Hedefleri için gözünü karartmış olan Alin, bir yıl daha sınava çalışma kararı alır. Her şeyi bir kenara bırakmış, yalnızca derslerine odaklanmışken, kütüphanede tanıştığı bir adamla sınırlarını koruyacak mı yoksa yıkacak mıydı? • Arkamı döndüm ve apartmanın girişine doğru ilerledim. Kapıyı açmak için bir hamle yapacakken sesini duydum. "Alin!" Omzumun üzerinde ona baktım. Dudaklarındaki o güzel kıvrılma görülmeye değerdi. "Sevgilim veya bir flörtüm olursa, bu yalnızca sen olursun."

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

Bu kurguda argo, küfür ve yetişkin içerik barındıran sahneler bulunmaktadır. ■□■□■□■□ "Gökyüzünden düşenler," dedi fısıltılı bir sesle. İkimizin de bakışları gökyüzünde olsa da benim gözlerim konuşması ile birlikte oradan ayrılıp yüzüne düşmüştü. Cümlesine devam etmesi için sessiz kaldım. "Sana ne gibi bir umut vaat ediyor olabilir ki?" Sessiz bir kıkırtı, sorusunun bitmesini bekler gibi dökülüverdi dudaklarımdan. İçten olmasa da, içinde tonla acı barındırsa da bu ses bakışlarının bana dönmesine sebebiyet verdi. O an, göz göze gelmek o kadar ağır geldi ki bana, bir an sendeleyip yere düşeceğim sandım ama ayakta durabilmeyi başardım. Sarsıldım belki ama düşmedim. Bu defa o bana bakarken ben gözlerimi gökyüzüne sabitledim. Biraz sessiz kaldım. Açıkçası sessizliğimin sebebi zihnimden geçen kelimeleri belli bir hizaya sokup cümle kuramamamdan kaynaklı değildi. Yalnızca belki gözlerini benden çeker, bana soluklanmam için müsade eder diye sessiz kalmıştım. Bunu yapmadı. Gözleri benim yüzümde turlarken ben öylece yukarı baktım. Bir umudum vardı. Bu gece dilek dilemek, bu gece onu dilemek istiyordum. "Seni vaat ediyor olabilir," dedim tıpkı az evvel onun kullandığı ses tonu gibi fısıltıyla. Tam da o sırada bir yıldız kaydı. Ve ben bir kez daha onu diledim.

İnsanın en masum olduğu dönemi çocuk olduğu zamanlardır, öyle değil mi? Doğru. Fakat eksik. İnsanın en acımasız olduğu dönem de çocuk olduğu zamanlardır. Kimi çocuk sevgiyle arkadaş edinir, oyunlar kurardı. Kimisi ise tek bir korku salmasıyla etrafına toplardı kendi tebaasını. Ben ve benim gibi çocukların sevgi cumhuriyetine karşı, zorbaların korku imparatorluğuydu aslında durum kısaca. Diyelim ki bir zamanlar çocuktuk. Biz de, onlar da. Lisede de mi çocuktuk? Türlü türlü oyunlar kurarken de mi çocuktuk? İnsanların hayatlarında unutamayacağı anılar bırakırken, hafızalarından kazıyarak silmek istemelerine rağmen bunu başaramıyor oluşlarının sorumlusu olurken de mi çocuktuk? Tuvalete kilitlerken, okulun önünde alay konusu ederken, yapmadıkları şeylerle suçlarken ve hatta manipüle ederek kendilerinden bile şüphe etmelerini sağlarken de mi çocuktuk? Değildik. Ne biz ne de onlar. Bunu inkar edecek insanın vicdanı sorgulanmazdı zaten.

Elif, sevgisiz ve zalim bir evliliğin içinde, küçük oğlu Rüzgar için yaşamaya çalışmaktadır. Kocası Atlas, Elif'e karşı sadist ve baskıcı davranırken, oğluna zaman zaman sevgi dolu bir baba gibi yaklaşır. Bu iki yüzlülük Elif'in kafasını karıştırır ve umutla korku arasında sıkışıp kalmasına neden olur. Atlas'ın ev içindeki psikolojik şiddeti, gösterişli konağın ihtişamına rağmen Elif için bir esaret anlamına gelir. Elif, oğlunu bu karanlık ortamdan korumak için bir çıkış yolu ararken, Atlas'ın sevgi ve nefret arasındaki dengesiz ruh haliyle mücadele etmek zorunda kalır.

Babası tarafından mafyaya satılan genç ve güzeller güzeli bir kız. Kızı satın alan yeraltının en güçlü mafyalarından biri bu genç ve güzel kıza aşık olur ama kız ondan nefret eder

17 yaşında henüz lise öğrencisi saf , masum ,içine kapanık asosyal bir kız. Hayatı gibi kalbi de kendisi de karanlık , hiçbir şeye acıması olmayan merhametsiz ve takıntılı bir mafya. Bir bakışta tanımıştı adam . Nasıl tanımazdı ki hayatı olan kızı? Kız ise tanımamış, hatırlamamıştı bile adamı. Nasıl hatırlayabilirdi ki daha küçükken gördüğü adamı ? Bu acımasız bir adamın, kızın yanında başka biri hâline dönüşmesinin hikayesi. Her şeye rağmen mutlu olabilecekler miydi ? Kız da sevebilecek miydi, onun gibi cesur ve delice ... ---- ILK KURGUMDUR. UMARIM BEĞENİRSİNİZ. 30.09.2021

3 kız, saf ve masum. Güneş: 20 yaşında. Üniversiteye gidiyor. Annesi ve babasıyla yaşıyor. Sidal: 22 yaşında. Tıp öğrencisi. Hayata pozitif bakan saf ve masum biri. Ailesini trafik kazasında kaybetmiş, hayatın acı gerçekleriyle küçük yaşta karşılaşmış bir kız. Eslem: 23 yaşında. İşinde oldukça başarılı bir mimar. Zeki, inatçı. Ailesinden ayrı yaşıyor. 3 erkek arkadaş, sert ve acımasız. Araf: 24 yaşında acımasız bir mafya. Ailesini bir trafik kazasında kaybetti. Ailesinden ona sadece küçük kardeşi Aras kaldı. Acımasız, sert ve duygusuz. Rüzgar: 24 yaşında. Dışarıdan bakınca sert ve acımasız. Aslında iyi yürekli, naif bir mafya. Ailesiyle arası bozuk biri. Esat: 23 yaşında. Hayatı takmayan, yeri geldiğinde çapkın yeri geldiğinde acımasız bir mafya. Murat Bey'in tek varisi. ZAMANI DURDURAN MAFYALARIN AŞKINI OKUMAYA HAZIR MISINIZ?

Ellerini yavaş ve sakince belime yerleştirdi. Vücudumdaki hissettiğim titreme nasıl bir tehlikede olduğumun habercisiydi. Kulağıma eğildi nefesi ciğerlerimin en derinine kadar inerken. kalbim yerinden çıkacakmışcasına atıyordu. "Sen benimsin küçüğüm" dedi sakince kulağıma kullandığı cümle tüylerimi diken diken ederken üzerimdeki küçücük havluyu çekti ve yere bıraktı. dikkatlice beni incelerken refleks olarak ellerimle vücudumu kapatmaya çalıştım. ellerimi tuttu ve beni duvara yasladı. " Benim olanı benden gizleme küçüğüm"

Hepimiz gökyüzündeki yıldızlar gibiydik, uzaktan bakılınca birbirimize o kadar yakın, fakat aramızda aşılamayacak mesafeler vardı.