Verweile: Kal, gitme.

"Allah bizi Galatasaraylı erkeklerden korusun valla." "Pınar Hanım?" Pınar başını arkadaşından arkasına çevirdi. Karşısında Galatasaray'ın jokeri Barış Alper Yılmaz duruyordu. Gözleri yuvarlarından fırlarcasına açıldı. "Si-siz?" "Barış Alper Yılmaz ben. Kız kardeşime özel ders için konuşmuştuk."

"Beni kaybetmeyi göze alıyorsun yani?" Acı acı gülümsedim. "Seni asla kaybedemem çünkü hiç sahip olmadığın bir şeyi kaybedemezsin Barış Alper."

"Gökalp... bizim oğlumuz. Sen onun öz babasısın." Barış'ın gözleri bir anda irileşti, sanki zaman donmuş, dünya sessizliğe gömülmüştü. İçine bir şey çarpmış gibi oldu, ne bir ses, ne bir hareket... sadece bir ağırlık. Göğsüne saplanan görünmez bir sancı gibi. Kalbi, aniden ritmini şaşırdı; ne hızlandı ne durdu, sadece derin bir sessizlikle yankılandı içindeki boşlukta. Ama artık başka bir şeydi o. Artık sadece bir çocuk değil... Barış'ın kanından, canından bir parça... içini paramparça eden o açıklamanın tam merkezindeydi. Gözleri doldu. Yanaklarına inmeyen, ama gözbebeklerinin içinde büyüyen o doluluk... yılların eksikliği, farkında olmadan duyduğu özlemin ağırlığıydı. "Benim..." dedi Barış, sesi titrek ve neredeyse duyulmazdı. Dudakları zorla oynadı, kelimeleri dışarı çıkarmak isterken titredi. "...oğlum mu?"

"Hâlâ sarhoş musun Ferdi?" "Bilmiyorum. Galiba güzelliğin hâlâ sarhoş ediyor beni." Bu hikayedeki kişi ve kurumların gerçekle bir ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür. Görseller benzetme için kullanılmıştır.

bana hazmedemeyeceğim şeyler söyledin

𝗧𝗔𝗠𝗔𝗠𝗟𝗔𝗡𝗗𝗜! "Aşkın zehir olsa, yine içerim."