"Adı Lamia." dediğinde parlak yansımalı yelesi olan güzel atına doğru yürüyorduk, el ele. "İnanışa göre mitolojide Lamia, siyah ve kadifemsi bir pelerin giyer. Menekşe rengi gözleriyle çıkar insanın karşısına." "Onun da siyah ve kadife bir pelerini var sanki." diye mırıldandım. "Dışarısı ne kadar soğuk olursa olsun nefesinden o buhar çıkmaz Lamia'nın." diyerek kaldığı yerden devam etti. "Çünkü ölümdür Lamia, nefesi ölüm kokar." Beni nazikçe kolumdan çekti, dudağım bir ata verilen ismin ürkütücü hikayesiyle seğiriyordu. "Buna rağmen tek istediği biraz olsun sıcaklıktır." dedi, "Karşısında bu isteğini yerine getirmeyecek insan sayısı bir elin parmağı kadardır çünkü inci çiçeği kokar her yanı, büyüsüne kapılmamak imkansızdır." Bana ne yapacağımı tahmin etme fırsatı bile tanıma­dan ağılın içine doğru yürümeye devam etti. Yerlerde içi tahıl ve saman dolu, bir sürü çelikten kova duruyordu. "Lamia'nın öpücüğü nefessiz kalmak içindir." dediğinde derin bir nefes alarak tamamladım. "Bu yüzden insan, karşısındaki Lamia bile olsa o öpücüğün tadına varmak için öper onu." dedi ve durdu. "Ölümü göze alır, Lamia'sından vazgeçmeyi alamaz." İlk yayım: 12.02.2016

"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu. "İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi. "Öğrenmek zorunda kaldım diyelim." Gülümsedim, biraz daha yaklaştı, birkaç adım geri gittim ama sırtım soğuk duvara temas edince durmak zorunda kaldım. Fakat o durmadan üzerime gelmeye devam etti. Kaçmak için sağ tarafa doğru geçecekken kolunu önüme kalkan etti. Boş bir anında sol taraftan kacayım dedim ama bu sefer de diğer koluyla önümü kapattı. Tamamen onunla duvar arasında kalmıştım, kaçmama izin vermiyordu. Sırtımı duvara yasladım, yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Ne yapıyorsun?" "Konuşmamız gereken şeyler var." "Evet var ama bunu aramızda mesafe varken de yapabiliriz." "Yapamayız, böyle konuşmak istiyorum." Cevap verecekken gördüğüm şeyle sol gözünün altına düşen kirpiğini nazik bir şekilde aldım. "Kirpiklerin dökülüyor." Dudaklarındaki tebessüm büyüdü, sessiz kaldı. Sağ yanağında küçük bir gamzesi vardı, yakın olduğumuz için fark edebilmiştim. Kirpiğe usulca üfleyerek gözlerimi yeşillerine çevirdim. "Badem yağı sürebilirsin, çok iyi geliyor." Tek kaşı kalktı, söylediğim şeye şaşırmış gibiydi. Fakat bu şaşkınlığı üzerinden çabucak atıp kaçmamı engellemek için önüme kalkan ettiği elini duvardan çekti, cebine attı. Merakla ona bakarken elini cebinden çıkardı, badem şekerlerini uzattı. "Yer misin?" Elinden bademleri alarak birini ağzıma attım. "Çok severim." Biraz daha yaklaştı, derin bir nefes aldı. "Badem şekeri gibi kokuyorsun." Badem şekeri mi demişti o? Şaşkınca bakarak elimdeki bademleri kokladım. "Güzel kokuyorlar yalnız." Başını salladı. "Biliyorum." Gülümsedim, kendisi de bir şeker yedi ve ekledi. "O yüzden söyledim zaten."

-Giraj- Besin zincirinin en tepesinde artık ukalar vardı. İnsanlık gökyüzünde süzülen şehirlerinde yaşamaya devam ederken başardıkları çarpıcıydı. Tek amacım yükselmek ve yükselmeye devam etmekti. ''En Tepedeki Ojusa ve Çapadaki Ukate adına üç oluşumu kabul ediyorum.'' Benim sonum bu kelimelerle başlamıştı. *** -Hina- Bir dokumacının sevgilisi olmak gizemi ve kıskançlıkla dolu günleri beraberinde getiriyordu. Ta ki tek seçeneğimin o olmadığını fark edene kadar. Yapmam gerekenler ve isteklerim birbiri ile çatışırken yürüdüğüm düzlemin en karanlık sırrını açığa çıkarmıştım. ''Onu boşlukta kendin keşfedersin.'' Kelimeler yakıcıydı. Sanki keşfettiklerim bana yetmemişti. *** Not: Hikaye bazı yetişkin sahneler içermektedir!

Mabedin zemini kadar soğuk onun kadar kızıldım. Ben Gazap'ın Gözdesi geri dönüyordum. Bilmediğim kaderim beni yükseldiğim Kule'nin beyaz mermerine sürüklerken kafesin kara parmaklıklarının ardındaki esirime baktım. Bir asi, bir av, bir düşman. İçimdeki ses hepsine itiraz edip fısıldadı. Ojmia. Kehribar rengi alevler beni ölüm vaadi ile yakarken ihanetin acı çeliği kalbine yeniden saplanmış gibi yüzünü buruşturdu. Bense başımı çevirdim. Yuvama dönüyordum. Ölümün her tonunun işlendiği saf beyaza. Ardında beni bekleyen sırlar ellerimin yumruk olmasına neden oldu. İnandıklarım yalandı, bildiklerim yalandı, hayatım yalandı. Öyleyse ben kimdim?

