Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Elzem, henüz on dört yaşında, asker olan babasının büyük bir yanlış anlama sonucu kendi yengesini terörist sanarak öldürdüğüne şahit oldu. Yengesine delicesine bağlı olan amcası, bu olaydan sonra hem abisine hem de onun ailesine düşman kesildi. Ve onları birer birer ortadan kaldırdı. Sadece Elzem hayatta kaldı. Kaçtı. Saklandı. Onu bulan yabancı bir adam, evlatlık alarak adını değiştirdi ve Londra'ya gönderdi. Yıllar geçti... Tehlikenin artık geçip gittiğine inanan Elzem, tam on yıl sonra geri döndü. Fakat bu kez tanımadığı biriyle karşılaştı: Kutay Ufuk. Üvey abisi. Ve bir sır daha: Amcası hâlâ yaşıyor... Ve hâlâ onun peşinde. Bu kez Elzem kurtulabilecek mi? Ama asıl soru şu: Elzem gerçekten Kutay'ı tanımıyor mu? Ve... Kutay aslında kimdi? *** Bazı anılar yıllarca susar... Ta ki doğru kişi karşına çıkana kadar. "Hatırlıyorum Kutay, müzik kutusunu bana veren çocuk sendin..."

Giray: Sen demiştin bir keresinde Giray: Hayali arkadaşın olmam için senin zihninde yaşamam lazım Giray: Sana özel olmam lazım Giray: Zihninde neler dönüyor bilmiyorum Giray: Oraya ait miyim bilmiyorum Giray: Ama bildiğim bir şey var Giray: Ben sana özelim