"Seni hiç sevmedim, sevmiyorum ve sevmeyeceğim." Aptal kalbim, gerçekleri haykıran zihnime ayak uydurduğunda dizlerimin bağı çözülüvermişti, dengemi sağlamak için kendimi duvara yaslarken kalbimin atışlarına dayanamaz haldeydim. Beni öldürmeye yeminliymiş gibi atıyordu, işte tam bu anda insanların neden delirdiğini anladım. Gerçekler, zehirli bir bıçak gibi insanın ruhunu deşiyordu. Gözlerimin gördükleri, kulaklarımın işittikleri bir olup beni yerle yeksan ediyordu. "Hayır, öyle deme. Öyle deme..." Sevilmemeye dayanabileceğime dair inancım yoktu, sevgiye açlığım beni onun kollarına sorgusuz sualsiz bırakmışken dediklerine inanamazdım. İnkar, sahip olduğum tek şeydi. "Düğünümüzü kana bulayan adam," Gözlerindeki sadist mutluluk parıltıları ile tüylerim diken diken olmuştu, sesi kadar nazik ve sakin olan adımları ile uzaklaştı benden. Ben ise her şeye rağmen onu takip ettim, nefeslerimi kesmek için kuşandığı bıçakla ölmeyi bekliyordum. Söyleyeceklerini duymalı, beni arafta bırakmasına izin vermemeliydim. "...senin baban. Oraya da senin için gelmişti; tüm bu silahlar, çatışmalar hepsi küçük prensesini kötü canavarın pençesinden kurtarmak için." "Yalan söylüyorsun, yalancısın sen!" "Yalan mı? Eğer işin ucunda alınacak bir intikam olmasaydı sana gerçekten katlanır mıydım sanıyorsun? Senin inandığının aksine ben, hayır kurumu değilim. Babacığının gidişini atlatamamış, acınası küçük bir kız çocuğun sen. Arzulanabilir, hiçbir yanın yok." Yetişkin İçerik

Sevmekten korkan Ferra, sevmemesi gereken bir adama aşık oldu. MEFTUN Büyülenmişçesine tutkun, vurgun olan, aşık

Uyarı: CİNSELLİK İÇEREN SAHNELER OLACAKTIR. Hatırlanmayan bir gecenin ertesiydi. İki farklı yolun kesişim kümesiydi sanki. Yüz yılda bir denk gelen güneş tutulması gibi; bir an birbirlerine karıştılar bir diğer ansa koşarak uzaklaştılar birbirlerinden. *** Dört yıl önce sadece adını bildiğim bir adamın yatağına girmiştim. Hesabım ya da planım yoktu ama şimdi? Kızım için o adamın kadını olmaya mecburdum ve tek dileğim bana inanmasıydı. Bu hikayede aşk bebeği doğurmadı ama bebek aşkı doğuracak. *** Güneş doğudan kalbime doğdu; o andan itibaren doğudan başka yolum yoktu...

Kitapta kadına şiddet, hakaret, tecavüz, kuma vs. Yoktur. Hiçbiri normalleştirilmemiştir. Mardinin taş sokaklarında bir efsane gibi anlatılırdı Elfesya Akçanın güzelliği. Uzun kahverengi saçları rüzgârda dalga dalga savrulurken, kahverengi gözleri hayata tutunmaktan vazgeçmeyen bir çocuğun inadıyla parlar, gülüşü ise eski bir masal gibi insanın yüreğine dokunurdu. Ama bu güzellik sadece bir hikâyeydi dışarıdan bakanlar için. Çünkü kimse, Elfesyanın içinde taşıdığı yaraları, hayallerini ve o hayaller uğruna her gün biraz daha büyüyen sessiz isyanını göremezdi. O, babasının prensesi, annesinin çiçeği, abisi Yusuf'un gözbebeğiydi. Ama Zelal... Ortanca abisi Zelal, onun varlığını hiçbir zaman kabullenememişti. Çünkü Elfesya sevilendi. Çünkü Elfesya parlayandı. Ve Mardin gibi suskun bir şehirde bile, onun sesi duyuluyordu artık. Elfesya'nın tek arzusu vardı. Avukat olup kendi ayakları üzerinde durmak. Bir gün o konağın taş duvarlarının ötesine geçmek, kendi kaderini yazmak. Ama kader, yazılacak bir şey değil, yaşanacak bir şeydi... Hele ki Şahin Saruhan gibi bir adamla yolu kesiştiğinde. Şahin Saruhan ailesinin büyük oğlu. Mardinin en saygı duyulan ama en korkulan ismiydi. Sert bakışlı, suskun ve hükmedici. Onun için hayat kurallardan ibaretti, aşka yer yoktu, merhamete hiç yoktu. Ta ki bir ihanet, bir kan davası ve bir kızın gözyaşları tüm ezberini bozuncaya kadar. Berdel, iki ailenin kanını durduracak tek çözümdü. Elfesya hayalleriyle vedalaşmak zorunda kaldı. Ve o gece, Şahin Saruhan'ın karısı oldu. Ama asıl hikâye orada başladı. Sevilmeden girilen bir evlilikte, aşka hiç inanmayan bir adamla, kırılgan bir kalbin savaşı başladı. Ve Elfesya... Kendini aşka inandırmak zorundaydı. Çünkü bu aşk, yalnızca bir kalbi değil... İki kaderi değiştirecekti.

