"hande ben, hande baladın."

Söylenecek çok söz vardı aslında. Gidilecek yollar, aşılacak engeller vardı. Birlikte tecrübe edilebilecek birçok olay yaşayabilirdik. Hayata öfkeleniyorum ama öfkemin en büyüğü kendime, her suçu da hayata atarsak halimiz ne olur? Bir ömre sığdırmak hatta belki sonsuza yaymak istediğimi artık bir hatıra kasımpatına sığdırmak zorundayım. Elimden başka bir şey gelmemesi ne acı. En nihayetinde insanım, sınırlarım var. Bir gün tekrar karşılaşmaktan, kavuşmaktan, daha güzel bir hayatın bizi beklediğini düşünüp bu ümide tutunmaktan başka ne yapabilirim?