Tamamlandı! Tek çocuk olmaktan kendini beşinci çocuk olarak bulan Balım'ın hikayesii DİKKAT! çok yüksek oranda yakışıklı karakterler+komik sahneler vardır. #1 gerçek ailem #4 abilerim Yeni hesabım: @M_Gunesebenzeyengece

Bir gün şanlıurfa'daki önemli aşiretlerden biri olan Altunbaş ailesinin malikanesine 24 yıl önce doğan kızların aslında yaşıyor olduğunu söyleyen bir mektup gelir. Kızlarını arayan aile sonunda kızlarını bulur. Ama kızları onlara bir şans verecek mi?

Düşünmeden edemiyorum. Bilmiyorum değişen ne olurdu ama asla bu kadar içime dönük bir insan olamazdım bence duygularımı rahatça dışarıya vurabilirdim. En basitinden hayal kurabilen bir çocuk olabilirdim. Baba sevgisi tatmış anne sevgisi ile büyümüş olabilirdim. Daha düne kadar bir tek abim varken şu an annem,babam, ikizim ve üç tane abim vardı. Hayat ne garipti değil mi insanı hiç beklemediği bir anda alıp götüren bir dalga gibiydi. Kaderin bu oyunu beni yorarken şimdi yeni bir oyun başlatmıştı umarım bu kez ağlamaktan değil gülmekten yorulurdum. Bu hikaye yeni rotasını bulmuş bir kızı konu alır. Keyifli okumalar...

Daha 2 aylıkken zengin, soylu bir ailenin kapısına bırakılıp terk edilen bebek Onu kapılarının önünde bulup evlat edinen Asilzade ailesi Ve bu kız yıllar sonra öz ailesiyle karşılaşırsa neler olur Bakalım bu hikayede bizi neler bekliyor ~ Şu hayatta her ailenin bir eksiği vardır. Asilzade ailesinin eksiği ise bir kız evlattı. Papatya Hanım ve Mirza Bey, her ne kadar hep bir kız evlat isteseler de Allah onlara bir kız evlat nasip etmemişti. Ama onlar hiçbir zaman itirazda bulunmadılar; çünkü Allah onlara tam 4 tane aslan gibi erkek evlat vermişti. Hepsi terbiyeli ve naziklerdi... Sevdikleri insanlara karşı. Papatya Hanım her hamile kaldığında, Mirza Bey "belki bu kez kız olur" ümidiyle her zaman heyecanlanmıştı. Ama sonuç her zaman aynıydı. Asla şikayet etmediler bu duruma. "Allah'ın bir bildiği vardır." dediler her zaman. Ve bunu bir süre sonra anlayacaklardı ki: Allah'ın gerçekten bir bildiği varmış.

gerçek ailesini bulan genç kızın yaşadığı zorlukları anlatır. Reklam içerikli yorumlar silinmektedir ve yasaktır!

Mahinev, yalnızlıkla arkadaş bir kızdı. Doğduğunda yalnızdı, acı çekerken yalnızdı, büyürken yalnızdı. Böyle öleceğini düşünüyordu ta ki bir ailesi olduğunu öğrenene kadar. Aynı şehrin içinde, kendisinden kilometrelerce uzakta; annesi, babası, abileri ve kardeşi vardı. "Artık yalnız olmayacağım diye düşünmüştüm. Beni sevseydiniz eğer, size bunu misliyle öderdim. Neden canımı acıttınız?" 🌠 "Bana ne istediğini söyle." "Seni." dedim. "Seni istiyorum." Pamir gülümsedi. "Pekâlâ, bu kolay. En başından beri bana sahiptin zaten."

İlay, yıllarca yanında büyüdüğü Adem babaya hayır diyemeyeceğinden bir asker ile görev için evlenmeyi kabul eder. Bu evlilik yüzünden hiç bilmediği, tanımadığı bir şehre gider ve daha ilk günden bu yabancı şehirde bir tanıdık ile karşılaşır. İlay, alacağı büyük darbeden habersiz yeni hayatına alışmaya başlar... Bu hikayede geçen kişi ve kurumlar tamamen hayalimin ürünüdür. Gerçekler ile hiç bir alakası yoktur. Yaş Farkı İçerir.

Abilerim konulu kitaptır'

Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı. Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı beklerdi. Silinince de geçmezdi üstelik, izi kalırdı her lekenin. Birinin uzmanlık alanı matematik. Bir diğerininki psikoloji. Biri kendini bilime adamış. Biri ise tüm kilitlerin anahtarıymış. Ve aralarına son katılan, üstün görsel zekâsı sebebiyle 'fotoğraf makinesi' olarak tanınan bir kadın. Onlar izbilimci. Onlar Analizci. ⚓ Not: Bu kurgu travma sonrası stres bozukluğu, obsesif derecede takıntılılık durumu, intihara meyilli ruh hali gibi tetikleyici olabilecek ögeler ve cinsellik içermektedir. Bu sebeplerden dolayı yetişkin içerik kategorisindedir.

İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...