Şimdi düşününce o güne geri dönsem yine o arabaya biner miyim diye sorguluyordum. Bana attığı ilk mesaja cevap verir miydim? Bu yaşadıklarımızı yaşayacağımızı bilsem hayatımdaki ilk keşkeye dönüşen adama büyük bir aşkla tekrar bağlanır mıydım? Tüm bunların yaşanacağını bilsem bile yine o arabaya binerdim. Yekta benden gitmiş olsa bile onun arkasında bıraktığı şey benim için paha biçilemez değerdeydi. Şimdi buradayım, Yekta'nın karşısında. Kucağımda bir yaşına basmak üzere olan kızımla beraber. Kızım. Kızım diyordum çünkü Asya hiçbir zaman Yekta ile bizim kızımız olmamıştı. O sadece benim kızımdı. Yekta'nın Asya'nın üzerinde gezinen bakışları, gözlerinde ve yüzünde edinen o şaşkınlığı beni öfkelendiriyordu. Oysa ben Asya'nın yüzünü ona göstermeyecektim. Yekta hayatı boyunca Asya'nın yamacına bile yaklaşamayacaktı. Bunu hak etmiyordu. Yekta şu an kızımı görmeyi hak etmiyordu. Kader bir şekilde yollarımızı kesiştirmese dünyanın bir ucunda birbirimizden habersiz bir şekilde yaşamaya devam edecek, belki de birbirimizin adını ağzımıza almayacaktık. Çünkü ben iki yıldır onun adını ağzıma almamıştım. '310324 🔗

☙ Özgürlüğü istiyorum. Söke söke. Büyülü bir kafesin içinde doğan her çocuk, dünyaya gözünü açtığı ilk andan itibaren kendini yedi kapanlı öyküsünden sıyıracak beyaz atlı bir prensin varlığına inanır. Ben de onlardandım. Sanki efsunlu bir masalın ortasındaydım ve sarmaşık sandığım parmaklıklar beni bu karanlıktan çekip kurtaracak sandım. Yanıldım. Çünkü burası Tenebris. Dikenli bir örs. Ve benim beyaz atlı bir prensim hiç olmadı. Çünkü hayatım boyunca düşlediğim tek adam düşman saftaydı ve benden istediği yalnızca tek bir şey vardı. Bağımsızlığa tutsak bir melek. Adelin Midas. O benim. Özgürlük ise boktan bir şey. Çünkü tatmak uğruna her şeyimi feda etmeme rağmen bir türlü elde edemediğim tek şey. ☙ ❝Adaleti arzulayan bir adama göre fazla inançsızsın. Bütün hayatın boyunca doğrunun peşindeyken en büyük düşmanını, en görkemli zaafın yapmışsın. Zulmü. O ben oluyorum.❞ ÖRS SERİSİ, ikinci kitabıdır.

İdil, söyleyemediği tüm hislerin kalbine yük olduğunu bilmiyordu. Onu zincirlere dolayıp boğduğunu da.

Hale Alkan, okulun altın çocuğu ona mesaj atana kadar onun için görünmez olduğunu düşünüyordu. 28 Temmuz 2021 Düzenlenme Tarihi : 5 Kasım 2024

Gazetecilik son sınıf öğrencisi Gün Aksa Alatan'ın hayatı, emniyet müdürü babasının suç örgütü liderinin peşine düşmesiyle büyük bir çıkmaza dönüşür. 'Katil insandı, suç şeytana kaldı.' Varlığı öğrenilen örgüt liderinin oğlunun çıkagelişi düzeni değiştirir. Dosyalar açılır, kader baştan yazılır. Genç kız, bir sergide karşılaştığı adamla, onun da dahil olduğu kör bir karanlığın içine çekilir. Yalanlar, seçimler, şüpheler ve biçilen roller... karanlıkta vaat edilir. Peki, karanlığın ömrü ne kadardır? •

