Cahiliyet. Bir halkın kendi kendisini yok etmekte, dış politikalara bile gerek kalmaksızın halkını ahmaklaştırmaya çalıştığı ve başardığı bir oyundur. Sistem ve suyun çarkı böyle işler, bu çarka değen ve durduran taş olsa dahi saniyesinde parçalanır uyuyan halkın gözünü açmasına izin vermezdi. Biz kadınlar bu çarktan akan su, erkekler ise çarkı döndürmeye yarayan manyetizmaydık. Onların gözlerinde değersiz ezilmeye layık bir böcek, başımıza aklımızın yarısını örtsün diye verilen bez parçasıydık.Bu döngü içerisinde sıkışıp kalmış binlerce kadından birisiydim anneler, genç kızlar, küçük kız çocukları hepimiz bu çarkta heba edildik. Gizli gizli Medreseye gider, öğrenim almaya çabalar ama eninde sonunda yakalanırdık. Ben bu çarkın suyu olmaktan sonunda sezdim ve çarktan akan başka bir yol buldum, şimdiyse bulduğum yol Türk olduğum gerçeğini saklamakta ve bu döngünün çarkına taş olmaktan geçiyordu. ❗️Bu kitap tarihi kaynaklardan ilham alınarak yazılmıştır. Kaleme alınan savaş, harem, eğitim ve medrese hayatı tamamen bilir kişi ve araştırmaya dayalıdır. Araştırmaya ve kurguya yardımcı olan isimler: Atilla Kağan Kaya Salih Cerrahoğlu Ve İlber Ortaylı eserleri.

~ WATTYS 2023 BÜYÜK ÖDÜL KAZANANI ~ Yüzyılda bir kez yaşanan ve ruhlar dünyasının kapılarının açıldığı Dhura gecesinde Aris isimli bir erkek çocuk dünyaya gelir. Yıllardır kemikleşmiş inanca göre Dhura gecesi doğan çocuklar lanetlidir ve öldürülmeleri gerekir ancak Aris bir şekilde hayata tutunmayı başarmıştır. Ne var ki Aris, sahip olduğu yeteneklerden dolayı gittiği her yerde parmakla işaret edilip lanetli olduğuna inandırılmaktadır. Kısa bir süre içinde sevdiği birçok şeyi kaybeden Aris, gerçekte kim olduğunu bulmaya çalışırken yüzyıllardır pusuda bekleyen karanlık da harekete geçmek üzeredir. Dünyanın düzenine karşı Seçtik karanlığı Bedenimiz ölümsüz oldu Ruhumuz karanlığa karıştı Yemin ettik ışığı yok etmeye Agnarf ebediyen hüküm sürebilsin diye Rahmuara uyanacak Zal'gath'ın ellerinde Güneş bir daha hiç doğmayacak Çok yakında bizim devrimiz başlayacak Üç kitap halinde yazmayı planladığım "Bir Zamanların Krallığı" adlı serinin ilk kitabıdır. © Kitabın tüm hakları tarafıma ait olup çalıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

Küçük yaşlarında köle pazarından alınan Emma, Quinston konağında imkansız bir aşka atılacaktır.

"Benim kanatlarımı korumanıza gerek yok bayım, zira onlar çoktandır kırıklar." ❋ "Daldın gittin." dedi Nick, James'e bakarak. Düşünceleri arasında yüzerken arkadaşının yanına oturduğunu bile fark etmemişti James. Kafasını sallamakla yetindi sadece. Karşıda oturan Patrick amcaya daldı gözü. Geçen sene çok sevdiği eşini, Eleni'yi kaybetmişti. O günden bu güne ne kadar çok kilo vermişti öyle. Oysa yemesine içmesine alaka gösteren, tüm öğünlerini kaçırmadan günü bitiren biriydi. Demek ki insan hayat arkadaşını kaybedince bu profile bürünüyordu. Rose'u kaybetme düşüncesi kalbine büyük bir ağrı sapladı James'in. Eğer o da Patrick gibi biricik sevgilisini kaybetseydi, belki karşısında gördüğü adamdan çok daha fazla bedbaht, çok daha fazla yitik olacaktı. "Ne yapmayı planlıyorsun?" Sessizliği tekrardan Nick bölmüştü. James düşündü. Bu durumda ne yapılabilirdi? Rose'un iyileşmesi için her şeyi yapacaktı. Bunun için hem kendisine, hem de ona söz vermişti. "Onu iyi edeceğim Nick." dedi kendisinden emin bir ses tonuyla. Nick ise bu dediğine gram ihtimal vermedi. Çünkü Rose'u çoktan ölmüş bir kadın gibi görüyordu. Ve James, belki bedeni değildi ama; ruhu kendisine çoktan veda etmişti. Bunun farkında olan Nick, arkadaşına uzun uzadıya baktı. Bundan sonra artık hiçbir şey; eskisi ile aynı olmayacaktı... - Kitap dram ve gözyaşı ile doludur. Hassas olanların okumamasını öneriyorum.

