"Ben Itır Asi, bir cami hocasının eşi olabilecek bir kadın değilim. Sinirliyim, bazen dedikodu ederim, sabırlı değilim, tövbeyi hak edenlerden olduğumu sanmam, namazın beş vakit nasip olduğu kullardan da olamadım, Rabbimin güzel kelamını hakkıyla okumayı başaramadım, uykuya ve yemeğe düşkünüm... Kısacası Hoca Bey, benden size eş olmaz. Kendinize ahiret yoldaşı bulun, ben gibi kulluğu dahi beceremeyen biri ile ömrünüzü hiç etmeyin."

"Bir aferin alabilmek için, babamın gözlerinin içi gülsün diye bu hale geldim ben." dedi ve sustu. İzi kalmayan yaraları sızladı. Boğazındaki yumru geçsin diye yutkundu art arda. Gözlerindeki yangını karşısındaki kadın görmesin diye başka tarafa çevirdi. "Ulan seviyorum demesine bile gerek yoktu, Reis Ali deyip başımı sevse yeterdi! Yapmadı, ben bu hale geldikten sonra vazgeçtiniz benden!" diyerek devam etti cümlelerine. Kor alev neyse, Reis Ali'nin cümleleri oydu karşısındakiler için. Üzerindeki tozu silkeledi, bu yer çamurdan başka bir şey değildi onun için. Geçmişi yoktu, onun ailesi yoktu.

Kumru kitabındaki Ayşen ve Ahmet Mahir'in hikayesidir. "Kavuştu mu sevgilisine?" dedi Ayşen elindeki örtüyü bağrına basarken. Titremeye başladı vücudu, gözü elinde topuyla babasını bekleyen oğluna ulaştığında daha fazla dayanamadı, yere yığıldı. Dudaklarından dökülen son söz kocasının ismiydi: "Mahir.".

Durun bir kendimi tanıtayım, Ben Gülce Güleç. Güllü Güleç ve Güral Güleç'in tek çocuklarıyım. Şaka tamlaması gibi bir aileyiz. İsimlerimizi teminat olarak kabul edin. Nereli olduğumu söylemeden anladığınızı umuyorum. Güller diyarı Isparta'dan selamlar, sevgiler efendim. Isparta'nın en güllü ailesi biziz, dedelerim bunu kanıtlamak için her evladını feda etmiş. Canlarım benim, müteşekkirim ki bu düşünceyi evlatlarına da empoze etmişler ki adım Gülce olmuş. Kocaya değil kocadan kaçışımın ve sonrasının hikayesi, garip garip işler dönüyor başımda. Merak ettiysen oku, öyle herkese özelimi her yerde dökemem.

"Kimsin be adam? Ömrümde görmedim böylesi saldırı. Okuduğum kitaba, içtiğim çaya, attığım adıma yahu tuttuğum kaleme ne diye hücum edersin? İnsaf et şu garibe, çıkma yoluma. Bırak düşüncelerimi, bırak şu çırpınan biçare yüreğimi. Düşmanın bile merhameti olur, saldırma daha fazla." Kumru'nun hikayesidir.