Bu hikaye benim ikinci hikayem iyi okumalar dilerim :)

Giriş Kadere inanmayanların bu hikayeyi dikkatli okumasını isterim. Hayatımda hiç bir şey benim istediğim bir şekilde yürümedi, ben eski, yanlış adetlerin kurbanı oldum, kendimi aileme feda ettim, yüzüm her güldüğünde hayat bir tokat daha attı. Eğer kendinizi çok şanssız hissediyorsanız, size çok haksızlık yapıldığını ve çektiğiniz acıların çok büyük olduğunu düşünüyorsanız, benim hikayemi okuduktan sonra ne kadar şanslı olduğunuzu anlar ve Allah'a şükürler edersiniz. Benim Allah'a tek bir sorum var; beni yarattıktan sonra neden unuttun ve bu zalim insanlara emanet ettin? İsyan edecek kadar doluyum, sitem edecek kadar haklı buluyorum kendimi. Hangi suçun cezası bu kadar ağır olur, nasıl affedeyim gençliğimi çalanları? Ya Rabbim sen şahit oldun ama imdadıma yetişmedin, gece gündüz sana seslendim ama bu çaresiz kıza karşılık vermedin. Olsun, yine de sen Allah'sın, öbür dünyada adaletli davranacağına inanıyorum senden umudumu kesmiyorum. Yazar: Bu hikayeye yorum yapmam çok zor, senelerdir böyle bir hikayeye denk gelmemiştim, Genellikle aşk acısı, ayrılık, ihanet görürdük ve bunlara dizilerde, filmlerde veya haberlerde denk gelirdik ama bu hikaye çok acı, yaşanmış ve hala yaşanmaktadır. Ancak bu hayatları unutmuşuz, görmezden gelmişiz, sessiz kalmışız. Bu hikayeyi çok severek yazdım, gece gündüz emek harcadım, bazen bir bölümü kaç kez sildim ve tekrar yazdım sırf o anları olduğu gibi gözünüzün önünde canlandırmak için ve yaşanmış duyguların aynısını size hissettirmek için. Bütün emeğimi bu hikayede sizin güzel yüreğinize sunuyorum. Hikayenin verdiği hayat derslerinin yaşam yolculuğunuzu aydınlatacağından şüphem yok. Ayrıca şunu da belirtmek isterim ki okuma kültürüne sahip olan takipçi kitlemle gurur duyuyorum, sizi çok seviyorum.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."