Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Zemheriydim , karakıştım ben, yalnızdım, sevilmemiştim. Kimse görmez, varlığımı fark etmezdi. Annemle babam bile yok sayardı beni. Benim de süper gücüm buydu işte, görünmezdim. ..

Dolunay -Dolunay: Ailem dediğim adam beni kocaman bir yangının markezinde bırakıp gitmişti. Barlas -Barlas: Biliyordum bana çok kızıyordu, onu bu hayatta bir başına bıraktığım için, ailem dediği insanı ondan çaldığım için, belki de şu an benden nefret ediyordu. Ama bunu yapmak zorundaydım elimden gelen bir şey yoktu.

"Senden nefret ediyorum", diye üfledi ağzıma. "Senden o kadar nefret ediyorum ki bazen başka bir şey düşünemiyorum."

Saklıyordu oğlunu, öyle bir adam ile büyümesini istemiyordu. Kibiri ve var olduğunu sandığı onuru yüzünden. Ancak bir gün geldi ve söylemekten başka çaresi kalmadı.

Futbolcular ve Yn (İstek bölüm alınır, istediğiniz futbolcuları yoruma yazın).

Carlos ve yn

"Küçücük bir hatadan bu kadar büyük bir kargaşa çıkarıyorsan burada hayatta kalman çok zor Osborn. Bir teması bile kaldıramıyorsun. Belki de F2'deki yerine geri dönmelisin." "Niye? Yoksa bir kadının seni yenmesinden mi korkuyorsun?"