Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı. Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı beklerdi. Silinince de geçmezdi üstelik, izi kalırdı her lekenin. Birinin uzmanlık alanı matematik. Bir diğerininki psikoloji. Biri kendini bilime adamış. Biri ise tüm kilitlerin anahtarıymış. Ve aralarına son katılan, üstün görsel zekâsı sebebiyle 'fotoğraf makinesi' olarak tanınan bir kadın. Onlar izbilimci. Onlar Analizci. ⚓ Not: Bu kurgu travma sonrası stres bozukluğu, obsesif derecede takıntılılık durumu, intihara meyilli ruh hali gibi tetikleyici olabilecek ögeler ve cinsellik içermektedir. Bu sebeplerden dolayı yetişkin içerik kategorisindedir.

Buzu andıran, duygusuz mavilerimi onun okyanus kadar derin mavilerine diktim. "Neden!? Neden bana böyle davranıyorsun!? Ailem bile beni terk etmişken neden beni bırakmıyorsun? Neden gitmeme izin vermiyorsun?" Belimi kavrayan eli bedenlerimizi birleştirdiğinde okyanuslarını dudaklarıma dikti. "Çünkü; buzullar okyanusa aittir, buz parçası." Ona ait olduğumu, onunla olmam gerektiğini fısıldadı ve devam etti: "Ve okyanuslarda buzulları olmadan yapayalnızdır." . . . Günün sonunda yalnız kalanlara... . İyi okumalar...

❝ Yıllar önce şehitlikte son kez karşılaşan Afra ve Yiğit. Yıllar sonra askeriye koridorunda tekrardan karşılaştı.❞ ❦ Göz gözeydik. İki çift mavi göz. Gece ve gündüz gibi birleşmişti. YAZIM TARİHİ / 31.12.2022 /

ÖLÜMLÜLERİN KRALLIĞI 1: 𝑃𝑂𝐿𝐸𝑀𝑂𝑆 Karanlıkta yürüyenler, aydınlıkta yaşayanlardan daha mı özgürdür? Unutma Okuyucu! Karanlıktan korumayanların karanlıktan korkunç sırları vardır. Kapak: @dazlakkilicinsahibesi

Babasını trafik kazasında kaybettiğini sanan Zülal bir gün kapısının önünde KL adlı kişiden gönderilen siyah bir zarf bulur. Zarfın içinde babasına ait iki fotoğraf bir de KANDEMİR holding'ine ait şirket kartı vardır. İlk başta bu iki şeyi bağdaştıramayan Zülal KL tarafından ikinci bir zarf daha alır ve bu zarfın içindeki notta babasının katilinin KANDEMİR holding'inde olduğuna dair ipuçları vardır. Zülal bunun üzerine içine düşen şüphe duygusu ile holdingin baş tasarımcısı olan Mahir Kandemir'in yanına asistan olarak işe girer ve babasının katilini bulmak için bir savaş gösterir fakat patronu olan Mahir Kandemir ile aslında geçmişe dayalı mazileri vardır. Ne kadar ikisinin de birbirlerinden haberleri olmasa da geçmişte yolları kesişen ikilinin günümüzde de yolları kesişmiştir. Aralarında oluşan bu küvetli çekime rağmen ikisi de kendi amaçlarına ulaşmak için büyük bir savaş verirlerken onları bekleyen büyük gerçeklerden habersizlerdir. ~Kitap ile ilgili daha fazla bilgi sahibi almak için tanıtım kısmını okuyabilirsiniz. ~Kapaktaki kişiler asıl karakterlerle ilgisi yoktur.

Adli Tıp Uzmanı olarak çalıştığım hastanede gördüğüm maktuller bana zaman zaman ağır gelebilirdi, bu çok normal. Ama sonunda gömülmeleri ve benden uzaklaşmaları şart. Yanlış olan ise ellerimle kestiğim, atmayan kalbine dokunduğum adamı ertesi gün karşımda bulmak. O normal biri değil ve benim bunu kanıtlamam gerek. -Hayır delirmedim.

Ben kozasında kelebek olmayı bekleyen bir tırtıl değildim. Ben olsam olsam bir güve olurdum. Etrafımı kemirip yok ediyordum. 13 kişilik bir masanın kayıp 13. Oyuncusunu bulmam gerekiyordu. İçimde Duru'dan kalan küçük kırıntılar lakin Lav'ın doğumunu engellemiyordu. Duru'nun hayatı bir iddia ile son buldu. Lav'ın doğumu annesinin tavanda sallanan bedeniyle başladı. Mert'in Duru sevgilisi Ali Asaf'ın Lav'ı... Emir Araf'ın hiç tanımadığı, Toprak ölü olan ruhuma sahip çıkar gibi yaşayan bedenimi sarmalamak istiyordu. Ben de öyle istiyordum lakin sayılı günlerime daha vardı. Daha bitmemiş takvim yapraklarım dökülmeyi bekliyordu. 21 Aralıkta kulağıma fısıldayan ilahi bir ses iyi ki doğdun Lav diyordu. İyi ki doğdun Lav! Duru can çekişirken Lav patlayan bir volkan dan savrulurcusuna etrafını yakıp küle çevirir gibi doğuyordu. Bilinmeyen bir savaş. Hesapta olmayan bir intikam. Bakalım kim kazanacak.

