"Benden seni özgür bırakıp gitmeni isteyeceksin ama bu mümkün değil" "Neden? Polise ihbar etmeyeceğim benden ne istiyorsun!" "Seni bırakamam bu zamana kadar işlerimde bir pürüz çıktığında hemen hallederdim. Ama ben kararımı sana bir şans vermekte kıldım." "Bana şans verip vermemeniz umurumda bile değil burdan hemen gitmek istiyorum neden zorluy.." "Kapa çeneni! beni anlamıyor musun sen! sana şans verdiğimi söyledim. Vermeseydim şuan yaşıyor olmazdın!" 'Bu adam ne diyordu böyle ne şansı ne istiyordu benden' "Benden ne istiyorsun ki şans verdin!" Oturduğu koltuktan kalkıp karşıma geçerken masasına yaslanıp, kollarını göğsünde bağladı. "Şu andan itibaren özgürlüğünü elinden almış bulunmaktayım. 'Ne diyordu bu herif' Yaslandığı yerden kalkıp aramızda az bir mesafe bıraktı öyle ki nefeslerimiz birbirine karışacak kadar. "Ölene kadar benim emrim altında senin için bir hapishane görevini üstlenen evimde Ben Ali Altınsoy'un yanında Benim bir tutsağım olarak yaşayacaksın!" Cover by: ig:@wattpadkapaktasarim💅

İntikam ateşiyle yanan bir adam... Umuduna sarılan güçlü bir kadın... Zümra Korhan, babasının yaptıklarının bedelini ödeyecek olan masum bir kadın. Demir Arslan, ailesinin intikamını alacak olan gözü kara bir adam. "Benden ne istiyorsun?" "Ölmeni... Ölmeni istiyorum. Seni... Kendi... Ellerimle... Öldürmek istiyorum." "Sen, Zümra Korhan, babanın yaptıklarının bedelini ödeyeceksin. Ne eksik, ne fazla... Anneme yaşattıklarının aynısını sana yaşatmazsam bana da Demir Arslan demesinler." "Ölmeyeceğim Demir Arslan... Yemin ediyorum, ölmeyeceğim, o zehir beni öldürmeyecek." "Öl istiyorum Zümra. Sen de o küçük ailen de, hepiniz ölün istiyorum." İki nefret dolu kalp bütünleşirse ortaya nasıl bir son çıkar? Başlangıç: 27.10.2021 Bitiş: 26.11.2022

İntikam... Dünyanın en güçlü ve aynı zamanda en kırılgan duygusu. İçimdeki ateşi yok etmekle onun ışığında kör olmayı dengelemeye çalışacağım. Ama bu görev, daha önce karşılaştıklarım gibi değildi. Bu sefer ki görevim diğerlerinden farklıydı. İçlerine kolayca sızdığım küçük çetelerden çok daha tehlikeli bir görev için seçilmiştim. Katliam Örgüt Lideri Asır Yankı Kansu'nun hayatını bitirmek adına seçilen bir kurbandım. Ya da hayatını yok edeceğim o adam benim seçilmiş kurbanımdı. Hayatımı tehlikeye atacak görevi normal de kabul etmezdim. Ama o sadece görev için bana verilen kurban değildi... O, benim bu dünya da ki en büyük düşmanımdı. Çocukluğumu, kardeşimi elimden alan acımasız bir katildi. Hayır cevabını kabul edebilecek türden bir adam değildi. Şeytanla yarışacak bir adamsa hiç değildi... O şeytanın ta kendisiydi. Onun gözlerinde taşıdığı ateşi söndürmek için hayatımı tehlikeye atmaya kararlıyım. Gözlerimde çaresizlik maskesi takarak sızdığım o dünyada hayatta kalmak zorundaydım; ta ki bana sunduğu teklife dek... İntikam soğuk yenen bir yemekti ve yılların acısını intikamımla birleştirme zamanım gelmişti. Çaresiz bir kızın rolü ne kadar zor olabilirdi ki? Değil mi? Ama yanılmışım... Gözlerimi açtığımda oynayacağım çaresiz rol bir anda gerçeğe dönüşmüştü. Artık hayatta kalıp beni dünyasına tutsak eden adamı yok etmeye kendimi adamıştım. Kurt ve kuzu postunun altına gizlenen gri tilkinin oyunu şimdi başlamak üzereydi. Bu mücadelede yalnızca bir kazanan olacaktı. Peki, zafer kimin olacak? Kurt mu yoksa kuzu postunun altına sinen gri tilki mi?

Onunla tanışmamız çok farklıydı zorla ona verilmistim. Şimdiyse iyi ki onunum diyordum.

Genç kız mafya kocasından her gün. Şiddet görerek güne uyanıyordu mafya kocası hiç mi bıkmıyordu ona vurunca hiç mi vicdanı sızlamıyordu hiç mii hayatı boyunca böyle mi yaşayacaktı...?

Kızı zorla kendine tutsak eden bir mafya. Ondan kurtulmak için herşeyi yapan kız.

"Karanlıkta kalınca gözlerini sımsıkı yumardı çünkü kendi yarattığı karanlık, maruz kaldığı karanlıktan daha vicdanlı gelirdi." 21 Ağustos 2005. Saat 02.53 Sadece eğlenmek için beş arkadaş yola çıktılar. Fakat gecenin sonunda eve dört kişi döndüler. 17 Ağustos 2016 Sır perdesi yeterince kapalı kaldı. Birinin onu aralaması gerek.

Selam bu kitap hakkında hiç hikaye olmadığını gördüm ve dedim ki ben neden yazmayayım sonra biraz hayat sorgulaması yapıp yazmaya karar verdim 🤍🖤

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.