dahlia, nomin
Ay ışığı altında dudakları buldu birbirini özlemle, dünyayı unutturdu onlara, bedenleri soyutlandı ve silindiler yavaş yavaş. Bir çiçek yeşermişti burada yıllar önce, kopup gitmeyecek bir çiçek. Şimdi gömülüyordu toprağın altına usulca, soluyordu bir yenisi açana dek. Birbirlerine kenetlenip sıkıca kapadılar gözlerini...