Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!

``Bukadar korkarmıydımki ben onu kaybetmekten,kendi ellerimle onu kendimden ayırmaktan,bidaha göremeyeceğimi bildiğim halde karşımdakine tetiği çekmekten.Hani kimseye bağlanmazdım ben.Sevmezdim ya kimseyi.Korkmazdım kimseyi kaybetmekten.Neden bu kadar acıyor kalbim vurulmadığım halde.Sadece bir kurşun yada bıçak yarası mıydı kalbi acıtan? Sanmam. Kendi ellerimle göndereceğim ya kalbimin derininden söküp. O yüzden böyle mahşeri yaşıyorum ben. Biliyorum kendimi hiç tanıyamadığımı korkmam,bağlanmam dedim. Gidiyor ya şimdi o yüzden mahşeri yaşıyorum ben.."