1950'ler Türkiye'sinde, dünyaları isteyen bir genç kızın öyküsü. Nermin K. Arıkan, Galata Köprüsü'nde yaşamına son vermek istediği soğuk bir İstanbul gecesinde, daha evvel hiç tesadüf etmediği zengin, hoş bir kadınla karşılaşır. Kadın ona mani olmayı başarmanın bir yolunu bulur ve onu Üsküdar'daki köşküne davet eder. Gece boyu, aralarındaki çekinceye rağmen dertleşirler. Ancak Nermin, kadının köşkünde uykuya daldığı an korkunç bir gerçekle yüzleşir. Nermin birdenbire 1950'lerin Ankara'sına, hayallerini gerçekleştirmek üzere İstanbul'a kaçma hayalleri kuran 17 yaşındaki Rehiye Ağaçlıtepe'nin hayatına uyanır. O, Rehiye'dir. Ve yaşamı, en başından beri Rehiye'nin geleceği gördüğünü sandığı korkulu kâbuslarından başka bir şey değildir.

2019 Wattys Ödülleri - Tarihi Kurgu Kazananı Kimsenin gözlerinde göremediğim pişmanlığı onun gözlerinde görebiliyordum, onu anlıyordum. Ona güvendim, bize güvendim. Ormanda duyduğum çığlığın sahibi bendim, boğulan çocukluğumu izleyen ve alacaklı gibi gelecekten gelip yine şimdiki halimin yakasına yapışan bendim. Zamanın her çizgisinde varoluşumu kökünden kazıyarak kendimi büsbütün geçmişten siliyordum. Zamanı mahvediyordum. Orman; bir zamanlar burayı mesken tutmuş bir kızın bütün anılarını yok edişine tanıklık ediyordu. Gerçeklikten sıyrılmış ve kendi yalanlarına gömülmüştü. Çağlayan nehre geçmişinin külleri süpürülmüştü. Evi yok olmaya yüz tutmuş bir kızın kendi topraklarında filizlenerek yeniden hayat bulma hikayesi.

Birinci bölümün adı '3' ve farklı bir bölüm isimlendirme sistemi var. Yayımlanma sırasına göre okuyunuz. -Seni seviyorum. -Geçecek... Başlarda önemsiz bir konu olarak gördüğü şey zamanla hayatının bir parçası olacak ve gerçeklik algısını altüst edecek.. Büyük bir belirsizliğin hikayesi.

On altı yaşındaki Reena zamanda donduruldu. Yıllar sonra gözlerini yeni bir dünyaya açtı. Ait olduğu medeniyet yok olmuş ve geriye yalnızca bir ülke kalmıştı; Ocria. Reena, geçmişinin sır perdesi aralamaya çalıştıkça kendisini daha büyük bir çıkmazda buldu. Neden bu yeni ülkede kimse sorularını cevaplamaya yanaşmıyordu? Hükümet doğru mu söylüyordu? Gerçekten Ocria'nın dışında hayat yok muydu, yoksa bu, onları içerde tutmak için uydurulan bir yalandan mı ibaretti? Ocria'daki dengesizlikler kısa sürede Reena'nın gözüne çarpmaya başladı. Kendisi gibi sorgulayan insanları bulması zor olmayacaktı. Gençler başlarına geleceklerden habersizdi. Peki sonunda Ocria'dan çıkmanın bir yolunu bulabilecekler miydi?

Genç kız şubat soğuğunda ayakları altında ezilen kar ile birlikte, ellerinde tuttuğu ipe korkak ama kararlı bakışlarını gezdiriyordu. Ağlayıp, sızlanıyor yüreğinin ortasında sıkıca işlenmiş acıyı kendisi ile birlikte ellerinde tuttuğu ipe asmak istiyordu. Yarım kalan bir ressamın resmiydi sanki, ressam tam güzel bir şeyler hayatına karalamaya başlarken boyası bitmiş gibiydi. Şehir, şehir gezdi intihar dükkanına ölümünün oyuncağını bulabilmek için, yüzünde ki yorgun tebessüm ile girdi ama istediğini bulamadı. Çok duyduğu bir ölüm yolu denemek için evinden uzaklara sürüklendi ölümün işlediği kötü his bile güzelliğini kaybettirmeye yetmemiş o deniz süslü uçurumu buldu, ta ki yaşlı bir adam ona bir bardak çay ikram etmek isteyene dek. Ama bu kez karşısında ki genç kadın dişli çıktı Don Ritchie sabaha kadar kıza çay ikram ederek, intihardan vazgeçirmeye çalışsa dahi durum düzelmedi. " İntihar ruhu ölen kişiler için tatlı bir sondan başka bir şey değildir. " ❗️Yayında

Pek bir anlamı yok, sadece kısa hikâyeler.