Bir insan herkesten ve her şeyden kaçabilirdi, kaderi hariç. Kader, insanın kaçamayacağı tek gerçekti. Beren, Aren'in dönüşüyle yüzleşirken, kaderin ne kadar kaçınılmaz olduğunu derinden hissediyordu. Aren'in gözlerinde gördüğü tanıdık bir parıltı, onu hala sevdiği adamın geri döndüğüne inandırıyordu, ama içindeki bir his, gerçeğin bambaşka olduğunu fısıldıyordu. O gece, İtalya'nın karanlık sokaklarında yankılanan siren sesleri, her şeyi değiştirmişti ve artık dönüşü olmayan bir yoldaydılar.

Aşk suçtu. Senin olmayan birisi için beslediğin duygular bir cellat gibi dikilirdi karşına. Sonra kollarına iki asker girerdi, o askerler başını bir kütüğün üstüne bastırırken boynuna inecek baltayı büyük bir sabırla beklerdi insan beklerdi ki, cellat alacak onun kellesini. Ama o balta inmeden önce, dururdu zaman. Sabır kanatırdı insanın her bir zerresini, bir işkenceden farksız akardı saniyeler, bir sudan sessiz, bir dalgadan daha hırçın. Aşk cellattı, ve o balta aşkın ellerinden inerdi insanın boynuna. Sevda cehennemdi, seni sevemeyen birinin aşkı ateşdi. Kendi kalbini yakan, kendi kanını akıtan bir kılıçtı. İnsan nasıl saplardı kendi sırtına bıçağı? İnsan ancak aşık olsa ihanet ederdi kendisine. Aşk ihanetdi, aşk en büyük oyun ve insanın kendine yaptığı ihanetdi. O Yavuz Payidar'dı, kendine en büyük ihaneti yapmış sırtına bir bıçak saplamış, boynunu bir cellatın önüne uzatmıştı. O Payidar'dı, sevdalanmıştı. Ve sevda, onun ihanetiydi. (Kitapta smut içerik yoktur. Yetişkin içerikli olması küfürlü sahneler ve küçük yakınlaşmalar içerdiği içindir.)

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Turist rehberi olan Paiva Köksoy, arkadaşlarıyla çıktığı bir gezide, olmaması gereken bir yeraltı mağarasına giriş bulur ve merak onu ele geçirir. Mağaranın derinliklerine gittikçe duyduğu yardım çağrısı ilerlemesini sağlar. -İmdat! Bu bir yardım çağrısıdır. Ailem ve arkadaşlarım öldü. İmdat! Buradan çıkamıyorum. Sesimi duyuyorsanız lütfen yardım edin! Ancak diplere gittikçe, bir insana ait olamayacak kadar büyük ayak izlerine rastlar. İblislerin gardiyanlık yaptığı mağaralarda hapsedilen diğer güçler Paiva'yı meraka düşürür ve hayatının en büyük macerasına atılırken kimliğini de bulacaktır. Ondan yardım isteyen ve ona yardım edecek tek kişi vardır: Ludvig Mikell McCool! Bir dev ve bir avcı! 1.Kitap Tanrılar Ve Çocukları (Tamamlandı) 2.Kitap Yeraltı Dehlizleri (Devam Ediyor)

Bakışlarım son kez telefonumun açık olan ekranına kaydı. 00.00 Dudaklarımda acı bir tebessüm oluşurken telefonuma gelen bildirimle birlikte kaşlarım çatıldı. Yattığım yerde dikleşip telefonu tekrardan elime aldım. Gözyaşlarım telefonun ekranını ıslattığında elimin tersiyle hızlıca yanaklarımdaki damlaları sildim ve gelen mesaja tıkladım. Bilinmeyen Numara: Yeni yaşın kutlu olsun Karanlık Kraliçesi. . . . . UYARI! BU KİTAPTA AĞIR ŞİDDET, TETİKLEYİCİ UNSUR, TRAVMATİK ÖĞE VE YETİŞKİN İÇERİK🔞 BULUNMAKTADIR. LÜTFEN BUNLARI DİKKATE ALARAK OKUYUNUZ! Kitap tamamen kendi eserimdir ve hiçbir bölüm çalıntı değildir. Benzer olaylar olabilir fakat kurgu şahsıma aittir. İlk yayımlanma tarihi: 21.12.2023

Yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır. "Senin seviyorum deyişlerin," dediğimde Mirza'nın kalbimin içine soktuğu bıçak daha çok batmaya başladı. "Senin kurban oluşların..." Bıçak bir kez daha çevrildi. Gözlerimden akan yaşlar yanaklarımda durdu. "Senin uğruma ölüşlerin..." Ona baktım. Gözlerinin içine baktım. "Senin sevdan yalan olabilir." Bıçak durdu. Kalbim durdu. "Ama benim sevdam gerçekti." * 16.01.2021