B. T. 30.12.2023 ~TURGUT ALPDOĞAN~ O'nu ilk gördüğümde bir Ramazan Akşamıydı. Elimin kirine, üniforma'mın tozuna rağmen kapısını sonuna kadar aralamış, sofrasına buyur etmişti beni. şaşırdım. kim kirli bir adamı evine almak isterdi ki? o aldı . Aşını ,bir kap sıcak yemeğini paylaştı, kendisi yemedi elindekini de bana verdi . Mani olamadım ,o an sıcacık bir his aktı kalbime. kocaman yüreğiyle, küçücük evine elimdeki silahtan bir an korkmadan beni sığdırmayı başardı. örtülerle kaplı bedenine, mesafeli sesine ve gözlerime bir an değmeyen gözlerine rağmen durduramadım. gülüşleri ile bir tohum ekti gönlüme ... ♡ ~YAREN KAYA~ ikinci karşılaşmamız ilk'i gibi Güzel bir anda değildi Elinde yine silah'ı vardı fakat bu sefer korkutucu geldi gözüme . Eli yüzü is içindeydi. yıkılmaz bir kale gibi görünen kocaman omuzlarına bir dünya acı yüklenip çıkmıştı bu sefer karşıma. gözlerine baktığımda acı ile titreşen harelerinden anladım. Şehidimiz vardı! kendi acımın şokunu atamadan O'nun acısından da pay biçtim omuzlarıma . benim canım'a denk gördüğüm her birini evladım gördüğüm öğrencilerimi öldürmüştü o hainler onun ise Silah arkadaşlarını. elini omuzlarıma koyup sarstı beni. kaçmaya fırsat kalmadan adımı zikretti ve tam o an anladım karşımda kimin olduğunu! gözlerinden tanıyamazdım zaten onu... önceleri bakamamıştım bir an yüzüne. fakat şen gülüşlerinden hatırladığım sesi yetmişti onu tanımama ne yaptığımı bilmeden sığındım kollarına . yağmurdan kaçıp sobalı bir eve girmek gibiydi ona sarılmak. bende burada tek güvenebileceğim adam'a sığındım . boğuk çıkan sesime aldırış etmeden hıçkırarak ağladım göğsünde Susmadım, susamadım İkimizin yerine de göz yaşlarımı akıttım

"Sakın, sakın Ala, aklının ucundan dâhi geçirme." Diye burnundan soludu. Sinirle bir adım attım. İşaret parmağımı doğrulttum. "Sakın Yüzbaşı, sakın ola bana o isim ile seslenme. Senin o ismi demeye artık hakkın yok! Balca'yım ben anladın mı?!" Sendeledi, canı yanmıştı, yansındı. Bana bunu yapmayacaktı. "Senin adın o, ben nasıl senin adını başka bir isminle sesleneyim Ala!" Benim adım artık Ala değildi, o Ala'yı bitirmişti, Ala tekrar ölmüştü. Bir daha gelmemek üzere. Sinirle omzundan ittim. Tekrar sendeledi. Kimsenin yıkamadığı Yüzbaşı Karan Çevik'i ben bir itmeyle yıkıyordum. "Öldürdün lan Ala'yı, öldürdün. Bir daha geri getirmemek üzere öldürdün." Gözlerinde yapma der gibi bir hâli vardı. Yapacaktım. "Deme öyle, nolursun Ala yalvarıyorum sana deme öyle." Sol gözünden yaş aktı. "Ne yalvarıyorsun lan sen bana! Ne hakla? Hangi sıfatla bana yalvarıyorsun. Artık ne ölüne ne ölüme Karan Çevik." İki Yüzbaşı, iki çocukluk arkadaşı, iki asker arkadaşı, iki şehit çocuğu, iki yaralı çocuk. Bir tim komutanı, bir o timin askeri. Ya ikisi birbirini tamamlayacaktı, ya da ikisi de birbirini bitirecekti...

Ünsal ailesinin göz bebeği, mesleğinde oldukça başarılı genç biz kızın yolu, bu hareketli hayatından uzaklaşmak üzere en yakın arkadaşının yanına Şırnak'a düşer. Nereden bilebilirdi ki hayatının en zorlu günlerinin orada geçeceğini, büyük kayıpları orada vereceğini ve gerçek aşkı orada bulup tadacağını. Genç kızın yolu, sadece vatanı için yaşayan ve Gölge timinin komutanı olan Yüzbaşı ile kesişirse sizce neler olur? Bu hikaye Doktor Lina'nın ve dağlarda ün salmış aynı zamanda Gölge timinin komutanı olan Yüzbaşı'nın hikayesi. ❧𝑶𝒓𝒆𝒏𝒅𝒂: 𝑲𝒐̈𝒕𝒖̈ 𝒈𝒊𝒅𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒓 𝒔̧𝒆𝒚𝒆 𝒓𝒂𝒈̆𝒎𝒆𝒏 𝒗𝒂𝒛𝒈𝒆𝒄̧𝒎𝒆𝒅𝒆𝒏, 𝒅𝒊𝒎𝒅𝒊𝒌 𝒂𝒚𝒂𝒌𝒕𝒂 𝒅𝒖𝒓𝒖𝒑 𝒕𝒖̈𝒎 𝒃𝒖𝒏𝒍𝒂𝒓𝜾 𝒅𝒆𝒈̆𝒊𝒔̧𝒕𝒊𝒓𝒆𝒄𝒆𝒌 𝒈𝒖̈𝒄𝒖̈ 𝒌𝒆𝒏𝒅𝒊𝒎𝒊𝒛𝒅𝒆 𝒃𝒖𝒍𝒎𝒂𝒌. ❧ 𝑫𝒐𝒌𝒕𝒐𝒓 𝑳𝒊𝒏𝒂 🝮 𝒀𝒖̈𝒛𝒃𝒂𝒔̧𝜾 𝐘𝐚𝐲𝛊𝐧𝐥𝐚𝐧𝐦𝐚 𝐭𝐚𝐫𝐢𝐡𝐢: 𝟐𝟔.𝟏𝟏.𝟐𝟎𝟐𝟑