Birden ayağa kalktı. Tam dip dibe kaldığımızda boyunun farkından başımı yukarıya doğru kaldırdım. "Fazla derin sularda yüzüyorsun, Bisikletli Kız." Dedi. "Sen misin derin su ?" Dedim ona doğru bir adım daha yaklaşıp küçümseyici bir bakış atarak. "Bu hareketlerine biraz daha devam edersen büyük ihtimal evet." Demesiyle güldüm. "Bana uyar." Dedim yüzüne karşı flörtöz bir bakış atıp. "Kendine tehlike demen biraz komik olsa da..." "Göreceğiz."

"Nolursa olsun... Hep arkandaki gölge olacağım ben senin. Git de desen kal da desen ben hep olacağım. Kimse üzemeyecek seni Nazlı Naz'ım." Gülümseyerek yine onu düşünmeye başlamıştım. Kendi hayatımı düşünmek gibi bir seçeneğim daha yoktu çünkü benim hayatım da o'ydu. Ve ben yalnızca onu düşünmekle yetiniyordum. Bu sonsuza dek de böyle sürecekti.

İki yabancı olarak girdikleri bu yola yaşanmışlıklara rağmen, farklı kişiliklerle yolu yarıda bırakmış, yarım kalmış iki gencin hikayesi.

Takıntılı bir adam, en fazla ne kadar ileri gidebilir ki? :)...

Bir bar taburesi üstünde, gördüğüm bir çift ela gözde.

Yağmurluydu tüm yaşamım, o gün güneş doğana kadar. Tüm tablolar soluktu, O paletime renk katana kadar.

O hep başkaydı. Herkes bize karşıysa da ben ona hiç karşı koyamadım. Işıklar önünde iki yabancıydık. Gece karanlığında birbirimize ışık ve aşık.

Bir maçta karşılaştığım adamın kadrajına dahil olacağımı, bilmiyordum.

Adımlarım sokakta yankılanırken, beni baştan aşağı saran korku nefesimi kesti. Adımlarımı durduğu yerde, ne yapacağımı bilmez halde sağa sola bakındım. Duyduğum silah sesi, kulaklarımda uğuldarken,bir el beni boşluğa çekti.

İçinde olduğu işlere nazaran bembeyaz teni, aya meydan okuyordu. Ama gece karası gözleri, aksiydi. İkimizde taş kesilmiş kalplerimizle, tek bir amaç uğruna savaş içindeydik. Birbirimizin kutup yıldızı olabilir miydik, bu uzun kara gecede?