Herkes hikayesini anlatmaya 'bir varmış, bir yokmuş' diyerek başlar. Ancak benim hikayem böyle başlamıyor. Benim hikayemin nasıl başladığını bende bilmiyorum. Çünkü benim hikayemin belli bir başı yok, sadece bir sonu var. Ve o son da benim için tek bir cümle yazılı. Her şeyimi anlatmaya yeten... "Bir kız vardı derler;karanlıktan korkardı, sonra da derler ki, bu kız şimdi karanlığa gömüldü..." Diye başladım hikayemi sizlere anlatmaya. Ama bu sözü değiştirerek son veriyorum hikayeme... Aslında değiştirmiyorum bu sözü. Doğrusunu yazıp yanlış olan yeri düzeltiyorum. "Bir kız vardı derler; yalnızlıktan korkardı, şimdi de derler ki, bu kız şimdi ebedi yalnızlığa gömüldü..." Yayınlanma tarihi: 21 Ağustos 2023

Bambaşka bir evrende yaşayan Sera buradaki gizemli kapıların gizemini kendi başına çözmek istiyordur. Günün birinde karşısına bu kapıları araştıran Kod:375 ekibi çıkar. Sera ve Kod:375 beraber çalışarak kapıların ve şehrin gizemini çözmektedir. Ama karşılarına çıkacak engellerden ve geçmişlerinde hatırlamadıkları olayların karşılarına çıkması onları bu yolculukta zorlayacaktır. Aşk bu engellerden sadece biridir...

"Aydınlığı cebinde değil de içinde taşıyanlar karanlıkta da yollarını kolayca bulabilirler..." Not: Hikaye başka bir hesapta yazmaya başlanan ancak buradan devam ettirilecektir...

Yaşadıklarına daha fazla dayanamayan Defne evden kaçar. O akşam hayatında ilk kez gördüğü bir kadına bir daha hiç görmeyeceğim diye düşünerek hayatını anlatmasıyla hikaye başlamış olur. İlerleyen zamanlarda kadın kendi hikayesini de anlatmaya başlar. Bu karşılaşmadan sonra Defne her şeyi düşünür ve yeni kararlar alır. Hayatı bu kararlarla değişmeye başlar ve yıllar sonra o kadını tekrar görür ama bu sefer kadından kalan bir şifre ve çözmesi gereken bir bulmacanın içinde bulur kendisini....

Gözleri uçsuz bucaksız, sonsuzluğa uzanan gökyüzüne bakarken içinden şunları geçiriyordu yerde boylu boyuna uzanan kız. "Gökyüzü, gerçekten sen mi sonsuzsun yoksa şuan çektiğim şu acı mı?" Titrek bir nefes aldı aralıklı dudaklarının arasından. "Ben artık hiçbir şeyi ayırt edememeye başladım. Yakında kendim ile aynadaki yansımamı da karıştırmam değil mi?"

Sevgi bir kaçıştı, sevgi bir kurtuluştu. Peki ya aşk neydi? Aşk tüm duygulardı. Aşk ölümdü, aşk intihardı, aşk yaşamdı, aşk araftı. Aşk yaşamın ve ölümün arasında kalmaktı. Zirâ ve Meri gibi İkra ve Kerem de yaşam ve ölüm arasındaki savaştaydı. Unutmamak gerekirdi ki; Tanrı bir can verirse bir can alırdı. Biri yaşarsa biri ölürdü. Peki ya solmuş olan kırmızı papatya tekrar çiçek açabilir miydi? Herkesi iyileştiren kırmızı papatya kendini de iyileştirebilir miydi? Kırmızı Papatya kavuşamayan aşıklarının çiçeğiyken aynı zamandan kavuşanlarında çiçeği olabilir miydi? Yoksa kırmızı papatyanın iyileştirme ve hayat verme gücü kendini etkilemiyor muydu? Zira ve Meri'nin hikayesinin belirsiz sonu Kerem ve İkra'nın hikayesinde son bulacaktı. Sonuçta son kaçınılmaz bir şeydi. İkra'nın ve Kerem'in kaderi Zirâ ve Meri'nin kaderiyle aynı yazılmıştı. Ve kader asla değişmezdi... Onların iki seçeneği vardı: Ya Zirâ ve Meri gibi olmak Ya da kendi sonlarını oluşturmak Peki ya onlar neyi seçecekti? Kuralları altüst edebilecekler miydi? Kendi kaderlerini kendileri mi belirleyecektiler yoksa Zirâ ve Meri zaten onların kaderini mi belirlemişti...

