamodzielnia i wydaję się, że wszystko jest dobrze. Lecz pewnego dnia jej siostra namawia ją, aby znów wrócić do Los Angeles na grób ich ojca. Kylie przeczuwa, że jej harmonia w życiu ponownie się zburzy. Solan zaś nie radzi sobie praktycznie wcale, ale stara się to maskować po przez jeżdżenie na tor, branie udziału w wyścigach i zatapiając smutki w alkoholu lub innych używkach. Czy Solanowi uda się spotkać Kylie i wyjaśnić jej, co się stało kilka lat temu? Czy Kylie będzie gotowa znów mu zaufać? Kylie i Solan będą musieli stanąć twarzą w twarz ze swoimi demonami przeszłości, ale i zrozumieć się od nowa. Kylie wie, że to nie może się skończyć dobrze i próbuje zrozumieć, co ich czeka. Oprócz ciągłego bólu w sercu do gry wkracza również słodka śmierć. Jeśli nie przeczytałeś/aś pierwszej części „Ride To Die" cofnij się do tamtego opowiadania by bardziej zrozumieć fabułę. Zapraszam i miłego czytania:))

Pierwsza część dylogii „Ride" Szybka i niebezpieczna jazda kręciła młodą Kylie. Lubiła siadać za kierownicę i zapominać o problemach. Dziewczyna postanawia pojawić się na nielegalnych wyścigach samochodowych. I to był jej duży błąd. Przynajmniej tak myślała na początku. Spotyka tam króla toru - Solana. I właśnie to imię okaże się jej przekleństwem, grzechem lub nawet i zbawieniem. Chłopak pokazuje jej świat o którym nie miała pojęcia, a jak już nawet miała to nie doświadczyła tego na własnej skórze. Przynajmniej on tak myślał. „Co jeśli to on okazał się moim zbawieniem?"

Ona go nienawidzi i chce zapomnieć, ale on robi wszystko, aby ją odzyskać. Czy na pewno uda jej się o wszystkim zapomnieć? Czy zapomni o uczuciu, które ich łączyło? Jest to druga część opowiadania ,,Nienawidzimy siebie'' Chciałabym ZAZNACZYĆ, że w tym opowiadaniu znajdują się liczne błędy, jak i w pozostałej serii Mój mały chłopczyk - Kochamy siebie. Pisała to zbuntowana 16-latka, której na tamten moment w głowie była tylko zabawa. Mimo że teraz patrzę na to z zażenowaniem, jest to cudowne wspomnienie mojej młodości. Zdecydowałam pozostawić wszystkie powieści w oryginalnej wersji, ponieważ są częścią mojej przygody z pisaniem. I z tego miejsca chciałabym Ci życzyć, abyś się nigdy nie poddawał. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ○ Opowiadanie zawiera sceny erotyczne oraz liczne ilości wulgaryzmy Najwyższe notowane #1 w Romans - 17.12.2016 ♥