Bir kız hayal edin; kırmızı saçlı, kahverengi gözlü. Şarkıcı olmak için, şarkı yazıp söylemek için debelenip duran. Aile nedir bilmeyen. Ve bir aile hayal edin; Aile olmayı becerememiş. Kızları sandıkları kişinin kızları olmadığını öğrenip gerçek kızlarını arayışa çıkmış. Ailelerini üvey kızın bozduğunu sanan, ama zaten hiç aile olmayı becerememiş... --------------- Kitabıma bir şans verin lütfen <3 Gerçek ailem kitabıdır, küfür, şiddet vb. Şeyler mevcuttur. #1 karışmışbebekler 1/1/25

17 yıllık hayatını geçirdiği ailesinin öz ailesi olmadığını öğrenen Umay'ın hikayesini anlatıyoruz. Klasik bir aile kitabı olabilir ama çok daha güzeli.

Kimsesiz. Ona kimsesiz derler. Deniz Feray Karadağ. Resim çizmeye bayılan, yedi yirmi dört müzik dinleyen, ay ışığıyla arkadaş olan bir kız. Annesi onu 7 yaşındayken yetimhaneye bırakmış, bir daha geri gelmemişti. Aile nedir bilmiyen bu kız, 17 yaşındayken hastanede karıştığını öğrenirse, ne olur? Ailesi onu kabul eder mi? Peki, Feray bir aileyi kabul eder mi? ... "Ay ışığıyla arkadaş olan kız, zaten hep kimsesizdi."

TAMAMLANDI Kadere boyun eğmek lazım derlerdi, bende buna uyardım. 17 yaşındaydım. Hayatın başı derlerdi 17 için. Peki, sonum olsun istememi kim nasıl açıklardı? Aslında cevap basit, şımarık derlerdi. Zenginlik içinde var olan şımarık. Aslında olay hiç öyle değildi fakat insanlar bunu sorgulamak yerine doğrudan seni yok etmeyi hedefleyen sözcükler içinde boğardı. Tektim, kimsem yoktu. Aslında 5 kişilik bir ailenin en küçük ferdi bendim fakat ben yoktum. Arin Enka Kara. Enkaz. Benim için en doğru tanım Enkaz olurdu. Enkazdım ben. Ölüler vardı kalbimde, yokluk içinde ölmüştü hepsi. Ruhum karanlıkta büyümüştü benim. "Mum yaktım, senin için" "Sönecek mum ve tekrar kararacak ruhum" "Öyleyse kendimi yakarım senin için"

Klişe ama orjinal karışan bebekler klasiği... İlk yayımlanma tarihi: 19.11.2022 Final yayımlanma tarihi: 29.07.2023

İtalya'da mutlu ve huzurlu yaşayan Aden Mia annesinin ölümünden sonra gerçekleri öğrenip hiç görmediği babası ile tanışır...

"Acının şiddetli oluşu değil, sürekli oluşu yoruyor bizi." - Oğuz Atay

Kanserin son evresindeyken yalnız hayatım son bulacaktı. Bedenimin tükendiğini hissediyordum evet, ölüyordum ya da öldüm sandım, hayatımın devrime uğradığını çok sonradan fark edecektim.