Sadece nefret ettiğiniz bir hayat ve insanlar yüzünden, onlardan uzaklaşmak için ne kadar ileri gidebilirsiniz? Ölüm? İntihar? Savaş? İsyan? Kaçış? Yok oluş? Katliam? Hangisi? Siz bu hayattan kaçmak için hangisini seçerdiniz? Veya hiçbirini seçmez onlardan uzakta yaşam mücadelesi verirdiniz. Bu oyun sadece cesaret istiyor. Peki cesaretin var mı? Herkese merhaba yeni ktabım. Karanlıktan uzun süre ayrı kaldım ve bu sürede de sadece kitabı ve kurguyu düşündüm ve inanın ki aklımda her saniye değişen binlerce fikir var ve ben bu sürede Karanlık kitabını da aksatmadan yeni bir başlangıç yapmak istedim. Çünkü ben hem Takip'te hem de Karanlık'ta az da olsa acemiydim. Fakat bu yeni kitabın benim için ve de sizler için daha iyi olacağına inanıyorum. Yakında tanıtım gelecek ve ilk bölümü ne zaman atacağımı haber vereceğim. Kendinize çok çok iyi bakın tanıtımda görüşmek üzere...

Erzurum'un küçük kırsalına sürgün edilen kıdemli polis, bir sabah karşılarına çıkan bir davayla yeniden işine sarılır. Yeni tayin olan yardımcısıyla birlikte esrarengiz cinayetlerin peşine düşer. Bu davada karşılarına çıkan zorluk ve engellere rağmen inatla davayı kimseye kaptırmazken hiç beklemediği bir durumla işler tepetaklak olur. Bir tarafında kurbanlarınız kalplerini söküp ortadan kaybolan bir katil, diğer yandan battığı bataklığa daha fazla saplanmasına neden olan rakibi... İşi bir hayli zor olurken girdiği bu çıkmazdan sağ salim çıkabilecek midir? *** "Nevra," Parmakları kolumu tutmak için dokunduğunda koluma bir elektrik akımı verilmiş gibi titreyerek geri çekildim. O anlık gerginlikle adımımı yanlış tarafa atmak gibi bir hata yaptım. Sırtım sert göğsüne çarptığında kaçmamam için kolunu hızla belime doladı. "Bedenin kaçarken bile bana sığınıyor." Nefesini boynumda hissettiğimde nefesimi tuttum. Dudaklarını bilerek kulağıma sürttüğünde titrek bir nefes verdim. Belimi canımı yakmayacak kadar hafif, kaçamayacağım kadar sert tutuyordu. "Titreme!" Titrememden hoşlanmamış gibi öfkeyle soludu. Titrememin sebebini korkudan sanmış olmalıydı. Oysaki ben öfke doluydum ve tenime değen nefesinden bile iğrenti duyduğum için titriyordum. "Sana zarar vermek istemiyorum, titremeyi kes!" *** Kapak tasarımını benim lavanta kokusu yapmıştır. @lavanta-chan 🌺

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...