(TAMAMLANDI) Hayat.. Bazı şeyleri kafana vura vura,bazı şeyleri de kalbini kıra kıra öğretir. Ben kalbi kırıla kırıla öğrenenlerdendim.Adam sanıp yüreğimi verdiğim,bununla yetinmeyip hayallerimi,ümitlerimi ve en önemlisi sevdamı emanet ettiğim kocamdan yemiştim en büyük darbeyi.Hiç bırakmayacakmış gibi tuttuğu ellerimi bir anda bırakmıştı.Başka bir kadının ellerinden tutarken acımamıştı bana. Ne yaptıysam olmadı.. Kirletti sevgimi,ihanet etti güzel bakan gözlerime. Bana elveda demekten başka bir şey bırakmadı.. Bende gittim..Ardıma bir daha bakmadım.Aldırmadım acı veren sözlere.Tek başıma devam ettim yoluma.Bir Allah bir ben..Ta ki gözlerim güzel bakan bir adamın gözlerine takılıncaya kadar..

30.05.2018 #1 Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılmıştı.. Kendini Fıratın buz gibi sularına bırakırken düşündüğü tek şey buydu kadının.Ölümden başka çaresi kalmamıştı.Tek suçu sevmek olan bu kadın zaten yaşarken ölmüştü..Ölüm onun tek çaresiydi..Yaşayamazdı bu utançla..İnsanların başka gözlerle bakmasını kaldıramazdı yüreği..Kendinden ve karnındaki bebeğinden çoktan vazgeçmişti bile..Tıpkı nefes almaktan vazgeçtiği gibi . Derin bir nefes aldı ve zayıf kollarını karnına doladı kadın. Özürdiledi taşıdığı candan..Hem babası adına,hemde yaptığı korkaklık adına. Sonra o adam geldi aklına,sevdiği nişanlısı olan adam ..Hiç acımadan tecavüz edip canından can alan,canlı canlı bir metre çukurun altına gömüp,kapanmayacak kadar derin yaralar bırakan o adam . Peki kim di bu kadın ? O Amed'in kara topraklarında susuz kalmış,hayatın tüm acımasızlıkları tokat misali bir bir yüzüne çarpan,gece karası saçları ile sevdiği adama cehennemi yaşatan, geçtiği her yeri simsiyah gözleri ile yakan ve bir hiç uğruna diri diri toprağa gömülen Dila Ateşoğluy'du..

Kapının açılmasıyla içeriye giren adamıma döndüm. Beklenti içinde baktığımda yüzünde ki piç sırıtışı hayra alametti demek ki. Bulmuştu. "Abi, buldum. 24 yaşında , okuyormuş ondan görmemişsin bu zamana kadar. Abisinin düğünü için gelmiş. Temelli dönüş . Adil Beyin en küçük kızı , görüştüğü kimse yok diye biliniyor . Soruşturdum biraz ama anneleri Zeren hanımdan çok yengeden çekiniyor herkes. Abileri çok üzerine düşüyor."dedi Kadir "Adı?"diye sordum sadece "Adı. Saye, Saye Yağızoğlu. Yağız aşiretinin gözdesi" dediğinde gönlüme ektiğim tomurcuk büyüdü. Saye... Benim Sayem... Bir düğünde gördüğüm kara gözlüm. Bu zamandan sonra bırakır mıyım seni?

Yasmîn, annesiyle birlikte Zemheroğlu konağında çalışmaktadır. Zemheroğlu Mardin'in en köklü aşiretidir. Yasmîn'in babası bir gece ansızın annesini öldürüp, kaçtığında. Yasmîn kardeşiyle birlikte Zemheroğlu konağında yatılı çalışan olarak yarım kalan hayatına devam etmektedir. Tabii bilmediği birşey vardı, aşk. Nerden bile bilirdi ki Zemheroğlu aşiretinin ağası, Awir Hazar Zemheroğlu'nun ona göz koyduğunu!

Rozerîn Aydın, ailesinin en küçük, en umut dolu kızıydı. Hayalleri vardı, geleceğe dair umutları... Ama bir gün, ağabeyinin bir aşiret kızıyla kaçmasıyla, hayatı bir anda karanlığa gömüldü. Ailesi, kan dökülmesin diye onu, düşman aşiretin sakat oğlu Rezan Şahinoğlu'na berdel olarak verdi. Kimse ona seçme hakkı tanımadı. Kimse gözyaşını duymadı. Rozerîn, hiç tanımadığı bir adamın eşi, hiç istemediği bir hayatın mahkûmu oldu. Ama beklenmedik bir şey vardı, Rezan, onu herkes gibi cezalandırmak yerine korumayı seçti. İkisi de yaralıydı. İkisi de sessizdi. Ve belki de en büyük savaşı kendi içlerinde vereceklerdi. Berdelle alınan bir hayat... Gözyaşlarıyla büyüyen bir sevda... "Bazen en derin yaraları, en sessiz kalpler sarar." Kitap şahsıma aittir. Çalınma gibi olasılık olduğunda kanalınız şikayet ettirilecektir! Kitap kapağı: Damla_yazar

🕯️ Yazılma tarihi.10.06.2023 Karakter tarihi.14.06.2023 Wattpad platformunda yazılan ilk 𝐻𝐴𝑌𝐾𝐼𝑅𝐴𝑁 𝑌Ü𝑅𝐸𝐾 adlı kitaptır!! İlk olarakda kalacaktır. Yazdığım soy isimleri kendi zihnimin eseridir. Kitap ismimin ve soy isimlerin kullanılmasına asla iznim yoktur. "Şayet kullanıldığında gerekli işlemler yapılacaktır..."