Charming'i hak eden hiçbir zaman Külkedisi olmadı. Rapunzel hapsolduğu şatoda umutsuzca gerçek aşkı andı fakat acınası kalbini, güzelliğini bir hiç uğruna yok edecek aptal bir casusa kaptırdı. Ariel kırılgan, Aurora sıradandı. Bu yüzden masallar sonunda onlar kazandığı için değil, akışında benim gibilere yer verdiği için tat bıraktı. Ben Little Mermaid'teki deniz cadısı ve modern prenseslerin anasıyım. Masal masal ismim değişse de özümde aslında hep aynıyım. Ursula, Lady Tremaine, Maleficent, Grimhilde ve Madam Medusa... Hepsi beni alt edebileceğini zannetti oysa günün sonunda kaçtıkları şey varlığımın kendisiydi. Öyle ki, Benim tarafımdan incinen ilk ve tek kız, o gece kurduğu ufak birliğine ona daima beni hatırlatacak unutulmaz bir isim verdi. Kaba Kızlar Karteli. ☙ ❝Ne görkemli bir şato, ne de çöplükten farksız bir cadı kazanı... Ait olduğun tek yer Atsız Şövalye'nin yanı.❞ MODERN PRENSESLER SERİSİ.

☙ Uğruna verdiğim savaş sükunetken, hayatım acımasızlık üzerine kurulu koca bir avutmadan ibaretti. Belki de bu yüzden alacağım ilk darbenin zemini her zaman öz babama aitti. İstediğim tek şey güç. Kontrolü seviyorum. Yöneteceğimi biliyorum. Çünkü günahlar üzerine kurulu bir şehrin en hilekâr figürüyüm. İsmim Aden Valentin. Ama o bana Luna diyor. Kendine ise... Karanlığa damgalı bir fatül. Kapitollü Artur. ☙ ❝Bir noktada her ruh, hakikatten saptı. Çünkü Tanrı'nın da ilk hatası, şeytanı yaratmaktı.❞ ÖRS SERİSİ, birinci kitabıdır.

"Ve unutma Zümrüt; tüm çiçekler yavaş yavaş, kırmızı güller çabuk solar." *** 1980 yılının Mayıs ayında, Dilektaşı Mahallesi'ndeki aylardır boş olan daireye genç bir adam taşındı. Tek başınaydı, bir karısı veya çocukları yoktu. Kimseyle konuşmazdı ve soğuk çehresi, tenindeki yanığa benzer farklı renkte izleri, şüpheli hareketleri nedeniyle kimsenin de onunla konuşmaya niyeti pek yoktu. Mahalleli, bu suskun ve gizemli adamın dönemin şartlarını da göz önünde bulundurarak bir Amerikan ajanı olduğuna karar vermişti ve adama kendi aralarında 'Dilsiz Ajan' diye sesleniyorlardı. Zümrüt Ayten Özsoy ise henüz yirmisine yeni basmıştı. Altı çocuklu bir ailenin ikinci çocuğuydu. Hayat hakkında bilgisi bu aileyle ve bu mahalleyle sınırlıydı. Liseyi yarıda bırakmak zorunda kalmıştı, hayata en büyük kızgınlığı da buydu. Hayallerini baltalayan şey yoksulluk ve yoksulluğunun sebebi ise başlarındaki sorumsuz babalarıydı. Çoğunlukla bu kalabalık mahallenin cıvıltısında ömrünün çürüyeceğini ve ailesine rağmen yapayalnız öleceğini düşünürdü. Onun için hayat, ışıltılı bir oyun sahnesiydi ve bu sahne, akşam babası eve geldikten sonra perdelerini kapatarak karanlığa bürünürdü. Ve bir gün Dilsiz Ajan nihayet konuştu. Zümrüt Ayten Özsoy ise hayallerine çok yakın olduğunun henüz farkında değildi. (30.03.2021)

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.