PIERWSZA CZĘŚĆ TRYLOGII ZDUSZONEJ Zazwyczaj każdy rodzic pragnie, aby jego dzieci żyły w lepszym świecie niż jemu było dane. W świecie, w którym ból i cierpienie znane są tylko z opowieści. Marzą, aby z nadzieją spoglądały w przyszłość, widząc w niej piękno i bezustannie świecące słońce. Jednak tym razem historia wyglądała zupełnie inaczej. To szesnastoletnia Victoria co noc błagała ślepy los o lepsze życie dla swojej matki. To ona codziennie po zmroku modliła się o skrócenie cierpienia swojego i matki - jedynego, co pozostawił po sobie ojciec w momencie, gdy odszedł. Dziewczyna pragnęła, aby jej życie przestało być pasmem niepowodzeń i klatką, w której została zamknięta prawie dwa lata temu przez swoją matkę - prostytutkę i alkoholiczkę, która po zdradzie męża nie mogła pogodzić się z samotnością i straconą miłością. Jeana Mikaelson - niegdyś troskliwa i kochająca, stała się katem własnej córki, bezpodstawnie szukając w niej winy. Każdego dnia mściła się na niej i wynajdywała coraz to okrutniejsze sposoby na zniszczenie jej życia, które i tak legło w gruzach, gdy rozpadła się ich rodzina. Victoria wielokrotnie uciekała do swojej najlepszej przyjaciółki, szukając spokoju i bezpieczeństwa, które zostało jej odebrane. Walczyła o oddech, rozpaczliwie poszukując oparcia w przyjaciółce. Jednak po niespełna dwóch latach kojąca obecność Alice przestała być wystarczająca, a Victoria nie mogła już znieść tortur, które stały się jej ponurą rzeczywistością. Gdy pewnego wieczoru na jej drodze staje chłopak o niesamowitym spojrzeniu, Victoria pojmuje już, że jedynym sposobem na przetrwanie jest walka. Jednak czy znajdzie w sobie na tyle siły, aby postawić się matce? Czy odważy się zawalczyć o wolność i oddech, który tyle razy został zduszony przez niekończącą się agonię?

Pov: Kiedy podejmujesz jedną z gorszych decyzji, pojawia się Coś i twoje życie wywraca się o 180° Oto tomik, w którym opisuję wewnętrzną walkę ze swoimi zaburzeniami psychicznymi (depresyjno-lękowymi). Występują one w utworach jako postać niejakiego Cosia, który jest owymi zaburzeniami i przybiera postać ludzką. Ma to za zadanie lepiej przedstawić to, co dzieje się w głowie osoby chorej czy zaburzonej. Mam nadzieję, że moje wiersze przyniosą innym cierpiącym z jego powodu pewne ukojenie (poczują, że nie są w tym wszystkim sami), a także zdrowym pokażą pewien obraz, jak to wszystko wygląda w rzeczywistości (pokażą też powagę depresji czy innych zaburzeń psychicznych). Również na pewne ukojenie dzięki tym wierszom mogą liczyć inni ludzie, którzy posiadają objawy owych zaburzeń, nie są zdiagnozowani a czują, że coś jest nie tak. Dlatego właśnie ta postać ma imię - Coś. Gdyż ja sama na początku czułam, że COŚ jest na rzeczy, że czuję się źle przez COŚ, a nie wiem, czym to COŚ jest i czy w ogóle COŚ jest. Moim Cosiem okazały się te wcześniej wspomniane zaburzenia. Dlatego jeśli czujecie, że COŚ może być na rzeczy, udajcie się czym prędzej do specjalisty. Moje wiersze mogą Wam też pokazać, że COŚ to totalna bestia, która swoją ludzką postacią próbuje się znormalizować, wpasować w Was. W rzeczywistości jest to okropny potwór, który im dłużej dostaje Wasze pozwolenie na przebywanie z Wami, tym większy robi bałagan w Waszych głowach, który potem jest bardzo ciężko ogarnąć. Dlatego nie bagatelizujcie swoich objawów myślami typu „a może zmyślam?", „inni mają gorzej", „nic mi nie jest", „nie powinienem/powinnam przesadzać", „muszę się wziąć w garść, a nie wymyślać głupie problemy". Bo takimi słowami tego Cosia karmicie i pozwalacie mu się panoszyć. Tego potwora najlepiej zdusić w zarodku. Dlatego pamiętajcie, by udać się do specjalisty.

Cytaty zebrane z różnych źródeł. Część moja część z internetu, książek, itp. Jeśli będę znał●, będę wypisywał● autorów.