05**:Seni bırkamak benim için intiharla eş değer. Bu ihtimali kafandan sil. 05**:Sen benim yaşam kaynağımsın ve seni kazanmak için nelerden vazgeçebileceğimi neleri feda edebileceğimi tahmin dahi edemezsin. 22.12.25 Takıntı #1 22 .12.25 Cesur #1 25.12.25 Texting #1

Aile kelimesinin ne anlama geldiği unutturulmuş, Ruhu kırgınlıklarla,bedeni yaralarla dolu kız.... Bu yaraları açanların gerçek ailesi olmadığını öğrenip, gerçek ailesiyle karşı karşıya gelir... Peki aile kelimesinden bile korkan kız, yeni ailesine alışabilecek mi?

ABARTMAYIN SADECE BEBEKLER KARIŞTI! Yıllar önce hastanede başka bir bebekle karıştım. Gerçek ailemi sonunda buldum, ama abiler fazlasıyla önyargılı. İkinci şanslara inanmıyorum... Birine yıllar önce son şansımı vermiştim; o da kollarımda gitti. Şimdi ise bu garip, yeni hayatta her şey bana sadece biraz eğlence gibi geliyor. ✯✯✯ Bu hikaye tamamen hayali bir "gerçek ailem" kurgusudur. Yazım hataları oldukça az, mantık çerçevesinde yazılmış, eğlenceli ve sizi depresyondan çıkaracak bir kitap arıyorsanız Yeşim evrenine hoş geldiniz. Bu tamamen hayal ürünüdür; lütfen izinsiz kopyalamayınız. Beğendiğiniz sahnelerden ilham alabilir veya benzerlerini oluşturabilirsiniz, ancak lütfen eserin asıl sahibini mutlaka belirtiniz. "Yeşim" adıyla yazılan ilk gerçek ailem kurgusu'dur "Karate" spor dalı ile yazılan ilk gerçek ailem kurgusu'dur. Kurgumda lütfen reklam yapmayınız.

Kelimeler arasında saklı kalan sessizliklerin hikayesi, Bir zamanlar sözcüklerin yetmediği yerde başlar. Her şeyin farkında olmak iyi midir? Peki ya susmak? Gerçek Ailem kurgusudur.

Hipofosfatazya hastalığı olan Maya, gerçek ailesine alışmakta zorlanacak mıydı? Ön yargılı olan kendisi mi olacaktı yoksa yeni tanıştığı aşiret ailesi mi?

Çerağ: Işık, Aydınlık. 🕯️ Menekşe, okumak için geldiği İstanbul'un küçük bir mahallesine taşındığında yolunu bulduğunu sanarken; başına gelenlerle kendini tamamen karanlıkta kaybolmuş hisseder. Mahallenin genç muhtarı Cihan ise, ağırbaşlı duruşunun ardında sakladığı sessiz ve sıcak ışığıyla Menekşe'nin karanlığa düşen yolunu adım adım aydınlatmaya yemin eder. ❗️Kitabı mart ayında yazmaya başlamış olduğumdan, aylar önceki yazılarım ve yazım tarzım bugünkünden oldukça farklı ve daha acemi. O yüzden ilk bölümlerde yazım yanlışları, mantık hataları veya acele yazılmış sahneler görebilirsiniz. Şu an bölümleri tek tek düzenleme sürecindeyim, okurken karşılaşabileceğiniz aksaklıklar olabilir. Bilginize. 🤍

~KADERİN SANCILI AĞI~ Yazgı, on sekiz yaşına bastığı günün hemen ertesi, nefret ettiği bir adamla; Özgür Soykan'la zorla nişanlandırılacağını öğrenir. Ardından da, istemediği bir evliliğe sürükleneceğini... Kaçmaktan başka çaresi kalmadığında soluğu, yıllardır uzağında kaldığı gerçek annesinin yanında alır. Ancak onu orada da bekleyen tek şey hayal kırıklığıdır. Adını bile bilmediği babasını bulmak için çıktığı yolculuk sonuçsuz kalır. Babasının annesine aldırmasını söylediği bebeğin aslında doğduğundan, yani kendisinden habersizdir. Zaten babasının sevdiği kadından olan çocukları vardır ve kendi varlığını sadece fazlalık olarak görür. Düğün günüyse kafasına sıkmayı çoktan planlamıştır. Ama herkesin sırtını döndüğü, umudun tamamen tükendiği o nişan gecesinde beklenmedik bir mucize olur: "Ben Kürşat Zevher. Zorla nişanlandırmak istediğiniz bu kızın gerçek babasıyım." Bir cümle... Ve Yazgı'nın hayatı bir gecede altüst olur. Ankara'dan İstanbul'a uzanan bu yeni yolculukta; annesinin geçmişte yaptıkları, ailesinin dağılmasından onu sorumlu tutan kardeşleri, ve peşini bırakmayan Özgür Soykan, genç kızın kaderine örülmüş sancılı ağın yalnızca başlangıcıdır... Yazgı, henüz başına geleceklerden habersizdir. "Wattpad'de, Kaderin Sancılı Ağı adı ile yazılmış ilk kurgudur." Hikaye kapağı; @nisannnur 🩶

Gerçek ailesiyle tanıştı ama iki tarafta birbirine ön yargılıysa?

Sırtımı o soğuk duvara yaslamış, titreyen ellerimle gömleğinin yakasına tutunmuştum. Dışarıdaki kıyamet, o silah sesleri umurumda bile değildi artık. Tek gerçeğim, önümde etten bir duvar gibi duran, beni bedeniyle dünyaya kapatan bu adamdı. Aras, alnını alnıma yasladığında, o tanıdık kahve kokusuna karışan metalik kan kokusunu aldım. Gözlerimin içine bakıyordu; o kapkara gözlerde artık buz dağları erimiş, yerini önlenemez bir yangına bırakmıştı. Elimi kaldırıp yanağına yasladım. "Bırak beni," diye fısıldadım gözyaşlarımın arasından. "Öleceksin Aras, bırak gideyim." Aras, bileğindeki o eski, deri bilekliği parmaklarımın arasına sıkıştırarak başını iki yana salladı. Sesi bir yemin gibiydi. "Yıllar önce o yağmurlu sokakta beni hayata döndüren sendin Lalin. Şimdi sıra bende. Seni o karanlığa vermem. Ölürüm ama seni o karanlığa vermem."

Gün Güzeli. Sabahın ışıklarıyla doğan güzellik, Efsun Tanseli. * "Bugünün tarihi yok. Bugün 4 Mart. Durun lütfen bu öylesine bir tarih değil, bugün ölüm demek, bugün kayıp demek. 4 Mart. Kayıp ve ölüm. Afra ve Efsun demek." Öylesine değildi bu konuşmalar yazılmalıydı tarihte kalmalı unutulmamalıydı. 20 yıl. Onca yıl. Kayıplar. "Efsun Tanseli, hayır. Berfu Ergün. Çizin altını, Efsun değil artık Berfu. Karalayın Tanseli'yi yazın üstüne Ergün. Yok edin Efsun Tanseli'yi, ben Berfu Ergün." *