Ben numaralardan ibaret bir bedenim ta ki Kule'de üstün olana kadar... Atalarım dünyayı yok etmenin kıyısına geldiğinde bizi kurtaran Yaratıcı'nın Atlılarından başkası değildi. Yaşamın kaldığı yedi diyara Kuleleri dikip bizi aralarına davet etmişlerdi. Daha güçlü ve zeki olanlarımız yükselirken, kalanlarımız zayıflıklarının mahkum ettiği sonla buluşmuştu. Tek kurtuluş üstün olana katılmaktı. Bana doğduğumdan beri öğretilen bu değil miydi? Peki her şey bana anlattıkları kadar mıydı? Ne de olsa kader iki tarafı olan bir hikayeydi.

Sotaina Krallığı'nın her köşesi coşku dolu kutlamalara ev sahipliği yapıyordu. Altmış yılda bir gerçekleşen, beş ilahın kutsadığı Çember Oyunları başlamak üzereydi. Bütün bu koşturmaca içinde keyfim yerindeydi. Ne de olsa kutlama demek rizzeler ile ağzına kadar dolu keseler demekti. Kırmızı Fener'in ünlü hırsızı, dolandırıcısı ve oyunbazı için bundan daha iyi bir gün olamazdı. Ta ki lanetlenmiş ve sürülmüş altıncı ilahın seçilmişi olduğumu öğrenene kadar. Erdemli, gizemli ve yakışıklı ileticim beni bulup zorla Çember Oyunları'na sürüklediğinde yoldaşlığımızın çıkarlarımızı kapsayacağı konusunda anlaşmıştık. Ama kader böyle anlarda beklenmedik sürprizler sunan bir kaltaktı. Lanet olsun! Şarlatan beni seçilmişi olarak işaretlemişti. Bu bir kabus olmalıydı. Bir türlü uyanamıyor olmam gerçeğiyle küfrettim. *Not: Hikaye bazı yetişkin sahneler içermektedir!

*Tamamlandı* "Sence bizden bir cacık olur mu?" dediğimde önce bana öylece baktı, sonra kahkahalarla gülmeye başladı. Öyle ki boynumdaki kolunu çekip dizlerine dayadı ve katıla katıla gülmeye devam etti. "Lan ne gülüyorsun?" diye sinirle sordum. Teyzeler pencereye çıktı ve gözleri hemen bizi buldu. "Sussana lan, Allahın belası domuz!" dedim dişlerimin arasından. "Esra, kızım hayırdır?" dedi FBI teyze. Hayrı mı kaldı be FBI teyze? Aldık başımıza belayı işte. Ama seni kırmayayım. Hayırlı uğurlu olsun! "Yok Selma Teyze!" dedim gülümsemeye çalışarak. "Arkadaşı kızın biri taciz etti arka sokakta da, kriz geçiriyor şu an." Azman aniden gülmeyi kesti ve kaşları çatıldı. "Vay vah!" dedi diğer pencereden MİT teyze. "Su getireyim mi Akın evladım?" Azman'ın gözleri ona döndü. "Yok sağol Makbule Teyze. Alıştım artık..." dedi ve gözleriyle beni işaret etti. "Bu kızın tacizlerine." Rezillik yükleniyor...%94 Kapak Tasarımı: Gölgehayaller © Tüm Hakları Saklıdır.

UZAKTAN SEVGI DE OLURMUS BILMEZDIM HAYAT SENMIS KEDERIM DE UZUNTUMDE SENMIS UZAKTAN SEVDIM SENI DELICE AMA AKLIMDA HEP YANINDAYDIM GORCESINE.

Beklenmedik Bir Yolculuk... Çok Uzaklara... Heyecan ve adrenalin dolu bu kitapta Özge'nin bir gece bir olaya tanık olmasıyla başlar bütün olay... ••• Zeka sekiz boyuttan oluşuyor ise Özge her aşamada bir boyutta bulunacaktır. Peki ya dokuzuncu boyutta ne olacak. Görkem onu dokuzuncu boyuta varmadan kurtarabilecek mi? Bunun cevabını şuan veremesemde dokuzuncu boyut tehlikeli, soğuk ve sonsuz...&

Arızanın ta kendisi olan adam DOĞU ÜZEYİROĞLU! Ne çok iyi ne çok kötü. Onu acımasızlaştıransa kardeşinin bir başka kıza ondan habersiz nakil edilen kalbi. Batu'nun kalbini geri almaya ant içtiği günlerin azabını ise yaşam çiçeği yeni oksijen almış İnanç Gürmen çekecekti. Sessizliğin içinden doğmuş Ekinezya. Bütün sessizliğini Doğu Üzeyiroğluna karşı bozmuş hazırcevap bir dişi. Kızılperestin acılarına göğüs geren, Her darbesinde dimdik ayakta duran, İblisin cazibesine kapılan Gürmen kızı. Nakil edilen kalbi ARIZALI geri alabilecek mi? Peki ya bu savaşta ölüm olsa? Kalbi aldıktan sonra pişmanlıklar sarsa? Geri dönüşümü olmayan yollara direksiyon çevrilecek mi? COPYRİGHT © TÜM HAKLARI SAKLIDIR