"Sadece seni yok etmek istiyorum." dediğinde dudaklarımda kışkırtıcı bir gülüş oluştu. "Öyle mi?" dedim dudaklarına doğru fısıldayarak. "Daha çok beni nefesimi kesene kadar öpmek istiyormuş gibi bakıyorsun." dedim ama bakışlarını hiç değiştirmedi, bana öyle bakmaya devam etti. "Doğru başta amacın gerçekten beni yok etmekti, sonra baktın ki etrafımda bunu yapmaya meraklı insan çok, acıdın mı?" Konuşurken hafif alaylıydım, her bir kelimemde, her nefesimde amacım onu daha da çıldırtmaktı. "Aslında evet, seni ben mahvedecektim ama ortada mahvedilecek bir şey kalmamış." dedi eli çenemi hafif hafif okşarken. Ve onun dokunuşu mahvedilecek bir şeylerin kaldığını hissettiriyordu. Yine de bakışlarım düşmanca kısıldı. "Senin görevin beni korumaktı, değil mi? Dur o da oyundu, doğru ya." 07.04.2023

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

Her şey bir savcının beni ani aramasıyla başladı. Şırnağa gidince her şey değişti fakat soyadlarımız değişmedi. Kim bilebilirdi bir üsteğmenin ve avukatın soyadının aynı olması her şeyi değiştireceğini. 𝐁𝐮 𝐬𝐞𝐧𝐚𝐫𝐲𝐨𝐲𝐮 𝐨𝐫𝐭𝐚𝐤 𝐛𝐢𝐫𝐢𝐲𝐥𝐞 𝐲𝐚𝐳𝛊𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 @𝐤𝐚𝐝𝐞𝐫𝟗𝟓𝟏𝟒 𝐢𝐥𝐞 𝐛𝐞𝐫𝐚𝐛𝐞𝐫 𝐯𝐞 𝐛𝐮 𝐡𝐢𝐤𝐚𝐲𝐞 𝐛𝐢𝐳𝐢𝐦 𝐬̧𝐚𝐡𝐬𝛊𝐦𝛊𝐳𝐚 𝐚𝐢𝐭𝐭𝐢𝐫 𝐞𝐠̆𝐞𝐫 𝐜̧𝐚𝐥𝛊𝐧𝐭𝛊 𝐯𝐞 𝐛𝐞𝐧𝐳𝐞𝐫𝐢 𝐝𝐮𝐫𝐮𝐦𝐥𝐚𝐫𝐥𝐚 𝐤𝐚𝐫𝐬̧𝛊𝐥𝐚𝐬̧𝛊𝐫𝐬𝐚𝐤 𝐬̧𝐢𝐤𝐚𝐲𝐞𝐭 𝐞𝐭𝐦𝐞𝐤𝐭𝐞𝐧 𝐯𝐞 𝐠𝐞𝐫𝐞𝐤𝐞𝐧 𝐢𝐬̧𝐥𝐞𝐦𝐥𝐞𝐫𝐞 𝐛𝐚𝐬̧𝐯𝐮𝐫𝐦𝐚𝐤𝐭𝐚𝐧 𝐜̧𝐞𝐤𝐢𝐧𝐦𝐞𝐲𝐢𝐳.

Öz annesine yazdığını düşünürken, babasının timindeki askere yazan Eda'nın Erdemle anonim olarak başlayan hikayesi. İlk kurgum. Eğlence amaçlıdır.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

+Pardon ama elbiseyi ne zaman göndermeyi düşünüyorsunuz? +Resmen 1 aydır bekliyorum? -? +Ne '?'

"Bazen bir çiçek, yalnızca güzel olduğu için değil; bir savaşın ortasında büyümeye cesaret ettiği için özeldir." Savaşın gölgesinde çocuklar büyür, insanlar susar, kalpler kırılır. Ve bazıları... savaşın ortasında bile birbirinin elini bırakmaz. F-16 pilotu Umay Deniz Çakır, gökyüzünden yere düşen umutların hikâyesini yazıyor. Görev ile vicdan, emir ile kalp arasında sıkışmış bir kadının; yıkımın ortasında bile sevgiye, korumaya ve yaşamaya direnen bir insanın öyküsü... Savaş Çiçeği, kanla sulanmış topraklarda yeşeren masumiyetin ve yitip gitmeyen bir umudun romanı.

Yaşatmak... Bazı insanlar, bazı insanları yaşatmak için doğarlar. Kendileri için değil başkası için yaşarlar. Her gün belki de yüzlerce insanın acısına bir nebze de olsa merhem olabilmek için saatlerce ayakta, uykusuz bir halde oradan oraya koşturup dururlar. Yaşatmak için. Bir nefesin daha son bulmaması, bir bedenin daha kara toprağın altına girmemesi için. Şüphesiz bu kutsal görevi ancak kutsal bir ruh yapabilirdi. Ve öldürmek... Canını alanın canını almak. Kan dökmek ve ellerine baruttan başka bir kokuyu haram kılmak. Ama silahı ateşlerken katil olarak değil yiğit olarak anılmak. Şehitlerimizin kanlarını kendine katarak gökte dalgalanan bayrak için can almak. Yaşamak ve ölene kadar öldürmek. Şüphesiz bu kutsal görevi de ancak kutsal bir ruh yapabilir. Aynı dünya da tamamen farklı hayatların içinde yaşayan iki farklı insan. Tek ortak yanlarıysa başkaları için yaşamaları. Bu, bir hemşire ve bir jandarma özel harekatçının hikayesi. Biri yaşatmak için diğeri öldürmek için savaşırken aşk da onları bir araya getirmek için savaşacaktı.

" En korktuğun şey ne ? " Diye sordum cevap verip vermemekle kararsız kaldı " ölmek " dedi " ölünce yaptığım hatalardan çok korkuyorum" Kalbim acıdı " sen " dedi " sen korkuyor musun ?" " Hayır " dedim sert bir şekilde yutkundu . Bakışlarından derin duygular gezindi. Yine uzun bir sessizlik oldu saniyeler uzun dakikalara dönüştüğünde " cennet " dedi . Sandalyesini biraz daha yaklaştırdı . Artık ona daha dikkat ettiğimde saçlarının dağılmış olduğunu ve göz altlarının mosmor olduğunu gördüm sanki hiç kalkmamıştı buradan " İsminin anlamı cennet bu yüzden senin ismini çok seviyorum" birşey söyleyemedim . " Benim cennetim olurmusun ? " " Belki o zaman ölümden korkmam " gözlerime öyle bakıyordu ki yalvarır gibi ilk geldiğimde bana asla bakmayan adam gözlerimin içine büyük duygularla bakıyordu . Gözlerimi kaçırıp odada gezdirdim o an buranın hastane olmadığını fark ettim bakışlarımı tekrar gözlerine çevirdim . " Olamam " dedim . Gözlerindeki kırgınlık yüzünden ağlayabilirdim . " O kadar güzel değilim " güzelsin diyemedi . Sandalyesini benden biraz daha uzaklaştırdı ve ayağa kalktı " iyi hissettirecek " dedi " başkasını düşünerek uyumak "