Korkular gün yüzüne çıkmayı beklerler... Ama benim korkum hep benimle. Sen her gün en büyük korkunu yaşamak nasıl bir duygu biliyor musun? Yoksa sende mi beni anlamıyor musun? Ben çok korkuyorum... Sen beni koru Tanrım... Söylesene Allah'ım, insan yaşarken ölür mü? Ben öldüm... Söylesene Ay Dede, bir kızın çocukken her gün dilediği tek şey ölmek olur mu? Benim oldu... Söylesene Selene, bir kişi gördüğü ve görmediği her şeyden nefret edebilir mi? Ben ettim... Söylesene Noel Baba, ben senden ölmeyi dilemedim mi? Ben o zaman neden yaşıyorum... Söylesene Kurtarıcı, sen kendini iyileştirmeye çalışırken beni nasıl kurtardın? Ben senin gerçeklerinle yaşamayı öğrendim... Söylesene, kitaplar bir çocuğu hayata bağlayabilir mi? Beni bağladı... İyi geceler Ay Dede. Ay Dede sana tatlı rüyalar versin... Bir gün görüşmek üzere Selene, iyi uykular... Teşekkürler Noel Baba... İyi ki varsın Kurtarıcı... Mutlu bitin kitaplar... Herkes için mucizeler gerçekleşsin...

738 o an anlamıştı. Burası tehlikeydi, burası tehlikeliydi... Burası ölüm demekti. Burada gülmek, ağlamak,arkana bakmak bile yasaktı. Her şey yasaktı.Burası yasaklarla dolu bir ölüm çukuruydu... Çünkü hepsi biliyordu durmak ölüm demekti. Ölüm artık var olmamak demekti. Var olmamak isteyecekleri en son şeydi. Onlar çoktan girdikleri bu labirentte kaybolmuşlardı ve buradan kaçmanın tek yolu kaçış kapısını bulmaktı. O kapı ölümdü. Ya kendilerinin ya da diğerlerinin ölümüydü... Burası bir labirent değildi, burası bir hapishaneydi. Ve tek çıkış yolu ölümdü...

Kız o gün belki anlamamıştı ama şimdi her şeyi anlıyordu. Melekler ölü insanların cesetleriydi, ebedi kurtuluş ölümdü, özgürlük kara toprağın altında yatmaktı. Ne kadar anlamadığını sansa da içten içe her şeyi anlıyordu. ••• O zaman anlamamıştı ama şimdi anlıyordu. Yaşamakta ölmekte aslında sevdiğin kişi için kendini feda etmekti. Onun için kendinden vazgeçmekti. ••• Beyaz aşkın rengidir. Çünkü beyaz kirlenebilir de tertemiz de kalabilir. Aşkta böyledir işte. Tertemiz bir aşkta yaşayabilirsin, kipkirli yalanlarla dolu bir aşkta. Aşkta beyaz gibidir tertemiz kalabileceği gibi kirlenebilir de. Aşk her zaman tertemiz duygular değildir kirli duyguları da içinde barındırır. Aşık olunca anlayacaksın... ••• O sözünü yine tutmuştu. Zamanı gelmemişti ama o getirmişti. O bana gerçekleri göstermişti ama ben kendi gördüklerime inanmıştım. Ve ben yine her zamanki gibi yanılmıştım. Ve o yine her zamanki gibi haklı çıkmıştı. Ben hep haksız çıkardım çünkü yanılırdım. O hep haklı çıkardı çünkü o asla yanılmazdı. Ve ben bunu da şimdi fark ediyordum. Artık her şeyi bütün gerçekleriyle görebiliyordum. Ama ben aynı yanılan kızdım. Her şeyi görüyordum ama artık insanların içini göremiyordum. Belki insanların içlerini gördüğümü sanıyordum. Yine ben yanılıyordum ama o asla yanılmazdı...