Ela: Barış Abi Ela: Benim elime bazı fotoğraflar geçti abi Ela: Bunlar sen olabilir misin? Ela: *fotoğraf* Ela: *fotoğraf* Barış: Siktir!

Siz hiç yaşlanan bir oyuncak bebek gördünüz mü?Ya da kafatasında gerçek bir insan beyni taşıyan kukla?Peki çocukları kaçırdığı iddia edilen Slender Man efsanesini biliyor musunuz?Tavşan adamı, gülen köpekleri,lanetlenmiş sandalyeyi,ağzı yırtık kadını,boşluktaki kızı duydunuz mu? Paranormal ve korku hikayelerinin ünlü ismi Işıl Işık,birbirinden ürkütü ve merak uyandırıcı paranmal hikayeleri sizin için derledi.Gizemli olaylardan lanetli bebeklere,şehir efsanelerinden korku dolu hikayelere kadar birçok tüyler ürpertici hikayae sizi bekliyor.

Gerçek ailem kurgusudur 17 yıl boyunca şiddet gören ecem ailesinin gerçek ailesi olmadığını öğrenir yeni abilerine yeni annesine yeni babasına ve kardeşine alışabilecek miydi buyrun okuyun umarım beğenirsiniz

Karanlık bir yol.. Karanlık bir tünel... Başka bir şehir.. Başka bir varlıklar... İnsan dışı sesler.. Çıkışı olmayan bir şehir.. Burası neresiydi? İnsanlar yok fakat başka varlıklar var. Bedenim tamamiyle değişti, sesim anlam veremediğim bir tona dönüştü. Peki insansız bu şehirde ben nasıl hayatta kalabilirdim? "Yanımda insanlar yokken, ben hep özgürdüm..." Maryy Jqeen. Efsun Bulut ailesinin yanına giderken, yol bir anda değişir ve çıkışı olmayan bir şehire girer. Orada kendisinden bin kat farklı varlıklar vardır.

Platonik olduğunuz kişi size yazarsa ne olur? Benim hayatımı değiştirdi.. Geçmişin parçaları kaybolmuş, eskiler yüzüne vuruyordu Nefes'in. Kaybolmuş ruhu onu o günden itibaren değiştirdi.. <Hergün 2 yeni bölümler> DİKKAT; KÜFÜR BULUNUR*

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Beyza Alkoç'un Kalp Muhafızı serisinden alıntılar.

Bu doğan güneş var ya Eylül... İşte o bizim için doğmuyor.