"İvan ne sikim anlatıyon amına koyim?" Aramızdaki şeylerin bir hiç olduğunu anlamıştım. "Biz neyiz Ersin? Tüm o yaşadıklarımız senin gönül eğlendirmen miydi?!" Kahkaha attı. Hatta gülmekten gözlerinden yaşlar gelmişti, o sırada sadece kendime acıdım. Nasıl böyle birine bir şeyler hissetmiştim ki? "Gönül eğlendirmek mi? Senle mi? Senle ben gönül bile eğlendirmem. Unuttun mu? Biz sadece düşmanız. Daha ötesini sen sadece kendin hayal dünyanda kurmuşsundur." Onun bana bunları söylemesinin acısını yaşıyordum. Beni yere sermesini, yenmesinden dahi hoşlandığım gerizekalının beni sadece bir kaç cümle ile ağlatmasına izin vermiştim, gardımı indirmiştim, ona yine yenilmiştim.

"Seni çok seviyorum." Dedi. "Ve şimdi bu an,buna en çok emin olduğum an."

Başta normal bir şekilde halktan ve Kral Rae'nin varislerinden oluşan Kral Rae'nin hazırladığı zararsız bir Miras oyunuydu ama bunu duyan diğer krallıklar tahtta kimsenin olmadığını fark edip savaş açana kadar zararsızdı.

Hayatım kelimenin tam anlamıyla berbattı. Sınav senemdeydim ve üstüne üstlük acı kayıplarla hâlâ başa çıkmaya çalışıyordum. Kendimi düzelemeyeceğime inandırmıştım. Ölene kadar yaşayan bir ölü olarak kalacağıma. Ta ki o hayatıma girene kadar...