[AFİLİ ÂŞIKLAR SERİSİ -1- DELİ GELİN] Bir yanda deli dolu bir kadın, öte yanda gözükara ve dev gibi bir adam... Her şey bir inatlaşmadan mı sebepti? Çılgınlıktan belki de huzuru arayışındandı bu kadar hırçın dalgalarla Asude'nin ona savrulması... Onun, Asude'ye her seferinde daha sert çarpması... Deli, deliyi aşkta bile buluyordu ama doğru muydu peki aşkları? Gecelerin tutsağı, gündüzlerin tutsağı olan sevgilerine karıştı. Yanlış yolların kapıları açıldıkça, onlar için daha çıkılmaz bir hâl alıyordu kader. Ne çok pişmanlıkları vardı öyle... Zorundalık mıydı birbirlerine sürgün edilmeleri, yoksa aşk mıydı birbirlerine sürgün olmalarının sebebi? * Deli Gelin; 05.03.2016 [Yayınlanma Tarihi] 16.01.2022 [Düzenlenme Tarihi] * [AFİLİ ÂŞIKLAR SERİSİ -2- BAHTSIZ DAMAT] Cesareti, aptal cesareti ile karıştıran ve istisnasız her seferinde yanlış anlaşılan bir kız... Kimsesizliği yalanlarla örtülmüş, acılarını sahte tebessümlerle kapatmıştı. Duygularını kendini kandırarak saklayan ve kalbini karanlığın esir aldığı bir erkek... En çok güvenmesi gereken kişi, o'nu ve ailesini yalnız bırakmıştı. Bu; bir masal olamayacak kadar üzücü, kitap olamayacak kadar gerçekti... Hayatın derinliklerinden kaderin sürüklediği bir aşka kalbini kurban veren Bahtsız Damat, yoluna çıkan gerçek sevgiye güvenebilir miydi? Sadece gerçek sevgi ve aşkın kül edeceği kimsesizliği onlar ateşe atmayı başarabilecek miydi? Yoksa, ateşe aşklarını atıp yanacaklar mıydı? Efe & Aslışah * Seri yazarı: ©haticekubraozcan Herhangi bir yere aktarımı halinde yasal işlem başlatılacaktır. Telif hakları şahsıma aittir. Kopayalanamz, çalınamaz ve türetilemez. * Bahtsız Damat; 10.10.2016 [Yayınlanma Tarihi] *** Dipnot! Seri iki kitaptan oluşmaktadır, devam kitabı değildir ve iki kitaba da tek kitap altında "AFİLİ ÂŞIKLAR" kita

Hikaye de yetişkin içerik bulunmaktadır! Bunu bilerek okumanızı tavsiye ederim. "Seni meşgul ediyorum bu saatte ama dün telefonum sende kalmış onu alabilir miyim?" dedim. Elini sağ ön cebine sokup çıkarttı ve bana uzattı. Telefonumu almak için elimi uzatınca geriye çekti. Kaşlarımı çatarak ona baktım. "Bugün o puşt aradı, açtım." dedi. "Neden?" dedim. "Canım istedi." dedi. "Canın istedi diye benim telefonumu açamazsın." dedim. Kaşlarını çattı ve bir adım yaklaştı. "Ama açmak istiyorum." dedi. Anlamazca yüzüne baktım. "Ne demek istiyorsun Arslan Abi?" dedim. Gözlerini kapatıp soluğunu bıraktı. Gözlerini açıp dişlerini sıkarak konuştu. "Bak işte bunu istemiyorum. Bana abi demeni istemiyorum. Senin için abi olmak istemiyorum." dedi. Benim için abi olmak istemiyor muydu? Şaşkınlıkla gözlerimi açıp kalbimin hızlanmasıyla ona baktım.

"Yeter ama bu kadarı fazla!" sinirden gözüm dönerken Savaş abi yanıma gelip omuzlarımdan tuttu. "Yeter mi? Yüsra ben yanında olduğum sürece kimse sana yaklaşamaz." Ben onu itmeye çalışırken o daha sıkı tutuyordu. "Kendine gel, Sen benim abim değilsin kendini bu kadar kaptırma! Sen bana karışamazsın anladın mı?" gözleri kararmaya başladığında onu daha çok kızdırdığıma emin oldum. "Karışamam. Öyle mi?" inatla kafamı sallarken nasıl yola girdiğimden haberim bile yoktu... Sert Çehre ile isimli yazılan ilk kitaptır. Başlama tarihi ' 28.07.2019 '

İlerleyen bölümlerde YETİŞKİN İÇERİKLİ SAHNELER olacaktır. *** Kurtuluş. Kurtuluş'tu bu. Bu gözleri, benimkilerin aynısı olan bu gözleri nerede görsem tanırdım. Ama öyle değişmişti ki, yüzündeki o haylaz pırıltılardan eser yoktu. Sanki dünyanın dönmesi onun umurunda değilmiş gibi bize bakmadan kalın parmaklarının arasına kıstırdığı sigarasını içiyordu. Gözleri yere bakıyordu lakin asıl gördüğü bambaşkaydı. Kavruk teninde değerli bir çift taş gibi parlıyordu ela gözleri. Erkeksi yüzünde tanıdık tek bir mimik yoktu. Beni delirten, benimle sürekli uğraşan ve suskun dilimden kelimeler çalmaya çalışan o çocuğun yerini alan bu adama hayretle baktım. O sırada ela gözleri benimkilerle buluştu, bedenimi hatta damarlarımı hedef alarak kıvrandıran bir sızı oluştu. Kanımın akışı tersi yönüne düşerken o hayran olduğum gözleri hedefinden ayrılmayan bir avcı misali saçlarıma dokunduğunda zorlukla yutkundum. Koyu renk kaşlarını çattığında sarıya çalan ela gözleri kıstı. Kirpiklerle çevrili gözlerindeki sert ifade tüm yüzüne itinayla yayılmıştı. Küçükken de güler yüzlü, sevecen bir çocuk değildi ama o zamanlarda bile böyle hiçliğe bakar bakmıyordu. Hala o çocuğa benzeyen tek bir şey vardı yüzünde; benimkilerin ikizi olan sarıya çalan ela gözleri. Limonlu şekerlere benzeyen gözleri hala aynıydı, derinlerdeki ifade değişmiş olsa da. Kurtuluş'tu bu adam. *** Rana & Kurtuluş *** 14.05.21 *** Kapak tasarımı tamamen bana aittir.*