Yazardan üzgün bir şekilde ağcilin kapısını bekledi ağcilin kapısında bir adam ve ufuğun olduğunu gördü adamın şimdi kim olduğunu öğrenmek istemiyorlardı sadece tek bir düşündükleri kardeşleri , çocuklarıydı ailecek beklediler artık herkesin gözleri kantarana dönmüştü hiç kimse ayakta duramıyordu resmen Meltem hanım Rüzgar Fırat Demir Barış Furkan bey Ufuk ufuk'un yanındaki o adam kimse bilmiyordu ki o Serkan olduğunu ışıl'ın canından çok sevdiği ikinci abisi ona çok güzel bir sürpriz yapacaktı geldiğine dair ama yapamamıştı işte kardeşini koruyamamıştı ona söz vermişti nasıl olurdu böyle bir şey olurdu her kez dağılmışken birden acilin kapısı açıldı doktorun yüzünde hiç bir mimik oynamıyordu bu onları daha çok korkutuyordu Fırat doktora " kardeşimin durumu nasıl? " dedi korkuyla doktorun ağzından çıkanlar herkezi yasa boğmuştu çünkü doktor şu kelimeleri dile getirmişti " malesef hastayı kaybettik basınız sağolsun" demişti bu dünyadan bir ışıl gelmiş ve gitmişti abisinin yanına mutlu olduğu yere gitmişti ama arkasında gözü yaşlı bir aile ve arkadaş bırakmıştı...

İlk kitabım beğenmeyebilirsiniz 14 yaşına kadar ailesinin yanında kalan Güneş 14 yaşında evden ayrılıp dedesinin yanında yaşar.Bakalım 17 yaşında neler olacak?? DÜZENLEMEDE!!!

Siz: Bir de dünya saplar günün 13 Şubat kutlu olsun Siz: Umarım seneye bir kaç saat sonra olan 14 Şubatı da kutlarız Şansımagöre: Kimsin? Siz: Belan cnm *** Yetişkin içerik, argo, küfür ve kaos içerir. Mafya ve moda tasarımcısının aşkını anlatan bir kurgudur iyi okumalarr (Eleştiri yapacaksanız saygıdan çıkmayın eleştiriye açığım ama saygılı olacaksınız)

mafya babası yüzünden mafya tarafından köle olarak alınan bir kızmı

21 yaşına gelmiş olmasına rağmen bir aileye sahip olamamış bir kız Ve karışmış olduğunu yeni öğrenen ailesi evet yine bir klasik karışmış bebekler ama bu seferki biraz farklı. Çünkü ailemiz bir mafya ailesi.

Yanlış bir numaradan doğan biraz alevli, biraz tatlı, birazda mizah dolu bir aşk... ****************************************************** Müzik bitmişti, biz hâlâ birbirimize aşkla bakıyorduk. Devam ediyordu bizim için melodi, devam ediyordu bizim için tüm sözler; dans ediyordu notalar, dans ediyordu ayışığında kahverengi gözlerimizi süsleyen yıldızlar. Titrek bir nefes verdik ikimizde, uzunca bir süre birbirimize baktık. Sanki uzun yıllar boyunca birbirini görmeyen iki sevgiliydik. Buyduk biz. Ne kadar yanyana dursak da yine de özlerdik birbirimizi, kalbimizi, gözlerimizi... Hiç kimse bakamazdı bize bizim gibi. Anlayamazdı kimse, birbirimiz için atan kalplerimizin sözlerini. Ben o'ydum, o bendi. Birdik biz, farklı bedenlerde atan tek bir kalptik. Tek nefes, tek dudak, tek söz, tek beden, tek kalp. Korkmaya, kaçmaya dair bir şey aradım kalbimde. Ama yoktu... Sadece güven vardı, sevgi vardı, aşk vardı. Korkmuyordum, eşim olacak bu adamdan da yeni hayatıma atılmaktan da korkmuyordum. Bana elini uzattı, gözlerinin içine bakmaya devam etmek istedim, uzandım eline. Sıkıca tuttu beni, bırakmadı sonsuza değin. Başparmağı usulca elimin üzerini okşarken alnımda dudaklarını hissederek gözlerimi yumdum. "Hazır mısın birtanem?" Gözlerimi açarak ona baktım. Dudaklarımı bir gülümseme kaplarken uzanabildiğim kadarıyla minikçe boynundan öptüm. "...Hazırım sevgilim."